Cikël poetik nga Katiola Karoli

Sa larg është dashuria?

 

Dashuria është vetëm një pëshpëritje larg.

Një frymëmarrje buzë mbi buzë.

Dy shkrepëtimash syri mes puthjesh.

Vetëm një fjalë të dua shumë…

 

Dashuria është vetëm një shtrëngim duarsh.

Një loje ndjenjash të vërteta e kapriçoze

Një puthje e ëmbël në gushë.

Një vallëzim zemrash dorë për dore.

 

Dashuria është vetëm një prekje larg.

Mbyll sytë, me imagjinatë zgjat duart.

Dashuria është vetëm një tingull kitare.

Një siluetë magjike, një përkëdhelje vale.

Sikur bota të kishte formën e buzëve

 

Sikur bota të kishte formën e buzëve

Unë do të doja të kishte buzët e tua.

Do të qëndroja vetëm duke i puthur

Asnjë minutë nuk do doja të ikje larg nga mua.

 

Ti nuk e di se vetëm nga buzët e tua

Ndjej shijen e vërtetë të ndjenjës

Lëngun e jetës ndjej të derdhet mbi trup

Vetëm kur shijoj përkëdheljet e tua.

 

Buzët që lagen e pëshpërisin ‘Të dua’

Gjuhë të zjarrta gërshetohen rrëmbyeshëm.

Rrahjet e zemrës luajnë valsin e jetës

Vetëm në krahët e tua ndjehem magjishëm.

 

Ti je mbrojtja e vetme e imja

Me mbron në jetë dhe në ëndërra

Janë puthjet e tua të nxehta, të ëmbla

Qe ti i fal vërtet nga zemra.

 

Njeriu ka nevoje për ndjenja të vërteta

Për puthje të dlira dhe emocion

Bota ime ka formën e buzëve të tua

Të dua sinqerisht, më beson a nuk beson?!

Më thuaj si vdes një dashuri?

 

Me thuaj si vdes një dashuri?

Nga një tradhëti apo nga indiferenca?

Si shuhet drita në sy?!

Si mbyten në shpirt dëshirat?

 

Më thuaj si vdes një dashuri?

Mbi puthje të vyshkura nga koha?

Zjarr i zemrës i kthyer në hi.

Apo nga gjarpër tradhëti boa?

 

Më thuaj si pushon një zemër?

Kur rrahja e saj dhemb…

Si vdes një ndjenjë e çiltër?

Kush vallë për vdekje e tremb?

 

Sa qindra-mijëra dashuri.

U varrosën të gjalla në zemër

Miliona-miliarda ndjesi

Që dot nuk i vinim një emër.

 

Më thuaj si vdes një dashuri

Që u përjetua vetëm në ëndrra

Një shtrat qielli parajse dlirësi

Pa ndjerë pëshpërimat e ëmbla.

 

Hëna dhe dielli

 

U dashurua hëna me diellin.

Destinuar për të mos u puthur kurrë.

Meket hëna natë për natë përlotur.

Lëngon në shtratin-qiell, e sëmurë.

 

Hëna tretet nga malli.

Dielli vetëflijohet me flakë zjarri.

Imagjinata merr udhën e zemrës

Largësia mallit nuk i vë emër.

 

Kush ja fshin hënës lotin?

Po diellit që lot zjarri derdh?

Larg njeri-tjetrit dëshirohen si të marrë?

Larg prekjes së puthjes, dashuri që vdes.

Shpirti

 

Nuk është një letër a një firmë.

Që mban dy zemra përgjithmonë.

Është një dashuri, një bekim ndjenje.

Respekt, mirënjohje, emocion.

 

Është një puthje në mëngjes.

Një përshëndetje, një rreze buzëqeshje

Një premtim vetëm më sy

Një kontrate shpirti në heshtje.

 

Nuk ka krenari në një ndjenjë

Me do ti më shumë apo unë?

Nuk është një letër a një firmë.

Për një siguri më shumë.

 

Nuk është një letër a një firmë

Por një ndjenjë qe do kujdes

Investimi me i bukur në botë

Puthje të sinqerta, të ēmbla në mëngjes.

 

Dhe do dy zemra në një rrahje

Dy shpirtra vetëm një palë krahë

Nuk është një letër a një firmë

Që e mban ndjenjën gjallë.

 

Se ka shumë zemra që rrahin bashkë

Dhe pse vello nuk hedhin kurrë

Nëse nuk je i zoti të lidhësh kontratë shpirti

Mos e quaj vetën burrë…

 

 

Më kryqëzoni!

 

Më kryqëzoni si Krisht.

Por vetëm për të miat mëkate.

Për ato padrejtësi që nuk i bëra.

Për të pambajturat inate.

 

Më kryqezoni mbi kryqin e jetës.

Godisni fort me sa të keni fuqi.

Gozhdët zgjidhni nga më të mëdhatë

Dhe ngulini fort mos kini mëshirë.

 

Më kryqëzoni për gabimet e pabëra

Për urrejtjen që kurrë nuk e ndjeva.

Për fajet e njerëzve që më përulen

Për ata që më shkatërruan nga nervat.

 

Dhe më pas jo mos më adhuroni.

Unë nuk jam Krisht as Perëndi.

Më kryqëzoni për gabimet e pabëra.

Sepse doja ta meritoja emrin njeri.

 

Por kjo botë u zhyt në mëkat.

Në llum antivlerash pluskon.

Një jetë dënuar nga vetë perëndia .

Gabojmë, nuk njohin pendesë, mallkojmë.

 

Më kryqezoni dhe ju betohem.

Për atë Zot lot nuk do derdh.

Nëse gjaku fillon të pikojë.

Lëreni të bjerë pa u ndjerë.

 

As do të therras e as do klith.

As do qaj dhe as do të qesh.

Në emër të ndjenjës të kryqëzohem.

Dashurova me shpirt pa prekur trupin asnjëherë.

 

Nuk e di a është e dlirë kjo dashuri?

Si rrezja e parë e diellit në pranverë.

Si vesa që petalen e lules puth.

Buzë fllad që i ndjen veç në erë.

 

Mbi buzët e tua!

 

Unë frymoj mbi buzët e tua.

Ti jetë mbi to merr.

Përkëdhelen, puthen fort.

Buzët tona si asnjëherë.

 

Unë frymoj mbi buzët e tua.

Pëshpërima dhe vetëm ëmbëlsi.

Mes miliona drithërimash.

Lutem ëē mos ndalesh ti.

 

Kush vallë dashurinë krijoi!

Kush e dha puthjen a parë?

Qe i marrë ai që dashuroi

Apo dashuria është vetë e marrë?!

 

Unë frymoj  mbi buzët e tua.

Gjuhët flakë përpijnë trupin tim.

Ndjej se dhe ti humb kontrollin.

Dehemi nga e njëjta kënaqësi.

 

Femër krenare!

 

Ti harron se unë jam femër.

Ti harron se edhe unë ndjej.

Vritem si një zog nga një gur.

Krahët flutur bëhen pluhur menjëherë.

 

Ti harron se unë jam femër.

Nga trupi im jeta jetë merr.

Harron, dua përkujdesje si një lule.

Dua puthje, përkëdhelje, kujdes përherë.

 

Ti harron se unë jam femër.

Që zemrën time ta fala vetëm ty

Por nuk e mendova kurrë në botë

Se ti nuk kishe shpirt, zemër, sy.

 

Unë linda femër për fat të mirë apo të keq

Bekuar a mallkuar nga perëndia

Femër erdha krenare në këtë jetë.

Dhe po krenare femër do të vdes!