Kaltrinë E. Uka: Marrëzia e bukur

Se u marrosa paprit’ dhe i dhashë krahë
Ishte fort i hijshëm
me mbet veç andërr qi andërrohet e asgja tjetër

Mbjellte buzëqeshje t’ambla
o aq t’ambla
sa mjalti i hidhun ish.

Larushi dritash i ndrinin ndër sy
sa m’u ba andërr
e m’futej n’gjumë
rendja mbas nurit qi çilte lule
o pranvera ngjyente penelin n’hijeshinë e tij.
Sytë i kish si qielli ku rrinte kaltërsia
yje mbramjeve
si dhurata shndritëse
Ftyra ish sheshi ku rrinte e mira
O, Zot sa doja me u grabit shikimesh

Shtati i drejtë qi m’vinte përskaj
pa ditë qi m’përflak
s’mund ta lija veç hije
qi zvarritet e tretet
njaj qilibar i ndritshëm
pa e shtrëngue ndër duer
njajo dritë e bardhë
qi ta ban me uluritë shpirtin

S’mundesha me lanë zanin q’i kumbonte
pa u ba klithmë në vesht’ e mi
s’mundesha me i ik kureshtjes
si asht me flatrue bashkë
si asht me u naltue e me u vërtit qiellit
q’i mbledh heshtjet
tue u jep fjalëve flatra

Ai ish blerimi
ish gzimi
ish vera qi nji herë t’vjen
ish mendimi i pamenduem najherë, i çoroditshëm
pa asnji arsyetim logjik
ish ekstaza
o ish dashnia
dashnia ish
qi të dridh’, e të çmend…

Dhe unë e kam nji marrëzi t’bukur
qi s’kam me ja thanë kujt
si ti
se t’ka çmend
si mue…