Nexhat Halimi: Rrënjë, kripë e gjak

Rrënjë, kripë e gjak

Rrënjë, guaca të thyera e gjurmë në rërë

valët përplasen prapë ikin në brendësi

e hetoj befas gurin e gjeranës në largësi

e ftohtë më prek gjarpri lidhur në llërë.

Prekja e gjarprit Vitore qetë vjen mitit

ç`më shtang shenja në llërë më dhemb

e hëna papritur shfaqet zbehtë në rremb

e më zgjohet shtrëngim i ashpër fytit.

Udhës të ujkut ndër ullinjtë vjen `i plak

dyert mbyllen dritaret kund s’ndrit sy

gjithçka luftë thërret, asgjë tjetër për ty.

Ik flakë hapësirës nga Ulqini e n’Bunë

veç flakë e përhershme bie veç furtunë

ëndrra e degëzime vetëtime pikin gjak.

Endrra e degëzime vetëtime pikin gjak

kot të pres te gur i zi i lënduar në dy sytë

pik’ uji i kroit e ndizet e lart të akullt yjtë

urës më përhitesh nga vdes pak nga pak.

Me etje në zgavër të gerrlës të pikas ujit

e vë bërrylin në gju e faqen në shuplakë

qiellin pritja e gjatë e pafund e përgjak

për frëngji përvidhet kaq frymë e Mujit.

Njëri zog tjetrin e puth në degë të rrapit

e gërvalla e pikturon grykën e Llapit

e ylberi mbi kodër papritur harkon gjatë.

Bie `i pikë dritë pret qiellin me gërshërë

ëndrra për Mujin shfaqet e rizgjon natë

në njërën dorë më lidhet gjarpri në llërë.

III

Në njërën dorë më lidhet gjarpri në llërë

më dhemb ashpër përgjatë trupit plaga

e `i ushunjëz e dehur rrëshqet mbi jarga

e karkaleci vjen e ik përrallës së pabërë.

Ka vdekur gjithçka veç etjes e kujtimit

as më tërheqin vinjetat e krijuara qiellit

as më tërheqin ritmet magjike të fyellit

ti s’je as hija s’të bie ujit të burimit.

Përmbi degë të pemës ka rënë kaq borë

peizazhe magjike ndrisin dritës së hënës

te rosujërat i dëgjoj pëshpëritjet e nënës.

E ti hesht zemër thyer për mua, Fedorë

bie ndërmjet fjalës e ëndrrës ende flakë

jeta mes dy gurësh e zhveshur cullak.

Jeta mes dy gurësh e zhveshur cullak

koti asgjësë lëvizin ftohtësi të thella

kujtimet ndërmjet bien për kangjella

e hijes ka barrë veten pa vete `i plak.

Në shpinë bart një thes dëng me vjet

me varrë sa s’nxë më sa s’mban më

udha e gjatë natë veç bërryla e asgjë

e brezash eshtrash atDheu ende ngjet

apo veç kthejnë te varri ëndrrat etjet

apo ende ecin udhën mes veti rrotat

ti një e një mbush thesin me mbetjet

e sillen kot rreth e rreth mullari zotat

vrarë nga gjaku për vetëtimë vetmie

është mbase veç vrasja e jugut në hije.

Eshtë mbase veç vrasja e jugut në hije

e sokoli kaq i përgjakur për Grudë e Hot

do të arrijë vonë t`i dalë Ulqinit zot

ra kështjella frymë ilirie në gjak zie.

I gurtë në shtoj i lidhur me zinxhirë

herë bie në të djathtë e herë në të majtë

e gjakshkrimi yt buzë uji s’i nis kuajt

varrat në cep të zemrës luajnë me lirë.

Gjysmë fytyrës në rërë shfaqet `i flutur

me kordele rozë vjen `i çupë e bukur

`i çun në gur e zgjon këngën furtunës.

Valës e rikrijon kohën dhe ylli i zjarrtë

e anija i afrohet shkodrës tisit të artë

kalaja bie pasqyruar valëzimit të Bunës.

