Poema ‘Llora’ e Kadaresë vjen në gjuhën greke nga Arqile Garo

 

LLORA

I

Prapë m’u kujtove, Llora.
Dashurinë tonë të shkuar
Prapë ripërtyp
Si demi që ripërtyp barin e livadheve të largët
Natën
Në grazhdin e rrethuar nga bora.
Po ripërtyp
Atë asfalt e zhavorr të zi kërcitës,
Boritë dhe katrorët mizëri të taksive,
Tabelat e kafeve plot dritë,
Afishe, stacione metrosh
Ku me ty brodha
Nofullat e zemrës
Më dhëmbin
Llora.

II
Tani shiu godet me shkelma xhamave.
Atje qielli si negativi i zi i një shkretëtire.
Llora,
Më ka marrë malli,
Mall bojë hiri.
Tani nata si një mbulesë vigane
qëndisur me drita anëve
Karfosur me paralele dhe meridiane
Nga lindja në perëndim,
Na mbulon e shqetësuar.
Ne shtrihemi nën të,
Si në ethe zbulohemi
Të ndarë,
Të largët,
Të vetmuar.
Pati netë
I qullur nga stuhia jote
Heshtja pranë teje dhe pasionit të marrë
Mbërthyer mbi krahët dhe këmbët e tua
Si mbi një kryq të madh
Të bardhë.
Në fillim e mora kaq lehtë.
Madje s’thosha as fjalën ‘dashuri’.
S’e dija se dhjetë vjet me i ri se Krishti
Do të kryqëzohesha mbi ty.

III

Ja
Vetëtimat e bardha në qiej
Adresën tënde shkarravisin.
Sikur këto re
Të përhimta
Të ngarkuara
Te ti dërgoja si letra, Larisa.
Letra…
Nga tërë letrat që shkrova
S’di pse të dërgova atë më të marrën
Pas së cilës si personazh Dostojevski
Të thashë njëqind herë “më fal”!
Me pas atë faj për ta shlyer
Doja të të shkruaja, por më kot.
Lapsi më ngrinte mbi letër
Dhe unë ngrija si robot.
Ti u ngryse kur ta shpjegova,
Vështrimi t’u err, t’u mpi,
Si sytë e falltarit kur pikasin
Midis fallit kumtin e zi.
Diçka qe prishur në botë
Në zemrek të saj, në aks.
Ikje e letrave si e zogjve
S’parandillte veç dimrin plak.

IV

Kështu pra te ti nisja këto re
Gjer në vilen tënde në rrethinë të Moskës.
Ti në mesnatë e hutuar atje
Do të çoheshe nga gjumi
Tek xhami t’afroheshe:
Ç’ndodh kështu?
Ç’është kjo gjëmë,
Ky shi her i mërzitur, her i rreptë,
Këto vetëtima,
Këto rrufe?
Dhe do të rrije gjithë natën tek dritorja
Retë të dëshifroje,
Llora.

V

Zor se në jetë do të takohemi.
Adresat humbën,
S’ka më letra.
Ti mjegullat,
Unë retë
Do t’i dërgojmë njeri-tjetrit
Gjersa dhe vetë
Të mjegullohemi.

VI
Më kujtohet, gazetat hapa në mëngjes
Si një tërbim, si një shkulm ere,
Shkronjat vallëzonin si në ethe:
Prerje. Prerje. Prerje.
Prerje marrëdhëniesh diplomatike
Kurrë s’do të shoh ty.
Ambasadat u mbyllën.
Pasaportat,
Vizat
Ramë në zi.
Mbi ijet e tua të bardha
Ra pluhur.
Mbi sytë e tu.
Larisa diplomaticeskaja
Ç’ndodhi në botë kështu?

VII

Qëndrova përpara globit.
Ballin e nxehtë mbështeta
Mbi rrudhat e meridianeve
Do të desha të pija me globin,
T’endeshim të dy të dehur,
Ai mes kozmosit,
Unë rrugicave të Tiranës.

