Nexhat Halimi: Shtatë poetë e një balerinë

       (variant i tretë)

 

Poeti i parë

 

Ky gjakshkrim endet tash e kaq vjet në mua

e i njëjti ujë i gurit pikon gjithnjë në krua

e njëjta vetëtimë degëzohet qiellit të llapit

 

unë shkoj e vij e gryka çahet Gollakut

 

ja përsëri ai poet vjen pikës së gjakut

pika bie shkronjë më shkronjë fjalë më fjalë

kuptimi unazë më unazë digjet etjes ngjalë

e zogu me tufë bie në degëz të kavakut

 

e krijohet simfonia e fjalës e dreqi s’plaket

e shtatë poetë e një balerinë vetëdigjen në xinë

e kodrës zbret hija e ujkut e ulërin

 

kot çdo gjë bie e zgjohet kot zot nuk arrin

veç në hu koka e kolonit nga gjaku përthahet.

 

 

 

Poeti i dytë

 

 

Shpinën ta ndiqte lulja e kthyer në vete

besimit filloi të harrojë të vyshket në etje

tri ditë më vonë ra fletë më fletë në tokë

e ti ndieje dhembje të thellë në kokë

 

zot ja e njëjta lule shfaqet nga hiri i vet

apo në vargun e poezisë amshimi i ngjet

 

ja pse ti s’vdes veç rilind brez më brez

pse përsëritet secili ag e t’i zgjon sytë

e rimat e shqetësuara përsëri vijnë me valë

e lulëkuqet e gjakut zemra në iliri i ngjall`

 

e Gjilani zgjohet me ty në vetull  të artë

e drita ndërmjet bozhuresh pikë e zjarrtë

 

zot nga shpie e nga kthen ajo pikë e artë.

 

 

 

Poeti i tretë

 

Apo veç gjakshkrimi e ndërthur besimin në hi

e ndërmjet lirikë me shi e pak vetëtimë aty

në letër të rëndë për ëndrrën për gurtë e zogjtë

 

asgjë tjetër ndoshta apo pak shpërthim mitik

lot ndarje nga fryma e shpirti i prerë për gji

dritë nga pikë e lidh thekët në mozaik qilimi

ja zot ky jetëshkrim i zgjatur vijës së bardhë

 

në gur ngrirë në pritje të yllit të mëngjesit

 

secilin me qefinin rreth kokës të lidhur nyje

apo bibla e heshtjes shpirtit shpërthen me gjak

e vija e karvanit ik e ik qiellit e pëlcet guri

koha nga i vret një e një besimit hijet iLirike

 

e të vjen të qash pse s’arrite të bësh më tepër.

 

 

Poeti i katërt

 

S’pranoj asgjë asnjë gënjeshtër kurrë

e pranoj veç dashurinë për liqenin dhe olën

veç prekjen magjike nga lulja në tjetrën lule

e kalin nga pi ujë në hije të syrit të vet

 

fjala zgjon dritën në zemër e bërë `i det

e ulliri një nga një në gur kokrrat i qet

 

unë e pres kot lulëzimin e hirit kaq vjet

 

e +s’e pranoj në asnjë mënyrë as vdekjen

s’e pranoj heshtjen nën dry ndërsa ka zjarr

e ylli i mëngjesit e bari digjen në gjithësi

 

a do mund të flasë ndryshe poeti jashtë vetes

jashtë pikës së gjakut pa etjen e fjalës

 

ja zot uji rilidhet poshtë dhe lart ngjalës.

 

 

 

Poeti i pestë

 

Lulja në kokë të gjarprit s’ka bukuri

e pylli i ëndrrës çilet mes dy stacionesh

me dritën e fanarit të thyer në shi

 

mbrëmja do të vijë me erë e me stuhi

 

mjeshtër si t’ia bëjmë gjakshkrimit

nis prej zeros e deri te përplasja tjetër

të pathënën e ujit shenjt` të fjetur

ta prekim dendur në zemër të tretur

 

fjala është e vetmja vdekje dhe ilaç

vjen rrënjës ik trungut ngjitet e çilet dega

ujit nimfa merr  frymë e ti fle nën ulli

 

ndoshta lulja dritë etjes krijon bukuri.