Kalaja bie pasqyruar valëzimit të Bunës

e me `i cicë jashtë murit gjysmë e fjetur

shtrihet etur Rozafa në zjarr të shkrepur

fëmija pret gji burri i fsheh lotët gunës.

Ja fjala ngel fjalë dhe të vdesësh, Fedorë

veç të bie mbi kala qielli i syrit e gjaku

të çilet udha e atdheut me aromë lilaku

zjarrit të mimozës së çelur të bie borë.

Marr tronditur penën e të shkruaj poezi

ndez qiririn e shpirtit në terrin e ngrirë

e jashtë rërës së ndritur nga hëna bie shi.

Gjarpër më ik mendjes rrufe e mpirë

as të flijohesh ti as të vish dot furtunës

roja e plazhit e pret ikjen e të shtunës

VII

Roja e plazhit e pret ikjen e të shtunës

i ndreq mustakët mjekrën në pasqyrë

e zgjedh ndërkohë dhe `i aromë të mirë

gjithë kohën i bie fytyrës flakë e unës.

Me afsh e pret kaq kohë takimin me ty

ti natyrisht tashmë më ke harruar fare

kot pse gur të pres pa frymë në dritare

digjem shpirt vrarë i etur pa mbyll` sy.

Marr i tronditur penën të shkruaj letër

më ke harruar zot për `i dashuri tjetër

apo më zgjon drurit nga bredh `i ketër.

A vdes dashuria, ndërsa zjarri s`ka fjetur

e fik qiririn e lutem të digjem vetmie

ik dhe ti e s`kthehesh në perlë qetësie.

VIII

Ik dhe ti e s`kthehesh në perlë qetësie

ç`të bëj unë tashmë në ritëm të vdekur

avullit të qelqit ngjitet `i flutur fjetur

detit në flakë shfaqen ngjyra thellësie.

Vala nxjerr në rërë koral me vetëtimë

unë ndërsa në dumnicë mbledh narcisë

ti vjen për vetmi të njëjtë te i njëjti lis

qielli pik gjak pasqyrës me bubullimë.

Ah Fedorë, ç’t’i bëj zjarrit të fikur në hi

zgjohet ende hijes sa herë të bjerë shi

e ti s’je një me mua në asnjë mënyrë.

E vetmja gjë ngel të nisem me gomar

shportat mbush ulli e gjakut bie `i lirë

perit të imagjinuar ndrit ylli mbi Tivar.

Perit të imagjinuar ndrit ylli mbi Tivar

bredh rrugët sheshet limanin e vjetër

në kala veç ora e rrëketë e gjakut fjetur

s’është as në shpirtin e poetit të vrarë.

S’e gjej e vdes ta prek të më ndez flakë

tremijë vjet e ende ai ulli kaq i gjallë

kaq i vrarë e për brezat e ikur pik mall

hija e korrës së tij gjak në shuplakë.

E kënduan poetë e vasha ndezur në gji`

e pikturuan piktorë të njohur në botë

e pikas i dehur dhe pa shpik asnjë gotë.

Përreth kangjellat e ruajnë me xhelozi

ja mbi det dhe qiellit shtatë herë çarë

ëndrra kohës gjethon ullirin mijëvjeçar.

Endrra kohës gjethon ullirin mijëvjeçar

hije ecin qiellit të lidhur rrufesë në urë

një me diell një me gjarpër tjetri me gur

a do të arrijnë te zoti kaq gjak e zjarr.

Riti kaq i vjetër tashmë aty është vrarë

veç kalorës të çmendur vijnë të verbër

me gjakun e njëjtë të lashtë pikur egër

ulërinë etje mjegullës vetëdigjen në ar.

E vjedhin shpirtin e zemrën në mungesë

tashmë më kanë rrethuar me gur në gji`

herë ik herë tjetër ndez zjarr gjak në hi.

Zot çfarë do të bëj pa gjarpër e kujtesë

gjithçka jap veç diellit veç gurit e jallisë

e vetëtima e dehur ik qiellit të Rumisë.