VIII

Nga erdhi kjo dashuri
Në kohën kur turp më vinte nga fjalët.
Ishte me siguri si ndëshkimi
I atij që me tempullin tallet.
Njohja në stacionin ‘Konsomolskaja’
Banale si rrallëherë ish
Numri i telefonit shkarravitur shkujdesshëm
Me të kuq buzësh
Barbarisht.
Restorant ‘Leningradi’
Shampanjë
Snobizëm i dyanshëm.
Kotni.
Perlat, secili, pse vallë
Përpiqej t’i fshihte në thellësi?
Një të kollur si prej prostitute
Ajo nxirrte orë e çast si mburojë,
Ndërsa unë ngul këmbë se nga lirat,
Merrja vesh më pak se nga futbolli.
Veç te port e shtëpisë
Nën ca jargavane
Ajo psherëtiu njerëzisht
Dhe iku me vrap pas puthjes së parë
E kthyer në madonë sërish.

IX

Gjithë natën fluturuam mbi qytetet e Europës
Natën avioni u ul n’aeroport.
Ç’pati mes nesh,
Llora,
Harresë, ftohje, abort?
Tek dera e avionit era të priste.
Zemra ime me dëborë u mbush
Si një vetmi e madhe zbrisja
Po n’aeroport.
Askush.
askush.
Hamej, merrini këto valixhe.
Të rënda?
Janë mbushur me pritje.
Gjithë natën fluturuam mbi qytetet e Europës
Ti s’dija ç’kishe, s’më prisje.

X

Në kafe artistike bashkë jemi prapë.
Jashtë dëbora ruse.
Brenda ti.
Shkrofëtin brenda meje geni i racës:
Prapë me sllaven bën dashuri.
Pusho, gen i vjetër i rracës,
Në thellësi, në humnerë hesht,
Nëse jetës sime do t’i duhej një kryq
Kryqi im ajo le të jetë.

XI

Dhe ja gdhiu mëngjesi plot gazeta.
I ngrysur, shpresëpak, shtetëror,
Kemi flakur të dy mburojat,
Si qelqi të thyeshëm jemi prore.
Ku janë ditët e shkujdesshme.
Të djelat mendjelehta, të martat,
Kur ti me shthurjen unë me injorancën
Vërtiteshim si me maska?
Tani që të tjerët rresht vunë maskat
Ne papritur i hoqëm ato
Fishkëlle, ulëri erë e marrë,
Orën e ndarjes këndo!

XII

Ndarja …
Një fjale goje
Por ndarja është e rëndë, shpirtin ta qit.
Të ndërtosh një ndarje për të qenë
Ësht’ m’e zorshme se të ngresh një piramidë.
Si yjet janë vërtetë dashuritë,
Kërkojnë hapësira të mëdha e po aq mund.
por jet e njeriut s’është galaktikë
Që të nxejë kaq yje e katastrofa e shkrumb.
Në jetën e ngushtë koha vërtet s’mjafton
Për dashuri,
Për ndarje,
Harresë.
Pleksen dashuritë dhe ndarjet dhe harrimi
Këngëtor i thinjur shëtitës syqorruar…
Era e nëntorit
Librin e tretë të vjeshtës
Shfleton dhe mbyll duke uluritur trishtuar.
Të gjitha këto rikujtoj
Ripërtyp.
Në dhëmbë gurët e pendimit më kërcasin,
Asfalti i zi më varet nofullave të lodhura.
Kështu pra, Larisa, moskovitja.
Kështu pra, Llora.

ΛΩΡΑ
του Ισμαήλ Κανταρέ

-I-

Λώρα.
Ήρθες ξανά στα όνειρά μου Λώρα.
Τον έρωτά μας τον αλλοτινό
αναμασάω πάλι,
όπως ο βούβαλος το χόρτο μακρινών λιβαδιών,
στα σκοτεινά,
στο παχνί το σκεπασμένο απ’ τα χιόνια.
Αναμασάω
την άσφαλτο εκείνη, με τη μαύρη άμμο που τρίζει,
τις κόρνες και τ’ αναρίθμητα τετραγωνάκια των ταξί,
τις λαμπερές πινακίδες των καφετεριών,
διαφημίσεις και σταθμούς των μετρό,
που με σένα περπάτησα.
Οι σιαγόνες της καρδιάς
πονούν
Λώρα.

