Irma Kurti: Testamenti (shqip-italisht)
Testamenti
Nuk do të doja ta jetoja një stinë të jetës:
pleqërinë e gjatë, monotone edhe të thellë,
kur të gjitha kujtimet vdesin një e nga një
e trupi si një dru i kalbur mbetet në vend.
Në çdo çast do t’më prekin, do t’më afrohen
për t’më ndihmuar njerëz të pandjeshëm plot,
do të ketë nga ata, pas krahësh do të qeshin,
qeshjen e tyre nuk do të mundem ta deshifroj.
Do të më ngrenë krejt pa kujdes nga karroca,
siç lëvizin manekinët që i vënë në vitrinë,
në trupin tim të drobitur do të lënë njolla,
me siguri më tepër do të më lënë në shpirt.
S’dua ta jetoj stinën e zbritjes në greminë,
askush s’dëgjon zërin e dhimbjes që thërret,
më hidhni në det a më braktisni në një pyll,
atje ku veç zogjtë dinë të ndërtojnë foletë.
Ky është një testament, ju lutem që ta hapni
kur truri të më jetë kthyer në një gotë bosh.
Po shkruaj me ngut, tani që mundem akoma
me kujtimet e mia të çmallem dhe të bisedoj.
Marrë nga libri: “Kohë për t’u dashur” botuar në 2019.
Il testamento
C’è una stagione di vita, non voglio viverla:
la stagione della lunga e profonda vecchiaia,
quando le memorie ti abbandonano a una a una
e il corpo resta inerte come un albero marcio.
Mi toccheranno, si avvicineranno ad aiutarmi
tante di quelle fredde e insensibili persone,
ci saranno alcuni che faranno qualche battuta
e dietro le mie spalle rideranno di cuore.
Mi alzeranno distratti dalla sedia a rotelle,
così come si sposta in vetrina un manichino,
oh, nel mio corpo fiacco lasceranno macchie,
ma di più, mi si imprimeranno nello spirito.
Non voglio vivere la stagione della discesa,
nessuno ascolta la voce del cuore afflitto,
gettatemi nel mare, lasciatemi in un bosco,
dove gli uccelli possono costruire un nido.
Questo è un testamento, vi prego, apritelo
quando il cervello sarà un bicchiere vuoto.
Lo sto scrivendo velocemente, finché ancora
posso parlare con la nostalgia del ricordo.
Dal libro di poesie: “Il sole ha emigrato” di Edizioni Convalle, 2019.