Nexhat Halimi: Në të njëjtën karantinë

 

 

 

 

Cikël poezish nga Nexhat Halimi

 

 

 

I. Zjarri i kthimit, e hënë

 

Mbyllja në karantinë për t’i ikur koronës zgjimit të prekjes

Të arritur para derës nën dry me qenin në zinxhir të vdekjes

Këtë të hënë të metaltë të mbështjellë me teshtitje dhe ethe

E ndiej vetminë mes degësh nga e presin qiellin mbi gjethe

E ndiej trokun e rënies në gjëra gjysmë të fjetura të koronës

Kjo prekje pa ndjenjë në këtë mëngjes ende vjen kolonës

Më end ndër rrugët e vjetra të harruara e ende prapë gjallë

Me zjarrin e vet gjysmë të fikur ndonjë pjesë vetes rri kall`

Më rizgjohet fëmijëria ndër lule të xhenetit në dumnicë

Apo ikja para thikës së egër serbe nga fati epik i toplicës

Me dimrin e ashpër në ecje vdekjet tashmë veç në kujtesë

Me ndonjë valixhe në dorë e fëmijët e ënjtur në rrugë të gjatë

Të arrij te kjo mbretëri e pandemisë pa dritë e pa shpresë

Natyrisht në karantinë në pritje të ilaçit të dal nga kjo natë.

 

II. Vetmi në dritare, e martë

 

Ngjitet përsëri e marta në pandeminë e shpërthyer të zonës

Ta ec prapë rrugën e shkëputur të librit të zjarrit të kthimit

Unë ec e ec ndërmjet fjetjes së gjatë hirit dridhjes e zgjimit

Vjen e shtohet e dhembshmja në vetminë e gjatë të koronës

Zjarrmia kolla e frika e radhisin mendimit ecjen e vetmisë

Në hamendje flasë gjithnjë një copëz të këputur të poezisë

Kushtuar shpirtit të fikur dhe pjesës tjetër kaq larg të tretur

Ndërmjet pjesës së vetëvrarë hirit e zjarrit pjesërisht të fjetur

Ndjek me shikim majat e degës së pemës së vetmuar e të gjatë

Hënës mbi kodrinë e yjeve të shpërndarë në vitet e etur

Unë i vogël nga shkoj e kthehem jetës së ikur thellë në natë

Matem me veten tashmë `i plak me mjekër të thinjur fare

Shikohem mallëngjyeshëm e ka vjet ka rënë vetmi në dritare

Ja si ka ndërruar fytyra si ka pësuar kurmi dhe është tretur.

 

 

III. E vetmja gjë në lëvizje,e mërkurë

 

Natyrisht e vetmja gjë në lëvizje patjetër është ylli i ri i kthimit

Njëjtë siç u kthye nëna nga përtej oqeanit në udhëtim të gjatë

Të varrosej pranë dy djemve të vdekur e vajzës së vogël të pafat

Arriti dhjetë ditë me vonesë të shtrihej në tokën e vet të zgjimit

Ajo ëndërroi të mbetej amshuam në dumnicë e unë kaq vjet kot

E përgjoj zemrën në trokun e vet me ritëm të pavdekshëm në hi

I rri tërë natën pranë të sëmurit të shtrirë për të vdekur në vetmi

Pres me padurim dikë a diçka dhe përgjoj udhët e toplicës me lot

Natë e gjatë e lodhur e pandemisë së virusit të vdekjes korona

Lëvizjet janë ndaluar e udhës përreth shtëpisë bien orë të vona

Hapi e ndjek tjetrin e kumbojnë me ashpërsi të drunjtë të mpirë

Tri herë rënë në gjumë gjatë ditës së mërkure e asgjë s’ngjet

Veç mendimet më lidhin me botën e qiellin kaq të përshkëllirë

Mesnatë vetmi e plotë ç’ndodh me hënën zot hija me veten flet.

