Cikël poetik, shqip-italisht nga Mimoza Pulaj
GRUA
A e shikon flakën?
Kalëruar mbi erë? Mbi ëndrra?
VESHUR… ME VETEN TIME.
Është ajo që ndjej brënda. Rrezatuese. Pa formë.
AJO QË JAM E KURRË NUK RRITET.
Nuk di sa herë do të doja,
për të VALLËZUAR me këtë flakë, të rilindja GRUA!
DONNA
Vedi la fiamma?
Cavalcante sopra il vento? Sopra i sogni?
VESTITA… DI ME.
È quella che sento dentro. Radiosa. Senza forma.
QUELLA CHE SONO E CHE NON CRESCE MAI.
Per BALLARE con questa fiamma,
non so quante volte vorrei rinascere DONNA!
———————————————–
BUKURIA
Eshtë fare pranë. Dhe kaq e shpeshtë!
Ndoshta për këtë nuk e gjejmë dot.
Ku je? Pse s’del? Përse më rri në fund të honit?
Oh, kur shenjë bën,
dëshira të largëta psheretijnë…
Në të çdo flakë rrëshket. Dhe vdes. Në qiell.
LA BELLEZZA
È molto vicino. Così frequente!
Forse per questo non riusciamo a trovarla.
Dove sei? Perche non esci? Perche stai in fondo all’abisso?
Oh, quando il segno lo fa,
desideri lontani sospirano…
In lei ogni fiamma scivola. E muore. In cielo.
————————————————-
MALL NË KARANTINË
(NIPÇES)
Mengjesi del nga varka e ëndrrave.
Gëzimi mbledh të gjitha buzëqeshjet e mureve.
Dhe mbi foton tënde bie. Krahëhapur. Nga malli.
E s’është gëzimi
i një gjysheje budallaqe
që ju beson mrekullive…
Por nëse ajo zgjat dorën
duke ecur ngadalë, AI BËHET FLUTUR!
Oh, jashtë kësaj fotoje, çdo gjë është normale!
NOSTALGIA IN QUARANTENA
Il mattino esce dalla barca dei sogni.
La gioia raccoglie tutti i sorrisi dei muri.
E cade sulla tua foto. A braccia aperte. Dalla nostalgia.
E non è la gaiezza
di una nonna sciocca
che crede nei miracoli…
Ma se la nonna allunga la mano
camminando lentamente,
LA GIOIA DIVENTA UNA FARFALLA!
Oh, al di fuori di questa foto, è tutto normale!
——————————————————–
RRËZIMI
Mos u trishto pse u shëmbe! Bisk i gjelbër!
Të kalosh orët
duke kujtuar fatin e keq,
është BIJË E VDEKJES.
Do të na e shesësh PËR JETË?
Rrëzohen dhe qartësitë. Në një moment.
Mjaft u dridhe! A e gjunjëzon dot DIELLIN… pranë teje? Në tokë.
Dhe do të rritesh… për ditë.
LA CADUTA
Non essere triste se collassi! Verde germoglio!
Trascorrere ore
a ricordare sfortuna
è FIGLIA DELLA MORTE.
Ce la venderai per LA VITA?
Cadono anche le chiarezze. In un momento.
Basta tremare! Puoi mettere in ginocchio IL SOLE, accanto a te? Sulla terra.
E crescerai… ogni giorno.
—————————–
NË TRE KOHË
Nata hap dritare të gjelbra.
TË GJITHA QESHIN. DHE TË VDEKURA.
Që nuk fshehin një fytyrë. Por hone.
Vërtet beson se nuk lodhet nata
me lodhjen që di të japë fshehja e boshit?
Oh, sa më i dendur të jetë ai,
aq më shumë
pikturon ëndrrat e tua.
E BRËNDA VETES I MBAN. NË TRE KOHË. TË GJALLA.
Të gatshme, të gjelbra për t’i hapur si dritare. Natën.
IN TRE TEMPI
La notte apre finestre verdi.
TUTTE RIDONO. ANCHE QUELLE MORTE.
Che non nascondono una faccia. Ma l’abisso.
Credi davvero che la notte non si stanchi
con la fatica che porta nascondere il vuoto?
Oh, più è denso,
tanto più
dipinge i tuoi sogni.
LI TIENE DENTRO DI SÈ. IN TRE TEMPI. VIVI.
Verdi, pronti per essere aperti come finestre. Di notte.
——————————————————–
MË DO NJË BURRË
Është një burrë, me mua në karantinë.
Që nuk lexon poezi. Kurrë.
Por me tingujt e mia të vargjeve
ka mbushur jastëkun.
E poshtë tij ka lënë fjalët. Nga ana e zemrës.
Është një burrë që më do shumë. Në heshtje.
Heshtja e tij nuk i ngjan askujt.
Sa herë shpërndahem ëndrrash, në qiell,
1000 shkallë bëhet për të më zbritur. Në tokë.
UN UOMO MI AMA
È un uomo con me in quarantena.
Che non legge le poesie. Mai.
Ma con i miei suoni di versi
ha riempito il cuscino.
E sotto di lui ha lasciato le parole. Dal lato del cuore.
È un uomo che mi ama molto. In silenzio.
Il suo silenzio non assomiglia a nessuno.
Quante volte mi disperdo con i sogni, nel cielo,
e si muta in 1000 gradini per farmi scendere. Sulla terra.