Cikël poetik, shqip-italisht nga Mimoza Pulaj
FËMIJËVE
Dita shkruan
portretet tuaja. Për të parë se sa i ngjani.
Nuk e dija se kaq shumë
mallëngjehen librat…muzika që keni dashur!
Bëhem dëshirë:
shpërndaj buzëqeshje me 1000 penela.
Nëse qaj me lot malli… dua të jem e vetme!
AI FIGLI
Il giorno scrive
i vostri ritratti. Per vedere quanto siete simili.
Non sapevo che sarebbero stati
cosi sconvolti i libri…la musica che avete amato!
Mi trasformo in desideri:
distribuisco i sorrisi con 1000 pennelli.
Se piango di nostalgia…voglio essere da sola!
———————————————
MASKA E SHPIRTIT
Nuk është veshje. Shikim. Fjalë.
As lule në duar .Madje as krem në trup.
Pa të gjitha këto FYTYRA
Gjendet kush lakuriq?
Se është moment që mund të MARRË dhe një jetë.
Jo qoshe, por e tërë hapësira… me aromë shpirti.
Që nuk thotë kurrë të vërtetën as për gabim.
TA HEQËSH ËSHTË KURAJË. SFIDË.
Dhe e hidhur është buzëqeshja e Pirandellos.
LA MASCHERA DELL’ANIMA
Non è abbigliamento. Sguardo. Parola.
Né fiori nelle mani. Né una crema per il corpo.
Senza tutte queste FACCE
c’è qualcuno nudo?
Perché è un momento che può RICHIEDERE una vita.
Non angolo ma l’intero spazio… con profumo d’anima.
Che non dice mai la verità, neanche per sbaglio.
RIMUOVERLA È CORAGGIO .UNA SFIDA.
Ed amaro è il sorriso di Pirandello.
——————————————-
NATË MAJI
Rri me mua, këngë nate,
mësomë fjalët që kam harruar!
Të mrekullohem
nga qetësia e pafundme
e pemëve
që na dëgjojnë…
Rri me mua, natë maji,
1000 herë le të gdhend
në qetësinë
e pyllit të vetmuar.
Derisa këmbana të largëta
të tingëllojnë prillet e harruar!
Mblidhuni o shira të zhdukura!
NOTTE DI MAGGIO
Resta con me canzone notturna,
insegnami le parole che ho dimenticato
per meravigliarmi
della serenità senza fine
degli alberi
che ci ascoltano…
Resta con me, notte di maggio,
lasciami scolpirti 1000volte
nel silenzio
della foresta solitaria.
Mentre campane lontane
Suonano forte gli aprile dimenticati!
Radunatevi o piogge svanite!
———————————-
QETËSI
Ç’është ai YLL I BARDHË që më flet?
Pyetjet i pikojnë magji. Gjithë ngjyra!
Hëna çuditet me vizatimet e mia.
Por unë asnjë vizë nuk paskam bërë… apo i thirri dikush?
Nga një sy më vallëzon shikimi
e tjetri vetëm ëndërron.
Mos u mundo të kuptosh YLL I BARDHË.
Frymo, o ajër, alfabet ngjyrash!
SILENZIO
Chi è quella STELLA BIANCA che mi parla?
Le sue domande sgocciolano di magia. Piene di colori!
La luna è stupita dai miei disegni.
Ma non ho fatto nessuna linea…o qualcuno li ha chiamati?
Da un occhio balla la vista
e l’altro solo sogna.
Non cercare di capire, STELLA BIANCA. Silenzio!
Respiri o aria, alfabeto di colore!
—————————————-
HËNA
Asgjë
nuk mund të shkëlqejë
më shumë
se shikimi im i pasigurt. Kur mbyll sytë.
Ç’është ai pegas i bardhë
që kalëron ëndrrat e mia në qiell?
Pse në argjënd ngjyrosen lulet, i buzëqeshin
kujt i këput?
Pikon vetmia, në qetësi.
Nga një gënjeshtër. Që s’do t’ja tregoj askujt.
Eh, një tjetër fytyrë rrëshket mbi liqen. Pa marrë leje.
LA LUNA
Niente
può brillare
di più
del mio sguardo insicuro. Quando chiudo gli occhi.
Chi è quel pegaso bianco
che cavalca i miei sogni nel cielo?
Perché in argento si colorano i fiori e sorridono
a chi li strappa?
Sgocciola la solitudine, in silenzio.
Da una bugia. Che non vuole dire a nessuno.
Eh, un’altra faccia scivola sul lago. Senza chiedere permesso.