Albspirit

Media/News/Publishing

Cikël poetik nga Nexhat Halimi

 

 

 

 

Deti e pulëbardha

 

Dera e kullës kaq vjet ka e nuk çilet

unë as dal as hy veç mërzitem e pres

veç digjem në ethe, në pije, pak vdes

në pasqyrë ëndrra nën dry mëshilet.

 

E hana e zbehtë kroki vjen në frëngji

brenda vetmisë e shpirtit në pranga

hija e ikur vetes përvilet për manga

shtrirë në ethe i humbur digjem e pi.

 

E fanari në shkëmb shenjë e zbehtë

pret e nis anijet në ishullin e vjetër

tërë natën e pikas as zgjuar as fjetur.

 

Deti shtrihet syprinës së ndezur lehtë

zemra trokon kaq e vetmuar në gji`

era përplaset në shkallë kate frëngji.

 

 

Image result for plaku dhe deti

 

Dhembje në gji

 

Era përplaset në shkallë kate frëngji

e ndiej mungesën e frymës zbrazësinë

mungesën e çeljes së lules gjithësinë

natyrisht liria je ti, prania e etjes në hi.

 

I ngjes shkallët me hov i zbres e eci

hyj në bibliotekë veçoj `i libër tjetër

të tëra nën tis pluhuri kaherë paprekur

‘Plaku e Deti’ e disa faqe nga  procesi.

 

Në tryezë pluhur e një fletore e hapur

pak shkrim për shtetin e ri të kapur

e më pastaj tre yje e nën ta një poezi.

 

I fryj pluhurit e më zë kollë e gjatë

pikas qiellin ja tashmë veç është natë

tepër vonë të mos më dhemb në gji`.

 

Image result for bjeshket

 

 

Vonë të mos vdes

 

Tepër vonë të mos më dhemb në gji`

të mos e ndiej kamën të ngulur gurit

të mos e ndiej hijen e lules së murit

tepër vonë të mos rrjedh gjaku në hi.

 

Tepër vonë të mos vdes për syrin e zi

të mos bredh kullës në shenjë të anijes

të mos vdes ardhje-shkuarjes së hijes

tepër vonë të mos më djeg etja për ty.

 

Tepër vonë të të mos dua për vdekje

të mos afrohem të dehem me prekje

të mos krijoj ëndërr në të cilën s’ je ti.

 

Ja në pasqyrë hija për mënga përvilet

e brenda digjet shpirti, jashtë bie shi

ik kot hamendjes, ç’hapet e ç’mbyllet.

 

 

Image result for cameria

Përplasje gjaku

 

Ik kot hamendjes, ç’hapet e ç’mbyllet

asgjë kurrë s’mund të bjerë me fund

përplaset gjaku, Çamërinë e lëkund

vetëm guri në vendin e vet përfillet.

 

Ende përplaset gjaku dhe në Toplicë

zgjohet shpirti dhe Malësisë së Madhe

e te kroi i vjetër vjen një sorkadhe

unë mes hijes e trupit dal në Galicë.

 

Te gur i madh shkruaj letër me gjak

zgjohet kafke nga shpella vetëtimë

e ti shfaqesh për Kosovën në flakë.

 

Bora ndopak është shkrirë e fryn erë

e në dejtë e këputur të kodrës oshtinë

etja mbetet të bjerë shi pandërprerë.

Image result for vetmi

 

Vetmi e shtrirë

 

Etja mbetet të bjerë shi pandërprerë

të zbres malet fushat erë e lehtë e butë

të të kujtoj ty kaq vjet më vonë teutë

në hapësirën e mbuluar me borë e erë.

 

Qes kokë në frëngji më pikin dy lot

tashmë je kaq larg e bie shi me furi

ndërmjet hijes e trupit shtrihet vetmi

e udhët më endin rreth ëndrrës kot.

 

Unë tashmë, a të kujtohem fare vallë

çastet të zgjojnë dashuri a veç mall

zinxhirët a t’i rilidhin ende dashuritë.

