Cikël poetik nga Katiola Karoli

 

Kujtohemi tepër vonë

 

Shoqëri mediokre, hipokrite nē kulm

Kujtohemi vonë kur gjaku derdhet lumë

Kur vritet pafajësisht nëna dhe fëmija

Dalim në protestë si femra të lira.

 

Kujtohemi vonë të mbrojmë të drejtat

Në këtë botë hipokrite mbulohet e vërteta

Nuk ka më vlera as fjala dhe as postera

Flijohet pafajësia nga njerëz fytyrë-mostra.

 

Kjo ështē jeta

 

Kjo është jeta

Me lumenj të stërmëdhenj dhimbjesh

Dhe rrëke shumë të vogla gëzimesh.

 

Kjo është jeta

Me lumturi, trishtim, vuajtje

Dashuri dhe plot zhgënjime.

 

Kjo është jeta

E dhimbshme dhe e dashur

E bukur dhe e shëmtuar.

 

Kjo është jeta

Herë-herë e urryer

Mijra herë e adhuruar.

 

Pesha e globit

 

Në duar sot po mbaj globin

Megjithë vuajtjet e gërmat e tij

Si për çudi nuk ndjej lodhje

As peshën nuk po ia ndjej atij.

E mbaj në duar dhe e vështroj

Ky glob si lodër po më duket.

Fatin e njerëzimit kam në dorë

Dhe ec ngadalë që mos lëkundet.

Ku ta vendos sot këtë glob

Mbi re gëzimi, kaltërsi qiellore

Apo ta ul mbi fusha të gjelbërta

Apo afër diellit që ta ngrohë.

Ngadalë ec dhe po mendoj

Ky glob ka nevojë për qetësi

Në krahët ëngjëlli po e vendos

Mbuluar me dashuri dhe dlirësi.