Mustafa Spahiu: LAKU I ASHTIT TONË

Nga Mustafa SPAHIU

 

LAKU I ASHTIT TONË

 

 

 

 

DO JESH ME NE ATY

           NDAJ TË GDHIRË

 

 

Do jesh me ne aty ndaj

të gdhirë para shtrezes

(kujtoje tokën që të lindi)

i paqësuar me mëshirën

e fatit – lule akësi –

midis natës që (s) na zbulon;

a të shkon përdore ta zgjidhish

shpejtësinë e lidhëses –

gjurmat e irnuara i kujton

gjatë nën lulen e rrënjëve

kur situata të përmbyset

në dobi të ndonjë dushmani

mbështetu e pehatu virgjër,

vocërrakët i rrëzojnë somnambuj

foletë e tingujve me shapullat

e erës, mos u përkul, as mos rri

delikat si luledejtë me sy

nga udha njëkohësisht e dendur…

Frika, kënga dhe kuajt e marrin

Diamantin e diellit nën ujërat

E lashta prej plaskomave të frikës,

përtej plisave të blertë

prej gjetheve të barit – bari n’agim

fare i kositur si lulëkuqet

në lulëzim kumak i dëlirë…

A don të këndosh kur dita

rrokulliset në natë këmbëprerë;

guxojnë të të dëgjojnë edhe

ata që kurrë s’të dëgjojnë!

Kur ta përmbytish hijen lile

ne sixhadet e serpentinave

kërkoje një pejsazh pa gjumë

në Qafe Kërrabë, lumi blu i

Erzenit të ngelë në të djathtë

dhe vetëm prej vetvetes

do të shpjegohet që ekziston

vetëm një anë e vetme e botës.

Shiut nuk i duhet formula e

reshjes së shiut pas qelqeve

të thyera të ditës, kotekot

meteorologu nga kabineti

rétë i numronte si velanije

ujëvares si duhet asnjë

formulë e zhumhurshme!

 

 

E mërkurë, 13 maj 2020, në Dardaninë Ilire.

 

 

 

LAKU I ASHTIT TONË

 

 

Po kush të mësojë ta lidhish

lakun e ashtit tonë gjurmëve

të jetës prej tingujve të shurdhër

po kush t’i pëshpëriti vargjet

(kurse qafa lumë i palodhur

nën lak do ta kuptojë pengun

sa më peshon prapanica bosh),

të stërurtit thonë se laku shërben

për tërheqjen e trungjeve të blerimeve të vunuara

ose të njê lënde tjetër, sepse mjaft

shtrëngim ekstrem në nyjen e parë

(kur ninulloheshin  ninullat e gurit

me fjalën e paepur të atij burri –

zjarr fshehtësie te gjuha e detit),

ai, stërurtaku e dëgjonte baladën,

vetë blinishten e bjeshkës,

kjo s’është balada e cubave

me pushkë të shkurta me qorrfishek;

me eshkë, masat e gur brince, e –

lidh të kaluarën dhe hakmarrjen,

stërurtaku është si nje kalë

gjallesë tepër fisnike, i ndërmend

përplot pyjet e frashnjetit, i përhiren

hijet e kaktusve në të cilin është

therrosur hëna e irnuar në qytetin

xhuxh të botës Madùrodam

s’ka kujt t’i hakmerret, vetëfajtor

është për çdo gjë, dora drithërrohet,

kurse dora është më se e sigurtë

sikur ta lidh udhëtimin në nyje,

të mos arrish asgjëkund, të lëvaresh

në këtë botë i shtangosur!!!

Sa dashuri vogëlake duhet të shpëtohen

stina e acartë e aksionit

të ashtuquajtur për grumbullimin

e armëve të LDB nga PKJ, me

urdhërin e kryexhelatit A. Rankoviq,

nacionalisti më i përbetuar për zhdukjen

e “shiftarëve” në “Kosmet”!

dhe

“I varuri i këndonte lirisë” në dimrin

e viteve 1955/1956, në nallbanhanen

e fshatit Toponicë të Anamoravës,

mësuesi Sait Zubaku, që ia kërkonin

stilografin-armë dhe shkumësin

nga torturat ia vuri qafës së vet

l a k u n!?!

 

E martë, 27 prill 2020, në Dardaninë Ilire.

 

 

KY LUMË DERDHET NË VETVETE

 

 

 

Çudi, ky lumë derdhet në vetvete,

kërcënimi që përvidhet tinëz,

nata plakosi dhe ne s’e shohim

si ai ujë vjen rretherrotullë,

shumë sekrete për jetën s’do

mund t’i zbulojmë të punës, e po çka, si the po çka, sa njerëz

kanë ndërruar jetë duke mos

e ditur që trupi tyre përbëhet

prej qelizave,

që gjeni e bartë buzëqeshjen

e çobaneshës, si, pse, çka!

Lakmimadhja për diturinë, po

dashuria ku ngeli, për dashurinë

është fjala – dryri i heshtjeve –

këtu, ai lumë, për ne s’do ta

zbulojë fshehtësinë e vet deri

në amshim, disa hamendësohen –

as pastaj, mbi qerren e re të

prillit me kuajt prej rrezeve

(muaj i datëlindjes sime)

asnjëherë se kam festuar!

oh, çfarë kënge e tmerrshme,

sinqerisht po ju them s’dua

për te të di asgjë, sepse –

më pëlcet fshikëza e vrerit!

