Cikël poetik nga Katiola Karoli

 

Ti sot kërkove falje

 

Furtunë, nata e mbrëmshme.

Ishe ti mostër apo njeri.

Mbi buzët e gjakosura e të çara.

Vendose petale trëndafili, ti.

 

Sytë pafajsisht maviosur e të nxirë.

U mundove t’i fshije me puthjet e tua.

Harrove o krijesë e mallkuar nënë.

Se shpirti më tepër se trupi qe lënduar.

 

Sot në gjunjë, kërkove falje ti.

dhe unë naivja jam prapë pranë teje.

Nëse nesër do të gdhihet përsëri.

Luleve një vend tjetër do ju gjejë.

 

Burrë pa burrëri

 

A më ka dashur? A më do?

Më tradhëton apo jo?!

Në shtratin që duhet të gjejë qetësi

Shtrirë në krah të saj, ti?

 

Jastëku i butë puplash…

Shkëmb i fortë për ty…

Me tradhëton apo jo?

Ti nuk gjen kurrë qetësi.

 

E natën përpëlitesh ndër ëndrra.

E ditën e jeton në iluzion.

O njeri i vogël në miniaturë.

Përgjigjen brenda zemrës ke, s’e kupton.

 

Nuk jetohet me dyshime një jetë?

Si krimbi mollën zemrën tret.

Ti përgjigjen e gjen brenda vetes.

Nuk ke pse pyet e vërtetë a e pavërtetë?

 

Më dhimbsesh shumë, o burrë paburrëri.

Që fshihesh tinëz nga ndjenjat e tua.

Më do a s’më do, ndoshta nuk e di.

Nën friken e hijes tënde ke për të jetuar.

 

 Krahët e ëngjëllit

 

Erdha te ty si një ëngjëll i bardhë

Me vellon kristal të dlirësisë

Me sytë që vetëtinin si xixëllonjë

Me ndjenjën e pastër të dashurisë.

 

Erdha e pastër si lot i një fëmije

Me krahë ëngjëlli fluturova tek ti

Po ti o djall, përbindësh i maskuar

Pa mëshirë m’i theve krahët me pabesi.

 

Unë nuk e mbajta dot peshën e dhimbjes

Si ëngjëll pa jetë u rrëzova në tokë

Ti kam falur të pafajshmit krahët e mi

Nuk më duhen më në këtë botë