Boaz Rodkin: Terrorizmi dhe kultura e dhunës

Një person nuk lind terrorist. Që nga shekulli i 18, shumë kanë ndjekur rrugën filozofike të Jean- Jacques Rouseau, që natyra humane është e mirë. Ndaj, ne nuk kemi lindur me një dëshirë të lindur për të dëmtuar qenien njerë- zore. Teoritë më të mëdha moderne të sjelljes njerëzore nuk parashikojnë fëmijët, të cilët janë pashmangërisht të destinuar për të kryer akte dhune. Një fëmijë nuk zgjohet në mëngjes i vendosur të dëmtojë njerëzit rreth tij. Çfarë ndodh rrugës, nga Lindja deri në momentin kur qenia njerëzore zgjedh të mbjellë vrasje dhe kaos për qëllime politike, fetare ose idoelogjike është shumë shpesh një rezultat i mjedisit dhe edukimit. Shumë prindër dhe mësues mund të verifikojnë se përveç faktorëve si presioni i moshatarëve dhe televizionit, të rinjtë sot mund të jenë shumë të ekspozuar në mediat sociale dhe në burimet elektronike të informacionit, e cila ngre rrezikun e radikalizimit. Në të vërtetë, lidhja midis radikalizimit elektronik dhe sulmeve terroriste në demokracitë e Perëndimit, vitet e fundit është dokumentuar mirë.

Megjithatë, një aspekt i procesit të radikalizmit ka injoruar në masë të madhe rolin e liderëve politike dhe mësuesve institucional / figurave fetare. Kur një lidership vendos për të ndjekur qëllimet e tij politike përmes terrorizmit dhe formave të tjera të dhunës legjitime, ai do të përdorë sistemet qeveritare dhe arsimore për të inkurajuar qytetarët për të kryer akte të dhunshme; ai do të lavdërojë dhe do të lëvdojë ata të cilët kryejnë atë sjellje duke mos e dënuar atë sjellje. Gjatë gjithë historisë, janë këto lloj udhëheqësish që motivojnë miliona për të vrarë vëllezërit e tyre dhe të jenë të gatshëm të sakrifikojnë jetën e tyre për ideologji të rreme. Shekulli i 20 ka dëshmuar shumë nga këto politika vrasëse. Në Lindjen e Mesme të sotme gjithashtu, këto janë politikat e udhëheqjes palestineze. “Lone wolf” Palestinez , adoleshentët që godasin mbi civilët izraelitë, ndërkohë që Autoriteti Palestinez i nxit publikisht këto akte duke lavdëruar autorët, në vend që t’i dënojnë për vrasjet e jetëve të pafajshme. Fëmijët të moshave 13-16 nuk kanë një shtytje natyrale për të përdorur një thikë kuzhine dhe të godasin kalimtarët që nuk i njohin. Sidoqoftë, këta të njëjtët fëmijë palestinez dëgjojnë që në moshë të herët nga mësueset dhe udhëheqësit lavdërojnë vdekjen e Hebrenjve, dhe lartësojnë ata që i realizojnë këto akte terroriste.

Fëmijëria e tyre është e mbushur me urrejtje, që fillon duke parë emisionet për fëmijë në kanalet zyrtare si këto: 16-vjeçari Murad Bader Abdullah Adais mishëron një model të tillë të një të riu palestinez, kur, në Janar 2016, ai vrau Dafna Meir ‘nënën 38-vjeçare të gjashtë fëmijëve, të cilën ai nuk e njihte më parë. Ai e urrente atë vetëm se ishte Hebreje, në bazë të vlerave të ulëta me të cilat ai ishte arsimuar. Ndërsa në vendet normale, trajtimi i armëve nuk është pjesë e aktivitetit të përditshëm të fëmijëve në shkolla, në shumë kampe verore palestineze për të rinj, fëmijët veshin uniforma veshje-beteje dhe e kalojnë kohën e tyre në aktivitete pseudoushtarake, me qëllim edukimin e tyre për vrasjen e Hebrenjve: Mediat Palestineze gjithashtu kanë për qëllim të lavdërojnë ata që zgjedhin rrugën e terrorit. Vullneti i fundit i terroristëve është të marrë zotërimin në mediat sociale tradicionale. Familjet e tyre fitojnë respektin dhe ndihmë financiare zyrtare nga Autoriteti Palestinez, ose nga PLO(Organizata Palestineze për Liri). Vrasësit e dënuar palestinez në burgjet izraelite janë të pajisur me rrogë dhe pagesa shtesë janë dhënë për familjet e terroristëve të vrarë (Shaheeds). Rrugëve u janë vënë emra pas kamikazëve, dhe kështu janë të sapo lindur. Pas sulmeve terroriste të kryera nga palestinezët, Autoritetin Palestinez, qeveria mbetet e heshtur për këtë çështje.

Ajo nuk i dënon këto sulme, dhe nuk bën asgjë për të ulur zjarrin. Në vend të ndalojë vrasjet e Hebrenjve të pafajshëm, AP në fakt provokon veprime të tilla. Vetë Presidenti Abbas ka deklaruar në kanalin zyrtar të Autoritetit Palestinez: “Ne e mirëpresim çdo pikë gjaku të derdhur në Jeruzalem”. Ky është gjaku i pastër, gjaku i derdhur për Allahun. Me ndihmën e Allahut, çdo martir do të arrijë Parajsen [Hebrenjte] nuk kanë të drejtë për ta ndotur [Xhamine Al Aqsa & Kishen e varrit të Shenjtë] me këmbët e tyre të papastra “(Zyrtare AP TV, 16 shtator 2015). Në Izrael, ndodh e kundërta, nuk është vetëm qeveria që dënon nxitjet. Media e lirë, të dyja ajo tradicionale dhe të rejat, janë në gatishmëri për ndonjë shenjë të urrejtjes së diskursit. Përveç kësaj, shkelësit e krimeve të urrejtjes janë të dënuar me dënime të rënda dhe janë refuzuar nga mediat dhe opinionin publik. Fakti është se terrori që po përballet Izraeli për shumë vite nuk është pasojë e natyrshme rrethanore e frustrimit për shkak të varfërisë apo papunësisë; kjo është më tepër një rezultat i drejtpërdrejtë i një ideologjie proaktive të urrejtjes njerëzore dhe nxitjes.

Alternativa ekziston dhe kjo është në dorë. Paqja mes palestinezëve dhe fqinjët e tyre izraelitë do të arrihet vetëm nëse udhëheqja palestineze heq dorë nga politika e saj me dekada të gjata që ndez armiqësi ndaj Hebrenjve dhe që angazhohet në vend duke drejtuar popullin e saj drejt bashkëjetesës së vërtetë me fqinjët e tyre Hebrenj, të cilët janë të destinuar të jetojnë me krah për krah./izraeli sot/
* Boaz Rodkin, ambasador i Izraelit në Shqipëri