Brunilda Spiro: Meteor, se nga yjet ka turp

 

Dje u zura keq me vehten…

Më ankohej për veten…

E mora vrapin si shpëtim

Po shtriga me ndiqte si hije

Hënë moj si hafije më harbohesh

Zjarr më je ndezur e unë zbuluar dal

Ti kënaqesh me shamatanë

Semafor i kuq i natës fisnike

që Agimi të jeshilon me blerimin vesëfreskët

E mbetesh si një gjethe e varur në një qosh të qiellit e në mëshirë të Diellit

Më ler të mos dukem

Nga vetja të zhdukem!

Të fashit ato rrëke malli që zhurmojnë

Si rreshjet e malit kur derdhen në lumë

Se pa pikën e keqardhjes, cikli i stinëve si Diellin më ka rrotulluar

Një trup pa shpirt e pa frymë

Ditët varen si këmisha në pastrimin kimik

Që presin të zotin t’i veshë të pastruara

Nga kujtimet e një dite më parë

Të pastruara nga parfumi, fytyrat dhe fjalët që kishin veç dje kuptim, sot,

Ajri i ka fshirë si gjethet pa kërcell, pa degë e pa pemë…

Pasi pemët lartohen në atdhe, larg tij ka vetëm gjemba

Që netët i gjakosin dhe ditët diku i grisin, diku i arnojnë

Si gjilpëra makinash qepëse të Kinës, dikur

Që qep e gris e gjaku i gishtave ngjyroste

Kapardinat që i gjeje veç me miq

E mbetëm ne të mjerët peng të miqve

Me ngjyra të ndryshme

Të bardhë, të verdhë, sybajame e sydalë

Peng të veshëve që dëgjojnë gjuhë që nuk i njohim

Dhe me pahir të gjitha i mësuam

Dielli në kupë të adhisos u ngrit…

Po sytë i ulim nga shkëlqimi që nuk na përket

E tallemi me madhështinë e të parëve tanë

Që si Zota, gremisen mitet e rrokullisen qiejt

Ne, të mjerët e shekullit të 21,

Ne që po rindërtojmë brenda nesh kullën që ata e rrëzuan…

Kullën e pabesë të Babelit dhe

Po e tërheqim kudo me dashurinë e mohuar

Ndaj njeri-tjetrit e llojit tonë

urrejtjen shenjtëruam dhe ndërsa

Dashuria flet në gjuhë të huaja

Urrejtja flet shqip…

Diku në një cep të globit vazhdoj të zihem së brendshmi

Se më ankohet për veten,

E për kë tjetër?

Turq nuk kam pranë, ata këmbëkryq janë shtruar në shtëpinë time

Dhe sintaksën që të parët e mbrojtën e “ata s’e morën e nuk e morën”,

tani po e marrin me lezet, urtë e butë e pa luftë,

Mashallah o Allah!

O Allah na mbro nga i ligu, se edhe pak dhe arnautët nuk po ngjasin arnautë!

Si ciganët i shpërndamë nëpër botë,

Dhe ata që akoma qëndrojnë,

Jataganët i fshehëm në pluhur të bardhë,

Në kimikate me emra modernë,

Burrave ua bleme mendte,

Nenat t’i vrasin dhe gratë t’i turpërojnë

e pinjollëve turpin t’ua ngjitin

Si recetë të helmit të ngadaltë

Që dashurinë ta quajnë turp dhe urrejtjen ta shenjtërojnë

Bijtë e të parëve krenarë

Që edhe hiri i madhështisë së dikurshme

Iku, u bë meteor

E nëpër qiej si shpirt i vrarë do endet, sepse nga Yjet ka turp.

 

Michigan, 04/08/2019.