Mevi Rafuna: Të kesh guxim ta kapërcesh vetveten

Ne vijmë në ktë botë,

të rrethuar me mure.

Muret janë më të

trasha kur ti lind femër,

muret bëhen më të

forta kur ti si femër do

t’i thyesh ato. Muret

shndërrohen në

përbindësha kur ti si

femër do t’i asgjësosh ato.

Hilja na u bë që në

fillim, kokën ulur dhe

gojën mbyllur, pa mos

mendo, zbato urdhërat

dhe mohoje qenien

tënde, brendinë, shpirtin

që të flet. Atëherë kur

errësira mbulon me

vellon e saj, çdo

pikënisje për të

menduar, për të guxuar

të arrish të jesh vetvetja, të

transformohesh në

qenien tënde në

esencën universale.

 

Por shpirti s’të lë të

qetë, ditët në ankth të

shndërrohen, netët e

gjata pa gjumë, kur

dëgjon tik -takat e orës

që bien si këmbana, e

ta përkujtojnë se edhe

një çast ikën, ti do të

shpërbëhesh në

asgjësi apo do

triumfosh.

 

E thellë në vetëvete a

guxon të

shohësh, dëshirat,

vuajtjet, historitë,

pasionet, dashuritë dhe

ç’është më e

rëndësishmja guximin

për të thënë JO.

 

Për t’i thënë Jo s’ë pari

asaj që nuk je!

Ta lësh prapa shtirjen…

buzëqeshjen që

përdor si maskë,

t’u thuash jo “rregullave” të familjes,

të rrethit,

t’u thuash Jo këshillave

kur nuk të duhen,

të “mirës” që ta gatuajnë

farefisi,

t’i thuash Jo të dashurit

apo burrit,

t’i thuash Jo miqësive

që të tentojnë të të ulin

poshtë.

 

Të guxosh ta

kapërcesh vetveten,

të ndiesh frymën tënde

tik-takat e zemrës

edhe në qoftë se

mbetesh askund

edhe në qoftë se

triumfon…

mos je skllave e

një jete që nuk

e doje.