Poezia e Sadik Bejkos në italisht nga Mimoza Pulaj

Ciliegie nei legni antichi come costole dal fango del divino Adamo.
Ciliegie provvisorie, nel giardino di labbra mature,
in tutto il tuo corpo
fluido, dolcezza, luce…
Spremere l’acqua dalle rocce.
Un fiume addormentato dal tale rigidità.

Non saprò mai quanto sono belle le ciliegie di una stagione
Nè colpevole sono che mi piacciono le ciliegie innocenti
mature nelle tue labbra.
Appese li lontano,come tutte le ciliegie nel mondo.
Creste, valli, montagne (del tuo corpo)
mature anche nell’anno che verrà.
E al di là degli anni nel rossore stagione dopo stagione
eternità di ciliegia delle tue labbra.

Oggi con la mente lontano da te,
con amici e bicchieri davanti seguiremo la finale
del campionato mondiale del calcio.

E domani?
Saranno sull’albero le ciliegie di domani…
Brilleranno con le labbra di rugiada
appese nel nuovo ardore dell’alba,
nel rossore intramontabile al di là del sonno e risveglio.

Cosi siamo creati dall’ inizio noi uomini
in questo bel mondo.
Dal rossore dell ‘albero della donna,
da ciliegie di donna
al rossore infantile
nella nostra ora fortunata della creazione.

Qershi të kuqe

Buzët e tua janë dy qershi të kuqe guri-
e forta e ëmbla e kuqja nga dheu,
shtrydhur në dy buzë me lëng.

Qershi në drurë të lashtë si brinjë prej baltës së Adamit hyjnor,
Qershi të përkohshme kopshti, buzëve pjekur,
në krejt trupin tënd
lëng, ëmbëlsi, dritë…
Kjo është si të shlirosh nga shkëmbinjtë ujë,
Një lumë të fjetur nga aq ashpërsi.

Kurrë nuk do ta di sa të bukura janë qershitë e një stine,
As fajtor nuk jam që më pëlqejnë qershitë
pa faj pjekur në buzët e tua
varur atje larg si gjithë qershitë në botë
shpate lugina, male, (në trupin tënd),
pjekur dhe motin që vjen
Dhe më përtej viteve në kuqëlim stinë pas stine
përjetësi e qershinjtë e buzëve të tua.

Sonte, larg mendjen nga ti.
Me miqtë, me ca gota para, do të ndjekim finalen
e kampionatit botëror të futbollit.

Po nesër?
Nesër qershitë do të jenë në pemë..
Do të rrëzëllijnë me buzët
vesuar, varur në purpurin e ri të agimit,
në të kuqen e paperënduar tej gjumit e zgjimit.

Kështu të kjo botë e bukur
ne burrat jemi ngjizur që prej fillimit.
Nga e kuqja prej peme e trupit të gruas
nga qershi gruaje
drejt në të kuqen prej foshnje
në orën tonë më fat të krijimit.