-II-

Τώρα η βροχή με μανία τα τζάμια κλωτσάει
κι ο ουρανός με αρνητικό τής ερήμου μοιάζει.
Λώρα,
πονάω,
κι είναι ο πόνος σταχτής.
Τώρα η νύχτα σαν γιγάντιο πάπλωμα,
κεντημένο με άστρα στις άκρες,
καρφωμένο σε παράλληλους και μεσημβρινούς,
από την ανατολή ως τη δύση,
ανήσυχη μας σκεπάζει.
Ξαπλώνουμε εντός της,
με εφιάλτες ξυπνάμε,
αλαργινοί,
ξένοι,
μόνοι.
Υπήρξαν νύχτες
που κουρνιασμένος στη δική σου καταιγίδα,
σιωπούσα δίπλα σου, στο πάθος το τρελό,
σφηνωμένος στη δική σου αγκαλιά,
ήρεμος, πάνω σ’ ένα λευκό τεράστιο
Σταυρό.
Στην αρχή, ελαφρά τη καρδία,
ούτε τη λέξη «αγάπη» δεν ήθελα να πω.
Πού να ‘ξερα πως δέκα χρόνια απ’ τον Ιησού πιο νέος
θα σταυρωνόμουν πάνω σου εγώ.

-ΙΙΙ-

Δες!
Λαμπεροί κεραυνοί στα ουράνια
τη δική σου διεύθυνση χαράζουν.
Αχ!… αυτά τα γκρίζα σύννεφα,
τα βαριά,
να στα ‘στελνα σαν γράμματα, Λαρίσα.
Επιστολές…
Απ’ όλες όσες έγραψα,
δεν ξέρω γιατί, την πιο ανόητη σου ταχυδρόμησα
κι ύστερα, σαν ήρωας του Ντοστογιέφσκι,
χίλιες φόρες σου ζήτησα, «συγγνώμη!»
Αργότερα, μετανιωμένος για το σφάλμα,
θέλησα να σου γράψω, μάταια όμως,
η πένα στο χαρτί δεν προχωρούσε
κι’ εγώ μετατρεπόμουν σε ρομπότ.
Κι όταν σου εξήγησα, σκοτείνιασες,
το βλέμμα σου θολό και μουδιασμένο,
σαν η ματιά του μάντη όταν διακρίνει
στη διαδρομή της μοίρας μαύρα μαντάτα.
Κάποια βλάβη ο κόσμος είχε πάθει,
στο ελατήριό του, στον άξονα.
Η φυγή των γραμμάτων, ως και των πουλιών,
δεν προμήνυε παρά το βαρύ, γέροντα χειμώνα.

-IV-

Μακάρι να μπορούσα τα σύννεφα να στείλω,
να ‘ρθουν στο εξοχικό σου, στα περίχωρα της Μόσχας.
Κι εσύ μεσάνυχτα, αφηρημένη κάπως,
θα ξυπνούσες,
θα πλησίαζες τα τζάμια:
Τι συμβαίνει άραγε;
Τι κατακλυσμός ειν’ αυτός,
τι στενάχωρη, αλύπητη βροχή;!
Ετούτοι οι κεραυνοί,
αυτές οι αστραπές;!
Και θα ξημέρωνες εκεί στο παραθύρι,
αποκωδικοποιώντας τα σύννεφα,
Λώρα.

-V-

Αμφιβάλλω στη ζωή αυτή αν ξαναϊδωθούμε.
Χαθήκαν οι διευθύνσεις,
ούτε αλληλογραφία πια.
Εσύ τις ομίχλες,
εγώ τα σύννεφα,
θα στέλνουμε ο ένας στον άλλο.
Μέχρι που κι οι δυο μας,
να γίνουμε ομίχλη αραιά.

-VI-

Θυμάμαι τις εφημερίδες ένα πρωινό,
σαν μια κατάρα, άνεμος αφηνιασμένος.
Τα γράμματα χοροπηδούν πυρετωδώς:
Διακοπή. Διακοπή. Διακοπή.
Διακοπή διπλωματικών σχέσεων.
Κι εγώ ποτέ δε θα σε δω.
Κλειστές οι πρεσβείες,
τα διαβατήρια,
οι βίζες.
Μας τύλιξε το πένθος.
Πάνω στις κάτασπρες καμπύλες σου
η σκόνη,
στα μάτια σου.
Λαρίσα ντιπλοματιτσιέσκαγια,
τι έπαθε άραγε ο κόσμος αυτός;!

