Katiola Karoli në vargje poetike

Shpirt i etur

 

Kaq kohë qielli im gri, vetëm gri.

Etur jam për rrezet e diellit.

Buzët tharë si tokë e shkretuar.

Etur pa u njomur nga buzët e tua.

 

Ky shpirt i etur për ndjenjë të vërtetë.

Fytyra, trupi si pemë dimri, zhveshur.

Etur-etur për pak shpirt-pranverë

Sytë e mi në horizont, shikimin tretur.

 

Lexo heshtjen

 

Nëse mes fjalës nuk e gjete kuptimin

Atëhere unë mësova të hesht

Bashkoi ti gërmat e heshtjes sime

Dhe po të duash vajto ose qesh.

 

Ti asnjëherë nuk më kuptove

As dhe një fjalë nuk dëgjoje ti.

Tani në zhurmën e heshtjes sime

Nga vrasja e ndërgjegjes nuk gjen qetësi.

 

Lexohe heshtjen, i dashuri im.

Është shkruar me lot e dhimbje shumë

Dikur mes fjalëve kishte dashuri.

Tani dhe heshtja duket se bën zhurmë.

 

Hënë vrastare

 

Hënë vrastare ëndrrash.

Sa zemra të vetmuara mban zgjuar.

Qepallat që rëndojnë si dyer burgu.

Shpirtra nga ndjenja, dashuri priviuar.

 

Hënë vrastare ëndrrash je.

Apo mikja e vajzave vetmimtare?

Që duke numëruar lotët në heshtje.

Gdhijnë net të panumurta në dritare.