Gjithçka e gjakut mbetet gjurmë në gji`

përjetohet gjithçka ndër zjarr dhe hi

përjetohet pafundësia e zgjohen sytë.

 

Image result for bedenat

 

Hija e dytë

 

Përjetohet pafundësia e zgjohen sytë

ajo jashtë kullës hyn brenda imazh

figurë e rindërtuar me metaforë kolazh

përfytyrim mishëruar në hije të dytë.

 

Riprodhoj çdo gjë pa qenë vetë fare aty

i sjell para sysh ullinjtë, sendet, frutat

krejt përafërt me detin, qiellin, fluturat

një e një përmes imazhit fjetur në ty.

 

E ti je larg as shikon kaq vjet e as flet

kot përjetoj shembje rrënime tërmet

veç zemra nuk jepet në asnjë mënyrë.

 

E deti me valë i bie kullës, luan me lirë

e lart në bedena zgjohen fshehtësitë

udha vjen te ura e aty ja vetëtijnë yjtë.

 

 

Image result for peme qershie

 Imazhe të hidhura

 

Udha vjen te ura e aty ja vetëtijnë yjtë

vetëtijnë yjtë e veç ti s’je aty aspak

ti je gjithnjë në mua dritë e lule, je cak

hapësirë e artë zog në etje, te qershitë.

 

Dal nga kulla shkallët e kalasë i zbres

tashmë agimi është përndezur flakë

gjurmë rërës ikin paralel tërë përgjak

kaq i mangët pa ty çel ky mëngjes.

 

Ndiej dhembje të shpinës e në kokë

kurmit vetëtijnë ethe me ca të dridhura

shtrihem në tokë e mbahem për tokë.

 

Therin imazhe të zbehta e të hidhura

më sjellin përzierje e të vjella përherë

lart ikin degë me mollë, është verë.

 

Image result for hena si banane

 

Zemra e vrarë

 

Lart ikin degë me mollë, është verë

e ja hëna e ngjashme me banane

ah më thave më tere e më bëne krane

valët zgjohen fryn nga largësia erë.

 

Kot radhis poezi, më kujtohet poeti

kaq ka dhembje për zemrën e vrarë

njëjtë kam mall shpirtit të ndarë

e pulëbardha sjell lajmin prej deti.

 

Vjen me pikëllim në pupël të shtatë

bart frymë zgjimin në shtrëngatë

e ti fle e unë kthej në kala me natë.

 

Bëj përpjekje prapë të radhis fjalë

mendimi i brendshëm e ritmi i gjatë

ëndrra çel dritaren e rizgjohen valë.

 

Image result for korale ne det

Rruaza korali

 

Endrra çel dritaren e rizgjohen valë

në bedena vë bërrylat e faqet në duar

asgjë s’ka arritur asgjë s’ka shkuar

uji e rrah shkëmbin e vjen një ngjalë.

 

Rrëshqet `i ngjalë ngjan në gjarpër

çdo gjë ka vajtur e s’vjen t’ i çel sytë

veç vala rruaza korali rërës ndrit

e hapësira e vrenjtur është e kaltër.

 

Nuk do të vonojë e të vish te gjerana

te kështjella e shkodrës te nëna në mur

te flijimi mitik me njërin gji në gur.

 

Me libër në dorë ec tek fle e pathëna

eci eci eci e çel derën me kangjella

borë resh e njëherësh çelin asfodela.

 

Image result for adami and eva

Çaste me jehonë

 

Borë resh e njëherësh çelin asfodela

bien ritme zemre, çaste me jehonë

ndër gema të përndezur, qielli kaltëron

agun e zgjojnë pulëbardha e gjela.

 

Tufa e dritës për frëngji futet në sy

e deti pafund shtrihet lehtë mbi valë

në liman tashmë ja një anije ndal

ndoshta prej veriut ke arritur dhe ti.

 

Kot natën e ikur të prisja në peron

ardhjet dhe ikjet e trenit villnin tym

gjirit të ngrirë, veç zemra trokon.

 

Më ikin mendime me çarje të thella

e prisja ikja visha çastesh me tërbim

Adami e Eva kalojnë mbi kangjella.

