CIKËL POETIK, SHQIP-ITALISHT NGA MIMOZA PULAJ

 

PUTHJA E PARË

 

 

Me zjarr foli për ne të dy. Në heshtje të gjatë.

Vallë ç’ishte ai ujë që na zbrazën nga lart?

Oh… gjysëm shekulli e lagur! Lakuriq. Mbi buzë.

 

E se për t’u puthur

duhet të kishte dhe ujë

aq shpesh te liqeni, në Adriatik,  në Jon

më çonte ai djalë. Me flokët gjithë dallgë. Si deti.

 

E sa herë duhet të më thoshte: të dua,

(oh…nuk ndodhi kurrë!) më puthte. Kaq fort,

sa mendoja se po vdisja!

 

IL PRIMO BACIO

 

Con  passione  parlò di noi due. Nel lungo silenzio.

Come mai quell’acqua veniva lanciata dall’alto?

Oh …mezzo secolo bagnato! Nudo. Sulle labbra.

 

E se per baciarsi

deve avere dell’acqua

cosi spesso al lago, all’Adriatico, allo Ionio

 

mi portava quel ragazzo. Con i capelli ondulati. Come il mare.

 

 

E quante volte doveva dirmelo: ti amo,

(oh…non è mai successo!) mi baciava.

Così forte che pensavo di morirne!

—————————————

 

“DREJTËSISË”

 

Lerë  gëzimin, limfën:

ujë dhe ushqim drejt Diellit!

E nëse dridhet,

nuk është e thënë të ketë ftohtë. Formë po merr. Ëndrrash.

 

JETËN E NGROHTË, GJELBËRIMIN

SI MUNDET TA GJYKOJË ERRESIRA?!

 

Oh, bukurinë e saj nuk mund ta zbrazin

insektet e tua! Grabitqare. O LËVOZHGË ABSTRAKTE!

E kur nxjerr jashtë

atë që ti kërkon të fshehësh,

e para e kupton pranvera.

 

ALLA “GIUSTIZIA”

 

Lascia la gioia, la linfa:

acqua e cibo, verso IL SOLE!

E se trema

non è detto che abbia freddo. Sta prendendo forma. Nei sogni.

 

LA VITA CALDA, LA VERDE LINFA,

COME PUÒ ESSERE  GIUDICATA  DALL’OSCURO?

 

Oh, la sua bellezza non può essere svuotata

dai tuoi insetti! Predatori. O CORTECCIA  ASTRATTA!

E  quando tira fuori quello

che tu vuoi nascondere,

per prima capisce la primavera.

————————————

 

ËNDRRA  KARANTINE

(Fëmijëve)

 

Ankohet gjumi për mua.

Nga hëna rrëzohet dita, që do të takohemi përsëri. Mbi jastëk.

Këpucët e reja të fëmijërisë

pse kaq shpesh ju përkëdhel tani?

 

Të gjitha dëshirat për ju

më bëhen drita… Të varura në pe.

Kjo dhomë që rrotullohet

është pemë e Vitit të Ri?

 

E nëse përsëri i mbyll sytë, malli

shkruan poezitë më të bukura. Me qerpik.

 

 

SOGNI  DI  QUARANTENA

(AI  FIGLI)

 

Si lamenta il sonno per me.

Dalla Luna cade il giorno in cui ci rivedremo. Sul cuscino.

Nuove scarpe dell’infanzia

perché cosi spesso vi accarezzo adesso?

 

Tutti i desideri per voi

diventano luce… Appese al filo.

Questa camera ruotante

è l’albero di capodanno?

 

E se chiudo di nuovo  gli occhi, la nostalgia

scrive le più belle poesie. Con le ciglia.

——————————————-

 

MENDIMIT                                                                        

  

Në atë pyll të magjishëm,

bëhu fjalë, O I VETMUAR!

 

Trupëzuar. Me dritë, me tingull.

Por të lutem,

mos kalo nga RRUGË E NJOHUR!

 

Rëndësi s’ka

kush të sheh. E as  të dukesh i bukur…

 

OH  DUA  TË  TË  PRANOJ  NË ZEMËR!

 

Le të më quajnë të çuditshme.

Le të mbetem e panjohur.

  

AL PENSIERO

 

In quella foresta magica

diventa una  parola, O  SOLITARIO!

 

Incorporato. Con la luce, con il suono.

Ma per favore,

non passare dalla STRADA CONOSCIUTA!

 

Non importa

chi ti vede. E né sembrare bello…

 

OH, VOGLIO ACCETTARTI NEL MIO CUORE!

 

Lascia che mi chiamino strana.

Lascia che rimanga sconosciuta.

———————————–

 

MUZË PRILLI

 

Ku u fshehe dje?

Vallë, xhelozi e Hënës të bëri magji,

për të mos ardhur?

 

Duhet të dish: kur të humbas,

më djegin lotët. Si ëndrra yjesh. Kthehem në BOSH.

S’mund të mbaj as fjalët

në një vend që s’është!

 

Oh, kur bëhesh duar për të më përqafuar,

kthehet në tingull! GJITHË BOTA.

Me pluhur drite  habit agimin. Qetësinë.

Dhe ndihem

shtëpi zogjsh.

 

MUSA D’APRILE

 

Dove ti sei nascosta ieri?

Ti ha mai fatto la magia per non venire

la gelosia della Luna?

 

Devi sapere: quando ti perdo

le mie lacrime bruciano. Come i sogni di stelle. E  divento VUOTA.

Non riesco a mantenere nemmeno  le parole

in un posto che non c’è.

 

Oh, quando ti trasformi nelle mani per abbracciarmi

si trasforma in suono! IL MONDO INTERO.

Con  polvere di luce fa commuovere l’alba. Il silenzio.

E mi sento una casa di uccelli.

———————————-

 

LULET

  

Të vërteta:

lulëzojnë, erëmojnë jetën

QË NUK RRESHT SË ËNDËRRUARI.

Pak nga pak vyshken. Çdo ditë.

 

Të rreme: JETË PA ËNDRRA.

Vendosen mbi një varr

që do të vizitosh vetëm një herë.

  

FIORI

 

Veri:

Fioriscono, profumano la vita

CHE NON SMETTE DI SOGNARE.

A poco a poco appassiscono. Ogni giorno.

 

Falsi: VITA SENZA SOGNI.

Posti su una tomba

che desideri visitare solo una volta.