Cikël poetik nga Kaltrinë E. Uka

 

Erdhe natë

Erdhe natë n’llavë vajtimesh e tragjedish
me i mledhë n’mue tana pezmet e kujtimeve
tjerrun agonisë së zbehun t’jetës
kredhun thellë mrena syve t’mi e shpirtit
tue m’qitë jashtë tana idhnimet qi m’ithtojnë
tue m’i ndezë tana gacat n’mangall dashnie
me m’përflakë me erën tue m’çue njatje ku dhimbja
zâshëm u flet plagëve t’mia
njatje ku dëshrimet m’lahen kroje gzimesh
njatje ku unë s’jam e due me ken…

 

Të dashunoj sa gegënishten

 

Nadja kur zbardh’ m’zgjon n’kam’

se t’nij zanin tu m’thirrë

n’emnin qi ti ma ke vnu e m’rrqeth

me sytë gjys-çelë, me flokt’ e shprishun

i hapi veshtë katër

me t’nigju tu m’thanë: “Mirëmëngjesi e dashtun”!

 

N’oborr ku natyra n’sofrën e saj

na mledh mue e ty bashkë

për me pi kafen e zezë n’filxhanë t’bardhë

e n’sytë tonë me mat’ dashuninë

me hijen e takimit t’parë t’çmendun,

e k’saj dashnie t’zjarrtë m’i frye e mos me lanë m’u nalë

me gjerdhe t’forta kyt dashni t’ambël me rrethue

 

me e rue, si e ruen gegënishten Veriu, thellë n’zemër…

ama,  me t’fol veç unë

e me t’thanë me zâ e pa zâ, tanaherët:

të du

të du

të du.

 

 

 

I panjohun

 

M’fal, i panjohun

s’kam menu qi zemra s’ka me ditë m’u mbrojtë

e dashnia ka me fillu me pulsu

veç prej nji casti qi t’pashë

I panjohun,

unë patjetër qi duhet me majt’ n’krahë nji mëkat

ferri s’djeg ma shumë

se qi po djeg kjo ndjenjë mrena trupit

je dashni e dëshirume

neps i madh qi du me shujt

buzë për buzë

trup për trup

le t’më dënojnë e marrojnë Perënditë;

po nëse dashnia asht mëkat

atëherë njeriu vet asht mëkati ma i madh…

Menoj me vete:

kush s’dëshiron me kanë e vetmja dallëndyshe n’sytë e tu

qi i ke si nji hark ylberi e qielli vet?!

M’fal, i panjohun

po fluturat qi po çmenden n’bark

ma nalin frymën

dhe… edhe në u qujt mëkat kjo dashni, do mëkatoj patjetër

ndiej qi s’kam frymë qi m’ban t’plotë pa tanden

dhe as s’kam andërr me lan’ përgjys..