Cikël poetik nga Basri Çapriqi
Të kanë parë tek u lexon vargje atyre në Had
Ali Podrimjes
E kam ditur Ti
S’mund të vësh kokë mbi jastëk
Kur merr rrugë aq të largët
Për me gjetë të bardhën
As një gur nën kokë si suliotët
Nuk vë
Unë e kam ditur
Ti do lidhje duart pas koke
Do e shtrëngoje fort
Fort derisa ushtimë e vargut
Të pëlcasë
Gjithë ata gurë të ngulur brinjave
Deri te Uji i madh Një rrjedhë uji
Pranë një pylli
T’i sjell te koka për me t’ba gjamën
Vetëm yjet do mbajtur në dorë
Asgjë tjetër s’të lënë
Atje në fund të asaj rruge në fund
E rrugë tjetër s’ka me mbajtë dritën ndezur
Të kanë parë
Kah u lexon vargje tash atyre në Had
Ti i njëjti
I ke sharë si mund të nguleni këtu përgjithnjë
Mor të mjerë
E ke vendosur
T’i ngresh ata nga gjumi
Ku kanë rënë
Përulësisht
Te lumi Styks të kanë parë Ti
I njëjti si mbi Dri
Një dallëndyshe ke gjuajtur nga lartësitë
Në atë lumë të fryrë përmbi brigje
Me pa a e kapë flaka
A e lagë uji
Se
Lumë i vështirë ai lumë
Zërat e ujit
E zymtë
Shpella pret të mbushë
Qetësinë e përjetshme
Me zërat e ujit
Vala ndjek valën
Mbi shkëmbinj të thepisur derdhen
Stërkalat e bardha u nisën
Kah qielli
Era që fryn nga Mavrijani
Bën lutjen e fundit
Para se të digjet dheu
Ai zjarr na mban gjallë
Ai zjarr
Që i lëpin buzët e mprehta asaj
Ere
Dhe zërat e ujit
Që mbushin humnerat
Nën qiell
Lakuriqët e natës rrahin krahët
Për herën e fundit
Nëpër velat e barkave t’paqueme
Nxitojnë
Të hedhin në humnerë plafin
Që kish mbuluar gjymtyrët asaj
Para se të dalë gjuhë e diellit
Terri
Kam zgjatur duart
Kam ecur mbi rërë
Me gjetë
Portokallen e humbur
Te një breg që e hante uji
Gjithë natën e lume
Në një shteg që
S’e shoh unë
Hynë gjithë ai zë
Që ulet nga qielli
Ku mund të hapet
Kjo zbrazëti
Me mbushë pak shpirtin
Dritë
Portokallja që s’shihet dot
Shtrydh pa ja da
Pika të ëmbla mbi buzët e egra
T’atij bregu që hante uji
Kur u ngrit terri lart aq lart
Sa s’preket me dorë as me sy
Një zë që vjen nga larg
M’kish shtrydhur
Portokallen që
Mbaja në shuplakë
Prekjet e zjarrta me tokën
Ai zjarr i thellë e i kuq që
Valavitej drejt gojës sime të kaltër
U zhduk
Poshtë barkës sime
Në ujin e gjerë
Të gjerë e të gjerë
Nga gjithë ai hi mbeti
Shija
Që than gjithë bimët
Në atë krah të reve
Në rrëpirën tjetër
Vesa miklonte qerpikët e saj
Duke mbyllur ngadalë sytë
Përpara vullkanit të trazuar
Bota ishte e shurdhët dhe me hi kur
Drita hapi humnerat e syve një e nga një
Mbuluar me hirin e asaj nate
Djegur nga prekjet me tokën
Peshku i bukur
Kokën e prerë ia hodhën në qiell
Të përplasej rëndë mbi dhe
I vjen era nga koka si nga hera
Ata që prisnin në rend mprehnin thikat
Me do rrota guri mbi pjata dheu
Pështynin mbi barin përrreth
Zbardhur nga luspat e lojbës
I vjen era
I vjen nga koka i vjen
Mbanin hundët damat
Preknin lehtë pirunjtë me maje të
Gishtërinjve
Prisnin
Bishtin që dridhej përpjetë
Ta lëpinin me maje gjuhe
Peshkatarët largonin rrjetët
Mbushur me barishtet e qullura
Do bjerë koka
Mbi atë qelbësirë
Ju që hani kokën peshkut të bukur
Do hani mishin tuaj
Posa të bjerë nata
Murmuritnin nëpër kasolle peshkatarët
E Bunës
Perëndim dielli
E
Shtroi qilimin e kuq
Mbi ujin e zi
Mbylli perdet e errta dhe
Na ndau nga kjo anë
Mund të shtrihen ngadalë
Ata që s’lakmuan drejt portalit
Ne u dyndëm në anën tjetër
Të zëmë vendet
Para se të shohë hëna
Ai lëmsh i kuq me
Gjithë atë zjarr të mbyllur brenda
Po bëhej gati të vlonte ujin
Një etje e madhe
Po digjte nën yje