Cikël poetik nga Katiola Karoli

 

Në jetimore

 

Tik-taku i orës sot po më vret

Ti sytë i ke fiksuar tek dera.

Ke një shekull jete që ti dikë pret

Tē ikë dimri-xhind, të vijë pranvera.

 

Tik-taku i orës në këtë jetimore

Duket sikur ka mbetur stakuar

Ti pret me sytë ngulur te dera

Ndoshta dikush vjen për të të takuar.

 

Por ti i gjorë dot nuk e kupton

Ajo dikush ndoshta nuk vjen kurrë

Dhe pse me zemër ti shpreson.

Sot fëmijë –jetim, nesër jetim-burrë.

 

 

Gjurmët që ti le

 

Fytyrë e nxirë nga tmerri e dhimbja

Maviosur kafshërisht nga grushtet e tua

E mora me ngadalë në duart e mia

Të puthja vendet ku të kishin lënduar.

 

Por as nga puthjet e mia

E dija nuk do gjeje lehtësim

Të kish lënduar djalli i egër

Fytyrë ëngjëllore, fytyrë-pafajsi.

 

E vogël, krijesë e brishtë

Një fat i tmerrshëm për ty

Mallkuar qofshin ata njerēz

Që nuk e njohin ndjenjën dashuri

 

Gjurmët që ti le o mostër…

As me dashuri-vese s’i mbuloj dot

Sepse lëndon dhe puthja e ëmbël

Mbi plagën tek foshnja e njomē.

 

Narcist

 

Qava me ngashērim

gjithë lotët doja t’i derdhja

Dhe kur të vinte agimi i ri.

një buzëqeshje në fytyrë të gjeja.

 

Qava nuk e di përsa kohë

Një minutë, një shekull a përjetësi.

Qava për së gjalli imazhin tënd

dhe ndjenjën-qelibar për ty.

 

Me ngashërim derdha lotēt.

Lot plot dhimbje kristalizuar

Qaja si fëmijë mbi gjoksin tënd

Dhe ty nuk të vinte keq për mua.

 

Ngrita kokën të pashë në sy

Nuk po të njihja ti kush ishe.

Narcist, krijesë pa shpirt.

Asnjë lot i imi nuk të vriste.

 

I fshiva lotët e mi me duart e mia

Të hodha një shikim therës

Nuk dua t’ia di unë më për ty

e as për të tjerë këto lloj njerëz.