 

 

 Poeti i gjashtë

 

Kaq vjet më vonë i rizgjoj gjurmët e shkrimit

ende gjak pikë libri kërkoj dënim me vdekje

e koka mbështjellë përreth me qefin në ëndërr

kot përpëlitesh jargët e botës i shfaq fytyra

 

e liri s’ka veç mashtrim veç atdhe të fjetur

veç ndërlidhje të hirit përhitje me zjarrin tjetër

 

ja udhës mes dy gurësh është thyer pasqyra

në cep shihet vetëm ismeti zbret e ngjitet kot

e unë ia vërej vetes nën sy dy pikë lot

 

ja silueta e të treturit na vjen e ik në varfëri

 

ah Ismet ky s’je ti as unë me shpinë për `i ulli

pak jashtë e brenda hi udhëtimit në vetmi

udhë me gunga me varre zbret ngjitet në ty.

 

 

 

Poeti i shtatë

 

Preka befas The në thellësi të vjetër poeti

siç ndrit në prozën unë e jo unë ai sy deti

asgjë s’është kurrë siç shihet veç iluzion mitik

krah i rrezes së zgjimit të besimit në shpirt

 

s`është veç kanjushë e verdhë mbi Dubovik

 

ja pse fluturojnë e bien e digjen për pupël

e te kroi i rrënjës së gurit zgjohet veç flutur

të mbetet më pastaj dhembja e vetmuar

të mbetet zgjuar etja e ëndrra e përkryer

 

kanjushë e verdhë në fluturim mbi dubovik

t`i takojë hija e gjethit rrethit të ujit të liqenit

liria të çel aromë barit të fjetur të likenit

 

e ti mjegullës së bardhë gjithnjë vjen e ik.

 

 

Balerina

 

 

A je dëshirë e flaktë a je flutur apo balerinë

apo ndjenjë e paepur ëndrre nga e shkruaj poezinë

apo kapërcim i ylberit në rrethin magjik tjetër

apo përhitje e përjetshme e etjes në gur të fjetur

 

zbres nga kali i vetëtimës dhe dal te një krua

udhëtoj e udhëtoj vetes e askund plagë në mua

e gjak pikë e gjak e gjak pikë e pikë  kaq vjet

 

ti ende maje gishtit sillesh majë gurit në gjithësi

e ashpër zgjohet shkundullimë e shpirtit ndërmjet

e një zemër bashkohet me një tjetër

e shpërthen zjarr në fjalë në sy në gji

 

e shtatë poet vetëdigjen dritës së gjakut të vet.

 

 

 

 

Balerina II

 

Ti shfaqesh ndërmjet fijesh të mjegullës magjike

me lejlekun e bardhë në fluturim mbi liqenin në shi

e ëndrrës së vet mbetet mjellma siluetë në largësi

 

e zgjohet fajkoi hijes së qiellit pafund të shpikur

e dëgjohet zemra e dashuruar të vdes etjes mitike

e vjen prej planetit tjetër i përgjakur poeti i ikur

të kërkon ndërmjet zjarrit dhe fatit të shpërthyer

ujëvarë floknajë fluturim për etje të parrëfyer

 

ja përfton pastaj dhe kalorësi me të kuqe e të zeza

e qan nën degë rrapi të vjetër ngrirë nga krahneza

 

ti zbret ajrit të puplës së ëndrrës e ngelë  pezull

e të shtatë poetët ta shkruajnë ylberin përmbi vetull

mes territ mbytur e prapë ngjallur me penë të artë

e pik e pik gjithnjë gjak gjithësie i zjarrtë.