Brahim Avdyli: PARADOKSET E KOHËS SONË

BOTA VLON E DERDHET

Bota fillon

e derdhet nga urrejtja

në një pus të fëlliqur ndjenjash,

nga të gjitha kontinentet

fillon të derdhet

aty ku nuk ka qenie

e njerëz të përkryer.

Po e them

se urrejtja i ka përfshirë

të gjithë ata

që ngjajnë të quhen njerëz

e njeriu

ka ikur si hije,

por çka di bota

për ndërrimet e mëdha

të shenjave,

tani

bishat janë çmendur

e kafshojnë njerëzoren

deri në thellësi!

I padukshëm njeriu

larg qëndron

e befasohet

nga sjellja banale

të atij që ec

me emrin e tij në ballë,

shokohet

e pyet trishtueshëm

a jam unë ai

që nuk ka turp,

as ndjenja të vërteta

nuk ka

sepse

paska ndërruar

edhe drejtimin

e nuk e di kush është!

Urrejtja nuk është vlerë

po kulmi

i kësaj shembjeje

e mëria

e thanë kuadrin,

shndërrohet në një formë tjetër

me etjen e të hollave,

i ka verbuar sytë

sa as djalin e vet nuk e dallon

e pasardhësit e tij…

Qëndron mbi këtë grumbull plehu

duke ia numëruar katet

dhe druan

se mos e rrëzojnë

nga ky pirg!

Në tregun e padefinimeve

mund të gjejnë

të gjitha

çka nuk lejoheshin,

drogën

mund ta përdorin legalisht

me pije

ushqim

e injeksione,

plehu i të hedhurave

është qendër

e këmbimeve të vlershme,

kush mund t’i njohë

prindërit e vet?!…

I sheh

kur krimben

nga Lindja e Perëndimi

nga Jugu e Veriu

deri në majë të pirgut,

shkundur janë kaherë

nga çështja e nderit,

njeriu ka vdekur

thonë

kur e kanë kapluar sëmundjet,

kanceri nuk është epidemi,

por sëmundjet ekologjike

mund të jenë,

askush nuk ka mundur

t’ia qëllojë

të vërtetës së beftë,

vera vjen

sot në mes të dimrit

e dimri në verë,

mbase janë normale

për vetëdjen e përmbysur!

Shpërthimet atomike

janë një shpërthim i vogël

bombat biologjike

lëshohen msheftas

në njërin apo tjetrin territor,

nuk merret vesh

se kush e ka dhënë urdhëresën,

pandemia apo globdemia

kështu quhen

vetëm për hir të gjuhës

e gjuha e parë

mbetet e pa denjë

nga interesi i atij

që është mbi majë të pirgut!

Ky është Zoti

që tani ia ngjall

tmerrshëm vetvetes

këtë bindje

në konglomerat të gjërave,

si i madhi Zot

ai u duket qenieve

e Zoti qeshet

e qan

edhe pse është energjia kozmike

e galaktikave,

i duket e çuditshme

kush e ka bërë këtë anomali,

njëri i shet fetë

tjetri armët

një tjetër bushtrat,

i këmbyeri në Zot

çirret nga pirgu i marrisë,

e krijuesi i botës

vetëm shikon

e qan

se bota është kthyer

në paranoidë!

Po ta hapim

kokën e Sfinksit

nga piramidat e Keopsit

do ta gjejmë një pusullë

të shkruara prej kohësh

nga dora e Thotit,

e zgjidhen

çështjet e grumbulluara në pirg

zgjidhen rreziqet e globit,

se njeriu

është çështje e madhe

e transformimit!

10.

A e dini ju

ku zgjohet dashuria

për të cilën

mijëraa femra

në këngë pëlciten,

mijëra kisha e thonë

një lutje të paarritshme,

përderisa njeriu

shkoklon mendjen e tij nga koka

dhe do ta nxjerrë nga kafka,

ai nuk e kupton

zërin e shtjerrur

të lutjeve

derisa ushqehet

me blasfermi

me hipoteka të kota

për të mos e kapur

realen me dorë!

11.

Shpërthimi i botës

nuk është ndonjë problem-

na thotë Zoti i shpallur

në maje të pirgut,

e le të dridhet

të dridhet përsëri

e tërë bota-

cili është ai që duhet të ndalet

përpara krijuesit

të vetëshpallur,

hijet e njerëzve

treten në hapësirë!

12.