 

Zogjtë e natës tmerrohen,

si nallbanët mëngjërash

Kur e mbathin hënën palare

me potkonj agimesh…

 

 E martë, 21 prill 2020, në Dardaninë Ilire.

 

 

 

 MOS E VRAJ ATË EGËRSIRË

 

 

Kur pakëz të ngritesh majë gishtash

do ta shikosh qartë

fytyrën tënde, me xixa stralli

 

nyjen e vdekur

(gordiane)

shërben që njeriu ose druri

fortësisht të lidhemi e shtrëngohen pa frikësim

se nyja do të zgjidhet,

 

mos e vrajë atë egërsirë

do ta shohish

çehren tënde;

 

sepse pranë forcës së madhe

që vepron në nyje

forcërisht shtrëngohet,

 

tani s’ka më mal të lashtë

në të cilin mund për t’u fshehur

 

shumë mirë është i dobishëm

dhe i sigurtë me rastin e parë

të shpëtimit e personave fatkob

ose ngjitjen nëpër terren shpatak!

 

Nëse e vret

i vranë të gjithë paraardhësit e tu

dhe kështu ende të pa lindur

do jesh fajtor që askush

dot si ka shpëtuar

h i s t o r i s ë!

 

E martë, 21 qershor 2020, në Dardaninë Ilire.

 

 

 

 ARRATISJE NGA E VËRTETA

 

 

Poezia është arratisje

nga e vërteta,

kjo është këngë e harrimit,

thuaja këte shefit të zyrës

së rimave të ngritura oazash,

lehtë mëson që të fshihesh

prej jetës – fluturim kolibri

(shpendi i qiellit kërcen prej

réje në ré!)

Prite Zot!, kujdestarin e metaforave, gazeles i kthehet

bukuria e Dylber Gjelinës,

përsosshmërisht skajohesh

prej përgjegjësisë së cenzorit,

Erih From – i rreptë ngulmonte

Arratisje prej lirisë, s’e ke

dëgjuar në kohën e duhur

dhe tani s’ke fajshlyerje, ë?

 

Pjesa më e bukur e jetës

ka qenë ajo kur të mërzitej

shpirti që bezdi pa triumf…

Kur përjetimet kanë qenë

si larat në orën maje lisi,

mbërthecka e stolisur shërben

për ta përforcuar litarin deri

në brez sa të largohet dreni

ku zhgërrehen rrufetë –

hijet e gërshetuara nëpër

kurorën e akacjes me kumak,

ndofta mund të shërbejë stoli;

shiriti i Melises nëpër të cilin

rrëshqet shpirti joti,

jeta gjithnjë është e gatshme

për kohërat më të bukura,

që në rrethin e amshuar

(nuk shtrohet sixhadeja prej

zjarri e prushi, nga hiri merr

flatra zogu i zjarrtë Fenixi).

Atje ku gjendesh, dhe atëherë

kur je i tëri dhe i bëri.

Derdhi tëra ato çerdhe harfash

dhe

mos i vë në gjumë treqind vjetësh

me tinguj këmbanash

peshqit e artë të shpresave…

 

Kjo (s)është arratisje prej të

vërtetës, as prej rimave dhe

metaforave të këngës…

 

E martë, 21 prill 2020, në Dardaninë Ilire.

 

 

FLAKA E GJELBËRT

 

 

Vetëm ta shikosh flakën

e gjelbërt të gjetheve

po tunden kumbonaret

më të gjelbërta se bari

gjethet po rrotullohen

galavinë si sorkadhëzat

mbi shpinë me kolibrat

e dashurisë unazave të

ngushta e blerta të grykave

ku thuren kurorat prej

puthjeve e lule-specie të rralla…

 

Po kallen bjeshkët e gjelbërta

rend me rend po ndizen trupat

e vashave të gjelbërta fshehur

nën jaseminët rriskat e ylbereve

edhe mëkatet janë gjelbëruar

karkalecat janë bërë për çudi

më të gjelbërt përrenjtë shih!,

po stërkalin me ajkën e blertë;

pranvera është magjepsur në

ballin e anamoravaseve të mia!

 

Edhe fyejt e mëngjeseve po

nxjerrin tinguj të gjelbërt, unë

djelmoshat magji po vrapojnë me

thëllëzat e laureshat e blerta…

Vigani i gjelbërimit i hapi burimet

uji tyre i cemtë po të bën riosh

duke të veshur rrobesh agimi –

mjegulla po bjen e po çohet

luginave me erën e pastërt se

ninëzat e Firdauses ngjyrë

të gjelbërt vjollce Bylbylja

po noton nëpër lumin Marga

me brigje te verdhura blerimi…

Pogaçet e dasmës së blertë

po gatuhen për lindjen e parë

e të buhishme anamoravaset

janë gravide me princin e ri

të gjelbërimit – deti i blerimit

po i tund dallgët e mirësise…

 

Presim lindjesimin e flamurit

të ngadhnjimit në parkun e

burbuqeve të gjelbërta –

foshnjet do t’i pagëzojmë:

Blerim e Blerina…

 

E premte, 24 prill 2020, në Dardaninë Ilire.