Cikël poetik, shqip-italisht nga Mimoza Pulaj
Mimoza Pulaj në vitet rinore
DET ITALIAN
Me erën e Diellit, Hënës dhe yjeve
pegasë emigrantë drejtojnë rremat.
Nga lule të rritura
në të çara shkëmbinjsh,
janë endur velat.
HEDH SHIKIMIN MBI ANIJE KY DET.
Agimi zhduk natën. Dhe të gjitha kufijtë.
E me këngë dallëndyshesh mbushet deti. SI QIELL.
MARE ITALIANO
Col vento del Sole, della Luna e delle stelle
Pegasi emigranti conducono i remi.
Dai fiori cresciuti
nelle crepe delle rocce
intessute le vele.
Getta lo sguardo sulla nave questo mare.
L’alba disperde la notte. E tutti i confini.
E con il canto delle rondini il mare si riempie. COME IL CIELO.
————————————————–
NËSE
Nëse zogu është mbi pemë,
ai thur fluturimin: gëzim krahësh vargëzon në ajër. Botën e tij.
Nëse ndodhet në një dorë njeriu
kjo i thur nje kafaz… Qan o këndon zogu në kete botë të re?
SE
Se l’uccello è sull’albero,
lui intreccia il volo: poeta la gioia delle ali. Il suo mondo.
Se è nella mano di un uomo
questa gli intreccia una gabbia… Piange o canta l’uccello in questo nuovo mondo?
——————————————
MEGJITHËSE…
Veshur me buzëqeshje,
anemia ime:
binom fryme e zbehtë. Në flakë. E lindur.
Oh… një botë ndërtoi me lëndë dashurie!
Ky hark që ndriste
me këmbët në hije. Zë i fjalës: megjithëse.
E nuk ndryshoi bota.
Por ndryshova unë. E kthyer krejt në hekur.
SEBBENE…
Indossata col sorriso
la mia anemia:
binomio del pallido respiro. In fiamme. Nato.
Oh… un mondo costruì con materia d’amore!
Quell’arco che splendeva
con i piedi all’ombra. La voce della parola: sebbene.
E non è cambiato il mondo.
Ma sono cambiata io. Trasformata tutta in ferro.
————————————
MARIES
Di të gjej
pjesën time të vetmuar. Në strehën e saj.
E për ta bërë të lumtur
gjithçka ka shkruar ditën
dhe në orët e natës e lexon. Duke mbajtur frymën.
I DËGJON këngën, të qarat…
Oh… dhe presjet e munguara, pa i thirrur vinë! Si dhe fjalët e harruara.
Sepse njeh VETVETEN. Tingullin e zemrës.
A MARIA
Sa trovare
la mia parte solitaria: nel suo rifugio.
E per renderla felice
tutto quello che ha scritto di giorno
lo legge anche se è notte. Con il fiato sospeso.
ASCOLTA la sua canzone, i pianti…
Oh… anche le virgole mancate, senza chiamarle, vengono! Così come le parole dimenticate.
Perché lei conosce SE STESSA. Il suono del cuore.
—————————-
DO IA DALIM
Ulërin nga çdo cep. Jo dhunës:
“UNË RRI NË SHTËPI”
Por miliona
gojë të uritura
do ta kthenin në EDEN.
Nata në një shtrat, një dëshirë,
ku ëndrrat
të shtrijë
një i pastrehë.
Dhe turp duhet të ndjente nga e vërteta e madhe:
“UNË JAM MJERIMI”!
A NUK ËSHTË NJË IRONI
për dhunën mbi sytë
e fëmijëve ëngjëj:
“UNË PAQEN NUK E NJOH”?
CE LA FAREMO
Urla da ogni angolo. No alla violenza:
“IO RESTO A CASA”
Ma milioni
di bocche affamate
la trasformerebbero in EDEN.
E la notte,
il desiderio di un senzatetto,
un comodo letto
dove sdraiare i suoi sogni.
E dovrebbe vergognarsi della grande verità:
“IO SONO LA MISERIA”
NON E’ UN’IRONIA
per gli angeli bambini,
con la violenza negli occhi:
“IO NON CONOSCO LA PACE”?
——————————
SYTË E TIJ
Nuk kanë qenë kurrë të bukur.
Oh… me të tillë është e mbushur bota!
Por askush si ata
NUK DO TË MUNDTE të mos i përgjigjej
të gjitha pyetjeve.
Që nuk i bëra. ASNJËHERË.
Nëse më shembej në duar dita,
ma ringrinin. Në fantazi.
E askush si ata NUK MUNDTE
të më bënte ËNDRRËN e tij.
Oh, nuk jam si të tjerët më duan!
Jam e lirë.
I SUOI OCCHI
Non sono mai stati belli.
Oh… il mondo ne è così pieno!
Ma nessuno come loro
AVREBBE POTUTO non rispondere
a tutte le domande.
Che non ho fatto. Mai.
Resuscitavano
il mio giorno crollato nelle mie mani. Nella fantasia.
E nessuno come loro
POTEVA FARMI DIVENTARE
il suo SOGNO.
Non sono come gli altri mi amano!
Sono libera.