Tani

edhe po të pëlcasë

në mes të kozmosit Zoti,

nuk e marrim vesh

kot së koti

kur çart e shtjellon

se nëpër çdo pikë të kontinenteve

i ka dërguar

zëdhënësat e tij,

dhe nuk dëshiron

që të sëmuremi

nga viruset tona,

kështu

bota vlon e derdhet

në prapësirë-

Atlantida fundoset përsëri!…

SIZIF I GJALLË

-Djalit tim të parë, Skifterit.

Në ag u zgjova

befasisht nga gjumi

me lotët që më rrjedhnin

deri në fund të mjekrrës,

e pashë veten

në një ëndërr të gjatë

në mesin e të gjitha ndodhive të mia,

ironia kishte ikur përtej ëndrrës

e mashtrimi

ishte mbyllur

në një pikëllim të thellë!…

Nuk e di

si mund të quaja

qenien

me trishtim e dhembje

më mbante

deri sa u shkëputa,

nuk desha të shoh

mjegullimin e verbër,

më përzihej

djali i parë

e herë bëhej tepër i madh,

përpiqej të shkëpuste

zinxhirët e hekurit

të lidhura përtej kohës,

shkëmbijtë lëkundeshin

nëpër turbullirë

dhe i ngjante Prometheut

të flakës sime,

e koha qe kthyer kundër tij

për t’ia grisur

mushkëritë!

Diell nuk kishte nëpër terr

si duket,

në anën tjetër të botës

kishte kaluar

nga të papriturat,

kjo zhgjëndër e gjallë

ishte mbushur

plot ngashërime,

nuk mund ta di

nëse do t’i dilja për Zot

në këtë izolim të thellë,

kur qengjit të vetëm

llava e djajëve

i lëshohej pa mëshirë!

Ishte koha

të mos më ndahej,

nëna e ndau

gruaja dhe miqtë

do t’i lëshoheshin

të gjithë ndër akuza,

një i vetëm

kundër të njëzet armiqve

nuk e lëvizte

dot padrejtësinë,

shteti po e degëdiste

në shkëmbijtë e Kaukazit

të dënohej

përjetësisht

pati apo nuk pati faj,

e kurrsesi nuk i pranonin

mushkëritë e mia!

Vetëm me lot

ndër ëndërra bashkohemi,

asnjë të drejtë

nuk e kam nëpër duar,

energjinë kozmike

e lus pa pushim

që të më marrë në botën e përtejme

dhe të ikë

nga bota e dhembjeve,

përditë

në një njëfarë mënyre

do të digjen

mushkëritë e mia

e kjo qenka

bota e provave-

Sizif i gjallë!

PARADOKSET E KOHËS

Sa u linda

mu kurdisen të Ligat

e ndjeja vetën

se kam qenë në Atlantidë,

por nuk e mbajta mend,

prandaj

e pashë veten

detyrimisht

në Gadishullin Ilirik…

Se si na u kthye kahja

e kthesës sonë të madhe

nuk e di,

askush nuk e pranonte

se kemi qenë të parët,

e në vend të ishullit të parë

po e them me dhembje

na quajtën

ballkanistë

e për “turq”

padurueshëm

na urrenin!…

Tani

një pjesë e jona

sillemi rreth e rreth

e ulemi përtokë

përtej dhunës,

e pjesa tjetër

janë të marrur mendjesh

shtazarakisht

vjellin dhunën

nëpër vëllezërit e tyre,

nxjerrin

pa menduar

pjellën e ndytë

të mizorisë!…

Kështu jetojmë

me mendjen e rrotulluar

për të keq,

okupuesit

e trojeve tona

flasin

përmes gojës sonë,

edhe kur nisemi

nga rrugët

ecim gjurmëve të vëna

prej të paturpshëve,

sikur kemi zbuluar

të gjitha thellësitë,

paranoida e krimeve

e bën të veten,

lodhemi e stërlodhemi

në vendnumrim!…

Nuk lëmë shteg pa e provuar

e rezultatet

sikur janë të gjymta,

nuk mund ta nxjerrim

provën e jetës sonë-

gjenealogjinë e krijimit

as si mund të ndalet

ecja në theqafje,

çuditërisht

duket se kemi ndërtuar

Zotin e Krimit

në Ballkan!…

Prej lindjes

paqësor kemi qenë

dhe prej asgjësë

e kemi ngjallur durimin,

tri herë e kemi ulur kokën

ndaj të keqes

me dorën e gatshme në brez,

energjisë kozmike

adhurimin e besimin

ia kemi falur,

të mirat e tij

në tokën e pamatur

me dashuri

i kemi marrë nëpër dorë,

e kemi falur dashurinë

edhe ndaj armikut tonë,

prandaj

kemi mbërrirë

më fund të përpjekjeve tona!