 

 

 

IV. I vetmuar në gjëra e asgjë, e enjte

 

Asgjë s` ik tashmë as nuk vjen te dera e oborrit bie vetëm natë

E enjte me gjak psherëtimës së frikës shtrihet flakës së qiririt

Prek hijedritën i vetmuar në gjëra e asgjë dot nuk zgjohet hirit

Kolona ditësh shkruhen në pusullën  në mur me kollë të thatë

Afër është agu me lule qershie e shtëllunga shtëllunga bie borë

Gruaja e vajza në dhomën tjetër kanë zënë ndonjë ëndërr flutur

Jashtë strehët kanë krijuar qiri akulli e përplaset erë e bukur

Në gjërat fjetur përgjysmë troket me ritëm zemre e vetmja orë

Veç pakëz pa lind dielli dëgjohet nga xhamia e afërme ezani

Shikoj në mur portretin e shqiponjës me dy koka e aty jatagani

E  foto me të vrarë e plaka e nëna në kolonë me fëmijë në gji

Zot nga ecën ky popull këmishë shqyer zemër thyer nga ik kot

Ik vjen prapë e përsëri ndiqet vritet e çel varre për liri në vetmi

Asnjëherë i dorëzuar asnjëherë i pikturuar kurrë në sy me lot.

 

 

V. Bredhje pa cak, e premte

 

Udhëtim i vështirë në mes dy stacionesh lëviz veç pak

Njëri e ka biletën për stacionin te arti i dyti ec pa biletë

Të arrijë te stacioni te pema e mbetur pa asnjë fletë

Tjetri ec zvarrë udhën me gunga bredhë pa ndonjë cak

Kanë çelur lule të bardha në gema të kuqërremtë në qershi

E shkruajë qiellin kaq bukur me pamje e ritme cik cak

Për dritare të kullës derdhet dritë e hënës gjithë në gjak

E unë bëj përpjekje të bëj skicë të shkruaj për ty poezi

Në rrugën Ali Hadri vjen e premtja për të tretën herë

Ec heshtur mbi vete pa lojë e biseda me hije në dritare

Veç me ndonjë tundje koke me njëri tjetrin pa fjalë fare

E kolona ec e plakem i dërmuar në karantinën në erë

Shpërthejnë kujtime për ty dhe aty për aty prapë vdesin

Me duart zgjatur unë e hija vdekjen tashmë e presim.

 

 

VI. Figurat e shahut, e shtunë

 

I heshtur i radhis figurat e shahut në tabelën bardh e zi

E luaj kalin në eL e ec i drunjtë fushës së pafund në largësi

Njëherë shihem pak e me t`u larguar vetvetes në brendësi

Iku për kurriz të kodrës të prek gjithnjë dhembjen në gji

E shtuna me gjuhë të nxjerrë jashtë dihat te rrapi qind vjeç

Me strajcë të verdhë karhaqafe ec të arrij në lyth të kurbetit

E nis gjahtarin  rrugës së hapur nga ushtari para mbretit

Diçka apo ndokush lëviz zbritjes sime më del para për dreq

Do të humb apo do të fitoj në këtë lojë të ngatërruar shahu

Nën vetëtimë të lulëzuar qiellit të thyer në kalimin ujit

Mbaj drejtpeshimin vigut të vjetër me një gur në cep krahu

Më bie këpuca e çjerrë  fluturim nga ecja e gjatë në jetë

Çfarë lëviz bregut tjetër është hija ime e vetmuar apo e kujt

Diçka e njohur shpërfaqet nën gjak e prapë humb e qetë.

 

 

 

VII. Në të njëjtën karantinë, e diel

 

Prapë e diel prapë në të njëjtën karantinë e sytë në gjumë

Koha ik çastit të tretur mund t`ia gjesh nesër veç gjurmët

Nata bie mbi qiri dhe digjet e ndonjë gjë e vetme e gurtë

Vështron nga vetmia e vet e thellë me rrënjë e rënë në lumë

Çdo gjë rrjedh apo është ndalur dhe tashmë shikon vdekur

Ti bredh ndër kujtime përshkon çastet datat ngjarjet mitike

Shkruan brenda vetes diçka të panjohur të fshehtë mistike

Kalon nëpër gjëra të pakuptueshme vetëm me të prekur

Secilën të diele e marrë të fundit dhe luaj me të kaq në vaj

Natyrisht veç pse kjo mund të jetë dita e daljes nga ky hi

Nesër s` punon barnatorja në të cilën blen ilaçe për vetmi

E kujtoj rrugën e kaluar dhiares me vurrata e me lot shi qaj

Si të më nxjerrin nga ky ankth të më bartin për dumnicë

Apo të më mësojnë të dua të vdes e të kthehem në toplicë.