E vetëtima e dehur ik qiellit të Rumisë

zbres pi ujë etur në sy të ngrirë dreni

gjak pik në 365 kishat në imazhe liqeni

e shpirti trokon për damar të malësisë.

Ata të anës malit ecin svaçit e nusja yll

zgjohen kishat bien me jehonë këmborë

rrjedha gjaku digjen për zemër e dorë

lules së hijes në shi rrëshqet `i kërmill

të njëjtin rreth e ecën në kolonë labeat

me v krajën i kërkojmë gjurmët gjatë

shasi në kohë sa ditë ka viti ndezi qiri.

Shaj e gurin e strallit e zë në shuplakë

sërish i shtrirë në pluhur dëgjoj liturgji

gjakut ngjet udha me bërrylat në flakë.

XII

Gjakut ngjet udha me bërrylat në flakë

yll i ndezur shfaqet e ngrinë mbi natë

i njëjti mbi mal të katërkollës ndrit gjatë

kisha hijes së zotit lidh frymë në lilakë.

E papërlyera e Krajës e kokrra të ullirit

figura në këmbë e në dorë koka e prerë

përjashta ja skena afresku jeta e `i erë

reliev në këmbë i shën Gjon Vladimirit.

Në dorën e majtë gjithnjë ka kokën e vet

apo ndodh relikti prej argjendi në mur

shenjtit trupi i paraqitur ngrirë kaq vjet.

Me veten ngjitem prapë te kroi në gur

i etur e gjithnjë vija e ujit ik lart yllësisë

Arbëria e lidh plagën e thellë lashtësisë.

XIII

Arbëria e lidh plagën e thellë lashtësisë

pa gjakun tënd e të atdheut do të vdes

tashmë në lot buzë deti të zgjoj në kujtesë

vij qiellit të ngrirë në fluturim Arbërisë.

Çdo mëngjes me zjarr në zemër vij te ti

aty je më pret në varre me të tre fëmijët

dy vëllezër e motra të fjetur nën yj`t

të çmallemi me njeri-tjetrin në qetësi.

Ky sonet i gjarpëron atdheut për kurriz

kaq kafshime ndodhën në netët në stihi

e urat trungjet udhët vdekur në kornizë.

Prapë te varri yt nënë kotem në vetmi

zgjohem me lot e trupi këputur pik gjak

kokrra e ullirit zgjon etje në shuplakë

XIV

Kokrra e ullirit zgjon etje në shuplakë

valë deti më ndrisin fund dimri në lot

s`të solla as trëndafila veç dhembje zot

në zemër shpërthen pa ty tërë flakë.

Në lot shkrehem mbi varrin nën borë

pik i pikë lot e lë kaq gjumë dhembjes

ky akt është veç vetëtimë e shembjes

kot pse qiellit në erë të zgjoj me dorë.

Lule s’të solla nënë as ujë dot për ilaç

ti dhe ashtu tërë jetën je djegur në etje

e përballë ik lumi e jallisë ka `i kaçë.

Narcisë me aromë krejt vitin në fjetje

kanë në mes zgjimin e gjarprin e lërë

rrënjë guaca të thyera e gjurmë në rërë.

Magjistrali

Rrënjë guaca të thyera e gjurmë në rërë

ëndrra e degëzime vetëtime pikin gjak

në njërën dorë më lidhet gjarpri në llërë

jeta mes dy gurësh e zhveshur cullak

është mbase veç vrasja e jugut në hije

kalaja bie pasqyruar valëzimit të bunës

roja e plazhit e pret ikjen e të shtunës

ik dhe ti e s`kthehesh në perlë qetësie

perit të imagjinuar ndrit ylli mbi tivar

ëndrra kohës gjethon ullirin mijëvjeçar

e vetëtima e dehur ik qiellit të rumisë

gjakut ngjet udha me bërrylat në flakë

arbëria e lidh plagën e thellë lashtësisë

kokrra e ullirit zgjon etje në shuplakë.

Please follow and like us: