Cikël poetik nga Katiola Karoli

 

Buzëqeshje e vrarë

 

Ti ishe e pastër si vesë mëngjesi

Lule e bukur rilindur në çdo stinë.

Mbi fytyrēn tënde ëngjëllore.

Natyra kishte hedhur magjinë.

 

Ti ishe vezulluese si mijra kristale

Buzëqeshja jote zbukuronte agime

Humbiste në imazhin tënd,

Bota e tërë në mijra ëndërrime.

 

Ti kishe buzëqeshje përrallore

Ku ndrinin si yje të kaltrit sytë e tu

Dikush pabesisht të vrau buzëqeshjen.

Në terr dhimbje u zhduk imazhi yt.

 

Ti kot më kot e kërkon atë tani

Nē reflekse ujrash lumorë

Buzëqeshja jote e vrarë pabesisht

U bë imazh qielli, mbretëreshē me kurorë.

 

Lotēt e tu

Për heroin tim babi.

 

Ti do të jesh në çdo lot timin.

Çdo rrahje zemre, çdo emocion.

Ti do më ndriçosh rrugën e jetës

E pranë do të të ndjej gjithmonë.

 

Dhe sikur qielli të nisë të pikojē

Nuk do të jetë thjesh shi.

Por lotë margaritarë, kristalet e tua

Lot gëzimi që i derdh për mua.

 

Unë nuk do të fshihem nën çadër

Do të qëndroj e lumtur në shi

Të ndjej freskinë e lotëve.

Tē shuaj mallin për ty.

 

Ti nuk e mbajte fjalēn

 

Përflakur ndjenja në perëndim

Nga malli i ditës, ndezur nga ty

Unë prisja rrugëve ku ecur kishe ti

Mungesa jote ziente mallin në gji.

 

Ti më premtove se do të vije

Besë burri, mendova unë

Nga malli dhe lotët u bënë llavē

Nga ndjenja zjarr se të doja shumë.

 

Përflakur ndjenja ime në perëndim

Në rrugën e jetës mbeti braktisur.

Ti nuk e mbajte dot fjalën e dhënë

Unë ngela zemër-thyer, shpirt-grisur.