 

Pupla e zjarrtë

 

Adami e Eva kalojnë mbi kangjella

a veç më përhitet pulëbardha e fjetur

me shpirtin e detarit në ajër mbetur

e uji në fund deti ka krijuar shpella.

 

I vërvit vetes guacat poshtë e lartë

e hija ende vjen me shpirtin e ikur

s’është mit ky zog as yll i shpikur

me sqepin e verdhë e pupla të zjarrtë.

 

Herë bart nurin e shpirtit të vdekur

a rrufenë e end qiellit herë tjetër

e në stihi kaq gjatë pret pema e artë.

 

Befas bie në frëngji i degëz e zjarrtë

të dua këpus për ty të vetmen fjalë

rërës gjurmë guaca e ndonjë ngjalë.

 

Image result for muji dhe halili

Pulëbardha e deti

 

Rërës gjurmë guaca e ndonjë ngjalë

gjurmë tua, të mia, gjurmë të Mujit

e përplasje ere, brigje rëre, ndezje të ujit

prapë lart pulëbardha e deti valë-valë.

 

Prapë deti me syprinë ngjyrë ylberi

afrohet e `i peshk i rrallë me gjemba

e ca rruaza korali e alga me rremba

e krye kalasë jep shenjë drite feneri.

 

Kthej prapë vetes në shesh të vjetër

e `i qen i vetmuar e leh më kot hënën

unë me mall të kujtoj ty e nënën.

 

Dua të ik në një ishull a planet tjetër

aty të të dua të të shkruaj me zjarr

dhemb përsëri mungesa zot çel varrë.

 

Image result for kalaja mbi bune

Kalaja mbi Bunë

 

Dhemb përsëri mungesa zot çel varrë

qaj ndërmjet ethesh e ngrirjes në mall

e zjarri i gjakut çdo damarë e kall

qaj për ty zemër me lot kaq i marrë.

 

Në dënesje qaj e cijatjet çajnë qiellin

kulla brenda fle e jashtë zgjon furtunë

nisem të arrij te kalaja përmbi Bunë

te i njëjti lis dy degësh dëgjoj fyellin.

 

Pëlcet vetëtimë e shpirtit, djeg në mua

pika e ujit të gurit, pik ndezur në krua

ç’udhë të ndjek, të ngel vetëm zjarr.

 

Në mes ëndrrës e dhembjes në vetmi

shtroj tryezën me ëndrra, konjak e ulli

a e sjell shkrimi shpirtin tim zvarrë.

 

 

Rënia në gjunjë

 

A e sjell shkrimi shpirtin tim zvarrë

gjakshkrim është ecja e vetes në hapësi

rënia në gjunjë të pish ilaç në vetmi

koha tri copash nga rrëshqet në varrë.

 

Shkrimi është hamendje ndoshta zar

pik gjakut e përsëri lidhet me gjak

ka vjet njëjtë, i djeg lulet në shuplakë

e librin për ty e robëron vetëm zjarr.

 

A do të shihemi apo kurrë më Teutë

udhës për shtoj fryn erë e lehtë e butë

e thyej udhën e papritur, ik për Bunë.

 

Ka dhe ca udhë e hy befas në furtunë

kohë më vonë të mos kujtoj sesi dilet

dera e kullës kaq vjet ka e nuk çilet.

 

Magjistrali

 

Dera e kullës kaq vjet ka e nuk çilet

era përplaset në shkallë kate e frëngji

tepër vonë të mos më dhemb në gji

ik kot hamendjes, ç’hapet e ç’mbyllet.

 

Etja mbetet të bjerë shi pandërprerë

përjetohet pafundësia e zgjohen sytë

udha vjen te ura aty ja vetëtijnë yjtë

lart ikin degë me mollë, është verë.

 

Endrra çel dritaren e shfaqen valë

borë në male në luginë çelin asfodela

Adami e Eva kalojnë mbi kangjella.

 

Rërës gjurmë guaca e ndonjë ngjalë

dhemb përsëri mungesa zot çel varrë

a e sjell shkrimi shpirtin tim zvarrë.

 

Please follow and like us: