Vargje poetike nga Nexhat Halimi

 

 

 

 

 

I vetmuar në mall

 

Ec e ec ashpërsisht hapësirës së vështirë

Bie e rrëzohesh e s’arrin nga bredh mendimi

Fushës së fëmijërisë të lidhin tingujt me fyell

E buzë lumit përfytyrohet një vajzë e mirë

Tjetër vajzë e bukur me flokë derdh’në natë

Buzëqeshjes së mjegullës mitike krihet gjatë

E lart mbi të qëndronte i ndritur ai yll zgjimi

Në të dy krahët e dhiares çelin lule narcisë

Arrin shtangur te zemër e floçkës në Dumnicë

Ndërsa nuk të kujtohet nga vjen e nga shkon

E i bie vetes ashtit tënd të thyer në mollëz

Kanë ndodhur vrasje ndërmjet ka hyrë vetmi

Ujit të përgjakur për valë kalon gjallë një lirë

E një degëz e mollës ende e gjelbër e shtrirë

Kujtimit të vetes ik përmbi pusin e thartë

Veç ec e ec e ec ndërmjet etjes poshtë e lart

E zgjohesh tërë i djegur e i vetmuar në mall

Me figurën besimit të lashtë shqiptar në strall

Do të rrjedh gjak me të çelur pranvera prapë

 

 

 

Shpirt i fjetur

 

Bredhë kaq  kot vetes në një planet tjetër

Asgjë të njohur s` prek nga dhembja e vjetër

Asgjë s` më zgjon nga etja kurrë e fjetur

 

Ja prapë ik e ik udhës së njohur të arrij

Vetëm plepat vetmuar qëndrojnë të tretur

Gatitur për një mbi hijen e shtangur në hi

E një degëz e mollës së kuqe  në gjithësi

 

E ti në kujtimin tim ndërmjet kohës së ikur

E kërkon pikën e fundit të gjakut gjysmë fikur

E një krua i zgjuar në zemrën e etur

 

Bredhë kaq vjet vetes në një planet tjetër

Kund s` të gjej shpirt memec tashmë i fjetur

Arrij deri te mali në kujtim e ec për vijë ujit

I takoj hijet mitike e zgjohet siluetë e mujit

 

Kund s`  të gjej shpirt memec tashmë i fjetur