Ndue Ukaj: Qyteti i mjegullës
Në qytetin e mjegullës çdo gjë është ndryshe.
Mendimet janë ngujuar si mashtrimi ynë nëpër statuja.
Aty lulet bëjnë jetë mes therrash,
E brenda tyre vallëzojnë lirshëm veç insektet.
Zoti im,
Qyteti i mjegullës rrugët i ka të ngushta
Edhe mendimet i ka të ngushta
E kënga Aleluja s’dëgjohet askund.
Aty plehrat s’kanë vend,
Nëpër këmbët e lodhura janë pështjellë
Veç fjala përpiqet ta mbrojë dinjitetin e shkërdhyer.
Merimangat kanë lëshuar shtat
E mbeturinat e mendjes janë bërë cunga nate,
cunga kohe.
Cunga që thyejnë dhëmbët e prishur nga ecja e paqëllim
Cunga që thyejnë gjunjët e rënduar nga mëkatet e rënda.
Në qytetin e mjegullës dritat e kinemave janë shuar
E ekspozitat bëhen nën trysninë e qirinjve që luftojnë me errësirën.
Poezia lexohet skajeve të pikëllimit
Ku vetëm qentë e zgjebosur shëtisin të qetë
Aty ku era e politikës ka qelbur çdo gjë
Cicërimën e zogjve e puthjet e dashnorëve.
Në qytetin e mjegullës, plehrat kanë mbuluar lulet
E në mes është pellgu i padijes
Ku liria dhe lufta s’kanë kufij
Ku poezia dhe jopoezia s’ kanë kufij
Aty shtegtojnë mendimet si nëpër xhepa me bërllok.
Aty ku grabiten dhimbjet e shumta
Dhe sillen nëpër qiell e bëhen ushqim për barkun e uritur të politikës.
Në qytetin e mjegullës prej kohësh numërohet mbrapsht
Prej kohësh numërohet shtrembët.
Prej kohësh ndjehet mungesa e “Qytetit të Zotit”
2012.