Gabriele D’Annunzio: Shiu në pyll pishash
Përktheu Ernest Koliqi.
Mos ban za. Mbi shqimin e
e pyllit nuk gjegji ma
fjalët qi n’gjuh’t’njerzve
ti vjen tue më thanë,
por gjegji ligjrimin
me fjal’ ma t’reja
qi flasin bulëza dhe gjethla
n’largësi.
Ndëgjo. Po bjen shi
mbi ret e shpërndame.
Rigon mbi mërina
t’njelma dhe t’thame,
n’trup pishash a tue riguem
t’ngrath’t e t’leskruem,
rigon mbi mërsina
hyjnore,
mbi lule gjineshtrash
topçe e vizlore,
mbi t’rrastat dëllija
kundërmore,
rigon mbi fytyrat tona,
të breshta,
mbi teshat tona të holla
verake, mbi mendime t’njoma
qi n’shpirtin e kndellun
jan’kallë, mbi të bukurën prrallë
qi dje
të gënjeu dhe sot më gënjen,
moj Hermionë.
A ndien? Shiu a tue ra
mbi log vetmitar
plot bar
me ‘i krisëm qi n’ajr pajada
tërnohet e ndrrohet
si mbas gjethnajës
ma shumë ma pak t’rrallë.
Ndigjo. Këtij vaji
të butë I përgjigjen
me kang’ kungallat
q’as shiu I ardhun nga jugu
as qielli ngjyr-hini
kurrsi nuk trembin
e pisha
ka nji tingull, mërsini
tjetër tingull, dëllia
prap tjetër, thue se gishta
me mija
e mija u biejn veglave t’ndryshme.
Të kredhun
na jemi në frymën
e pyllit, t’pushtuem nga jeta bimore;
e fytyra e jote
si gjeth nga shiu i rim
shëndrit’ gzim-plote
e si të zbardhemet gjineshtra
erë të mirë
të lëshojn vetlla e flokë,
moj bijë e ksaj tokë
me emën
Hermionë.
Mos bzaj, ndëgjo. Bashkëtingulli
i kungallave ajrore
kadal-kadalë
ma i marrin po bahet nën valë
të vajit qi po shtohet
por nji kangë e ndrydhun
me te po bashkohet,
nji kang’ qi nga hija e lagshtitun
e lymit t’larg’t vjen tu’ u ngjitun.
S’arrin fije zani prej detit.
Ndëgjohet tashti npër gjethnajë
Shiu kah dikohet
i argjantë e spastrues
rrëkajë
tue kumbue ndryshues
si mbas gjethvet qi ndeshë
ma shumë ma pak t’shpeshë.
Ndëgjo. E bija e ajris
prani, por kumbon zani
i s’bijs
së lymit, i brektocës,
qi kndon n’hijen ma t’thellë
kushedi ku, kushedi ku!
E shiu t’cirkon prej qerpikve,
Hermionë.
Mbi qerpik’t zezë bulëzat
e shiut lot duken
por lot andjet: ma s’je
bardhoshe, por krejt gjelbrore
si me pas’dal’ nga nji lvore.
E jeta n’dej tonë asht e freskët
dh’erandshme,
zemra n’krahnuer a si pjeshkë
e paprekun
e syt ndër qepalla
jan’ si npër bar vrella t’gjalla,
e ndër nullëza dhambët
jan’ si bajama t’papjekun.
E shkojm prej çubet n’çubë,
her’damas her’krahas
(blerimi i egër aty-ktu
na lidhë kambët,
na pengon gjujt)
kushedi ku, kushedi ku!
E rigon mbi fytyrat tona
të breshta
mbi teshat tona të holla
verake,
mbi mendime t’njoma
qi n’shpirtin e kndellun
jan’kallë,
mbi të bukurën prrallë
qi dje
më gënjeu, dhe sot të gënjen,
Hermionë.