-VII-

Αράζω μπροστά στην υδρόγειο.
Ακουμπώ το μέτωπό μου
στις ρυτίδες των μεσημβρινών.
Πώς θα ‘θελα, με την υδρόγειο αντάμα να γίνουμε φέσι
και μεθυσμένοι τύφλα, να βγαίναμε σεργιάνι,
εκείνη στη μέση του σύμπαντος
κι εγώ στα στενά των Τιράνων.

-VIII-

Από πού ξεφύτρωσε ο έρωτας τούτος,
τη στιγμή που ντρεπόμουν «αγάπη!» να πω.
Αναμφίβολα ήταν θεια τιμωρία
γι’ αυτόν, που τους ναούς περιγελούσε.
Η γνωριμία στο σταθμό Κομσομόλσκαγια,
κοινότυπη, ως άλλη καμιά,
ο αριθμός του τηλεφώνου,
αριθμός μουντζουρωμένος απρόσεκτα,
με κόκκινο κραγιόν.
Εστιατόριο Λένινγκραντ,
σαμπάνια,
σνομπισμός εις διπλούν.
Πέρα βρέχει.
Τα διαμάντια, ο καθείς γιατί τάχα
να τα κρύψει βαθιά προσπαθούσε
κι ένα βήχα που θύμιζε πόρνη,
σαν ασπίδα μπροστά μου κρατούσε;!
Απ’ την άλλη εγώ επιμένω, τα βιβλία,
πιο λίγο απ’ το ποδόσφαιρο τα ξέρω.
Μόνο που στην είσοδο του σπιτιού,
κάτω από τα γιασεμιά,
εκείνη ανθρώπινα αναστέναξε.
Έφυγε τρέχοντας μετά το πρώτο φιλί
και μια μεγάλη κυρία έγινε ξανά.

-ΙΧ-

Όλη τη νύχτα πετούσαμε πάνω απ’ την Ευρώπη,
νύχτα προσγειωθήκαμε στο αεροδρόμιο.
Τι έγινε μεταξύ μας,
Λώρα,
λήθη, παγωμάρα, αποβολή;
Στην έξοδο του αεροπλάνου θέριζε ο αέρας.
η καρδιά μου χάθηκε στο χιόνι.
Σαν τεράστια μοναξιά κατεβαίνω τις σκάλες.
Στο αεροδρόμιο
κανείς,
κανένας.
Χαμάλη, πιάσε αυτές τις βαλίτσες!
Βαριές;!
Είναι γεμάτες αναμονή.
Όλη τη νύχτα πετούσαμε πάνω απ’ την Ευρώπη.
Εσύ τι είχες άραγε, δεν ήσουν εκεί.

-X-

Στο καλλιτεχνικό καφενείο και πάλι μαζί.
Έξω το ρωσικό χιόνι.
Μέσα εσύ.
Οδύρεται εντός μου της ράτσας το γονίδιο:
Πάλι με τη σλάβα ερωτοτροπείς;!
Σκάσε αρχαίο της φάρας γονίδιο,
στα βάθη του Ταρτάρου βούλωσέ το.
Εάν στη ζωή μου χρειαστώ ένα σταυρό
ας γίνει Σταυρός μου αυτή!

-ΧΙ-

Και να που ‘ρθε ένα πρωινό γεμάτο εφημερίδες.
Μουντό, ανέλπιστο, κρατικοδίαιτο.
Πετάξαμε κι δυο μας τις ασπίδες,
σαν εύθραυστα κρύσταλλα θα μείνουμε εσαεί.
Πού πήγαν οι μέρες οι ανέμελες;
Οι χαζές Κυριακές, οι Τρίτες,
όταν εσύ ξεδιάντροπα κι εγώ βλακωδώς,
γυροφέρναμε σαν να ‘ταν αποκριές;
Τώρα που οι άλλοι στη σειρά φορούν μάσκες,
εμείς ξαφνικά τις πετάξαμε μακριά.
Ούρλιαξε, εσύ καταιγίδα και βρόντα!
Του χωρισμού τραγούδα την ώρα!

-ΧΙΙ-

Ο χωρισμός…
Εύκολο πράγμα το λες;!
Είναι βαρύς ο χωρισμός, την ψυχή σου ξεριζώνει.
Για να κατασκευάσεις ένα χωρισμό της προκοπής,
πιο δύσκολο είναι απ’ την κατασκευή μιας πυραμίδας.
Με τ’ άστρα πράγματι οι έρωτες μοιάζουν,
θέλουν ατέλειωτο χώρο και κόπο πολύ.
Η ζωή του ανθρώπου όμως δεν είναι γαλαξίας,
να χωρέσει τόσα άστρα, καταστροφές κι ερείπια.
Στη ζωή τη μικρή ο χρόνος, αλήθεια, δε φτάνει,
για αγάπη,
για χωρισμό,
για λήθη.
Όλα μαζί σε ένα, οι έρωτες, οι χωρισμοί και η λήθη.
Πλανόδιος τραγουδοποιός, γκριζομάλλης, ο αόμματος…
Νοεμβριανός αέρας,
το φθινοπωρινό βιβλίο
ξεφυλλίζοντας το κλείνει και ουρλιάζει θλιμμένα.
Όλα αυτά τ’ αναμοχλεύω,
αναμασώντας.
Στα δόντια μου τρίζουν στουρνάρια μετάνοιας,
μαύρη πίσσα κυλάει στα κουρασμένα μου σαγόνια.

Αυτά λοιπόν, Λαρίσα, μοσχοβίτισσα.
Έτσι είναι, Λώρα!

8. LLORA
Tweet
Prapë m’u kujtove, Llora.
Dashurinë tonë të shkuar
Prapë ripërtyp
Si demi që ripërtyp barin e livadheve të largët
Natën
Në grazhdin e rrethuar nga bora.
Po ripërtyp
Atë asfalt e zhavorr të zi kërrcitës,
Boritë dhe katrorët mizëri të taksive,
Tabelat e kafeve plot dritë,
Afishe, stacione metrosh
Ku me ty brodha
Nofullat e zemrës
Më dhëmbin
Llora.

-II-
Tani shiu godet me shkelma xhamave.
Atje qielli si negativi i zi i një shkretëtire.
Llora,
Më ka marrë malli,
Mall bojë hiri.
Tani nata si një mbulesë vigane
qëndisur me drita anëve
Karrfosur me paralele dhe meridiane
Nga lindja në perëndim,
Na mbulon e shqetësuar.
Ne shtrihemi nën të,
Si në ethe zbulohemi
Të ndarë,
Të largët,
Të vetmuar.
Pati netë
I qullur nga stuhia jote
Heshtja pranë teje dhe pasjonit të marrë
Mbërthyer mbi krahët dhe këmbët e tua
Si mbi një kryq të madh
Të bardhë.
Në fillim e mora kaq lehtë.
Madje s’thosha as fjalën “dashuri”.
S’e dija se dhjetë vjet me i ri se Krishti
Do të kryqëzohesha mbi ty.

-III-
Ja
Vetëtimat e bardha në qiej
Adresën tënde shkarravisin.
Sikur këto re
Të përhimta
Të ngarkuara
Te ti dërgoja si letra, Larisa.
Letra …
Nga tërë letrat që shkrova
S’di pse të dërgova atë më të marrën
Pas së cilës si personazh Dostojevski
Të thashë njëqind herë “më fal!”
Me pas atë faj për ta shlyer
Doja të të shkruaja por më kot.
Lapsi më ngrinte mbi letër
Dhe unë ngrija si robot.
Ti u ngryse kur ta shpjegova,
Vështrimi t’u err, t’u mpi,
Si sytë e falltarit kur pikasin
Midis fallit kumtin e zi.
Diçka qe prishur në botë
Në zemrek të saj, në aks.
Ikje e letrave si e zogjve
S’parandillte veç dimrin plak.

-IV-
Kështu pra te ti nisja këto re
Gjer në vilen tënde në rrethinë të Moskës.
Ti në mesnatë e hutuar atje
Do të çoheshe nga gjumi
Tek xhami t’afroheshe:
Ç’ndodh kështu?
Ç’është kjo gjëmë,
Ky shi her i mërzitur, her i rreptë,
Këto vetëtima,
Këto rrufe?
Dhe do të rrije gjithë natën tek dritorja
Retë të dëshifroje,
Llora.

-V-
Zor se në jetë do të takohemi.
Adresat humbën,
S’ka më letra.
Ti mjegullat,
Unë retë
Do t’i dërgojmë njeri-tjetrit
Gjersa dhe vetë
Të mjegullohemi.

-VI-
Më kujtohet, gazetat hapa në mëngjes
Si një tërbim, si një shkulm ere,
Shkronjat vallëzonin si në ethe:
Prerje. Prerje. Prerje.
Prerje mardhëniesh diplomatike
Kurrë s’do të shoh ty.
Ambasadat u mbyllën.
Pasaportat,
Vizat
Ramë në zi.
Mbi ijet e tua të bardha
Ra pluhur.
Mbi sytë e tu.
Larisa diplomaticeskaja
Ç’ndodhi në botë kështu?

-VII-
Qëndrova përpara globit.
Ballin e nxehtë mbështeta
Mbi rrudhat e meridjaneve
Do të desha të pija me globin,
T’endeshim të dy të dehur,
Ai mes kozmosit,
Unë rrugicave të Tiranës.

-VIII-
Nga erdhi kjo dashuri
Në kohen kur turp më vinte nga fjalët.
Ishte me siguri si ndëshkimi
I atij që me tempullin tallet.
Njohja në stacjonin Konsomolskaja
Banale si rrallëherë ish
Numri i telefonit shkarravitur shkujdesshëm
Me të kuq buzësh
Barbarisht.
Restorant Leningradi
Shampanjë
Snobiz^ëm i dyanshëm.
Kotni.
Perlat, secili, pse vallë
Përpiqej t’i fshihte në thellësi?
Një të kollur si prej prostitute
Ajo nxirrte orë e çast si mburojë,
Ndërsa unë ngul këmbë se nga lirat,
Merrja vesh më pak se nga futbolli.
Veç te port e shtepisë
Nën ca jargavane
Ajo psherëtiu njerëzisht
Dhe iku me vrap pas puthjes së parë
E kthyer në madonë sërisht.

-IX-
Gjithë naten fluturuam mbi qytetet e Evropës
Natën avjoni u ul n’aeroport.
Ç’pati mes nesh,
Llora,
Harresë, ftohje, abort?
Tek dera e avjonit era të priste.
Zemra ime me dëborë u mbush
Si një vetmi e madhe zbrisja
Po n’aeroport.
Askush.
askush.
Hamej, merrini këto valixhe.
Të rënda?
Janë mbushur me pritje.
Gjithë natën fluturuam mbi qytetet e Evropës
Ti s’dija ç’kishe, s’më prisje.

-X-
Në kafe artistike bashkë jemi prapë.
Jashtë dëbora ruse.
Brenda ti.
Shkrofëtin brenda meje geni i rracës:
Prapë me sllaven bën dashuri.
Pusho, gen i vjetër i rracës,
Në thellësi, në humnerë hesht,
Nëse jetës sime do t’i duhej një kryq
Kryqi im ajo le të jetë.

-XI-
Dhe ja gdhiu mëngjesi plot gazeta.
I ngrysur, shpresëpak, shtetëror,
Kemi flakur të dy mburojat,
Si qelqi të thyeshëm jemi prore.
Ku janë ditët e shkujdesshme.
Të djelat mendjelehta, të martat,
Kur ti me shthurjen unë me injorancën
Vërtiteshim si me maska?
Tani që të tjerët rresht vunë maskat
Ne papritur i hoqëm ato
Fishkëlle, ulëri erë e marrë,
Orën e ndarjes këndo!

-XII-
Ndarja …
Një fjale goje
Por ndarja është e rëndë, shpirtin ta qit.
Të ndërtosh një ndarje për të qenë
Ësht’ m’e zorshme se të ngresh një piramidë.
Si yjet janë vërtetë dashuritë,
Kërkojnë hapsira të mëdha e po aq mund.
por jet e njeriut s’është galaktikë
Që të nxejë kaq yje e katastrofa e shkrumb.
Në jetën e ngushtë koha vërtet s’mjafton
Për dashuri,
Për ndarje,
Harresë.
Pleksen dashuritë dhe ndarjet dhe harrimi
Këngëtor i thinjur shëtitës syqorruar…
Era e nëntorit
Librin e tretë të vjeshtës
Shfleton dhe mbyll duke uluritur trishtuar.
Të gjitha këto rikujtoj
Ripërtyp.
Në dhëmbë gurët e pendimit më kërrcasin,
Asfalti i zi më varet nofullave të lodhura.
Kështu pra, Larisa, moskovitja.
Kështu pra, Llora.