Dy poezi nga Hushi Agim

 

DASHURISË

 

Të fola në të gjitha gjuhët

Dhe kurrë përkthyes nuk na u desh

Si Ciceronë ligjëruan drurët

Gjethet përshpëritën magji mes nesh.

 

Të kuptova në çdo skaj

Kur bota në terr a mes ditës ish

Yjet me folën gjuhën e saj

Dielli me rreze, përktheu, sërish.

 

Të mora vesh dhe nuk gabova

Nga skaji në skaj të botës ia dolëm

I sfiduam të gjithë fjalorët

Me rrahjet e zemrës, dashurisht folëm

 

NJË RE E VETMUAR

 

Një re e vetmuar endet qiellit lart

E humbur, e shkretë, pa e ditur se ku

Kështu në këtë botë dhe ne e kemi një fat

Të endemi a të ngulemi në këtë botë diku

 

Sytë më shkojnë me dhimbje tek kjo re

Që as vete s’e din si erdhi, ku shkon

Kështu sillet dhe fati ynë mbi ne

Lehtësisht na merr dhe na fluturon…

 

Në qiellin e pafund vërtitet kjo copë re

Si penel i shenjtë vizaton ca shenja

Mesazhet që fati dërgon mbi ne

Lundron fati ynë i braktisur si reja.