Si duket

jam i lindur

me shpirtin e bardhë,

kudo e kam rritur

kohën e durueshme të durimit

dhembjes polivante

të dashurisë,

ju nuk treguat

hapësirë vetëtimash

për një dorë

të rrezeve të Dritës,

kështu

paradokset e kohës së rreme

do të përplasen

në natyrën e vet,

sikur jemi

trajektoreve të fatit!…

MBYLLJA NË VETVETE

Edhe kjo e ligë

na erdhi papritur

derisa përgatitemi

të jemi në hyrje

të kullës së lirisë.

Ku i kemi vënë gjishtat

i vendosim dhembrat,

kodin e ndaljes

nuk e dimë,

shkojmë kështu

nëpër strofullën e përgjakur

të qenies sonë

bashkë me antishqiptarët,

pa e shikuar

nëse i kanë

gjurmët

e jetës së veçantë!…

Së prapthi i biem

rrugës së ecjes

kah Dielli

me lakuriqtë e natës,

dikur

na mbyllin në karantinë

e populli nuk e di lojën,

askund t’i kapërcejmë

kufinjtë e ecjes.

Të mëdhenjtë

si ushtarë me maska

ndodheshim

në çdo pikë të paramenduar,

nuk e di a na vrasin

dhe me çka na vrasin

në pikë të hamendjeve të njeriut,

dilemë strategjike

janë këto

apo bomba biologjike!…

A është pandemi

apo një panofensivë

të atyre që i kanë

popujt e vegjël mizë në sy

nuk e dimë,

i shtyjnë të punojnë

në breg të shembjeve

të dritës së nesërme,

dalin papritur

aty ku këndon

e vallëzon demoni

me këmbën përpjetë…

Jeta nuk e paska

kuptimin e vet

ndërsa fëmijve

e të vjetërve

u kallen mushkëritë,

dy breza

me mendime të jetës

para syve

e dijen që flet

nga mosha e shkuar,

dëshirojnë t’i korigjojnë

brezat e së ardhmes

me fjalë të urta,

e vërdallë

u del tymi i mendimeve!

Të maskuarit

dalin veçanërisht

e të pamaskuarit

dalin pa armë

lirisht,

nuk e dinë

se pan nuk është shqip

e greqishtja e ka futur

me dredhi,

nuk është vonë të dihet

domethënia e zezë,

madje

nuk e çajnë kokën

çka është simbolike

e çka konvertuale

nëpër botë,

shqipja

rishtazi

le të përlotet!

Kot po flas

me shtyllat e erës,

le të degëdisen

në rrotë të së ëmes,

je mbyllur kështu

në vetvete

në skaj të dhembjes!

Askush

nuk u shkakton

kokëqamje

të vërtetave të fjalës,

le të degëdisemi

ku të duam

me dhembjen përdore,

unë

po e shtrydhi

limonin e idhtë të qenies,

e po ia shtoj

edhe një maje të lugës

çdo ditë

nga soda bikarbonike…

Ka marrë fund

apo nuk ka marrë fund

mbyllja në vetmi

nuk ka rëndësi,

nuk i dijmë

trajektoret e fatit,

bombat biologjike

mund të shpërdahen

kudo,

në shpëtofshim

dalim patjetër

dikund

nëpër Diell!…

UNAZA E KOBSHME

Një botë të çoroditur

vetmia të mori

në vrugullin e vërshimeve

e të hodhi

në zgripcin e ndjenjave.

E prapta

i mësoi të praptët

të të luftonin

me befasinë e dhelpërave

nëpër llugën

e mendimeve të marra,

ishte e zbrazët

koka e tyre,

s’ua priste mendja

aspak për të mirë,-

e bota do të sillej

rreth boshtit të vet…

Rrotull e rrotull

t’u sollën ujqërit

me rreptësinë e ndyrë të derrave,

deshën të hynin

brenda korpës së gjoksit

zemrën tënde të ta përbaltin,

e nuk i kursyen

as shpifjet

se qenke çmendur e i lajthitur,

se qenke mbyllur

në luksin e tepruar të vetmisë,

e nuk e dinin të marrët

se kjo ishte

vetë tragjedia-

një unazë e izoluar e ndjenjave!

KONTRASTI

Shpirti i pastërt

të mbajti gjallë,

prisnin e prisnin

kaherë

të ta vjedhnin

një buzëqeshje fëmijërore,

por të çelën

papriturazi

lulet, trëndafillat

si kurdoherë

në zemrën e mbushur

plot Diell!

Please follow and like us: