Nexhat Halimi: Vdekja e nënës

 

 

 

 

 

Vonë do të mësojë për çastet nën hënë

Për vetminë e thellë, me mendje në Kosovë

Për lëngimet në largësi në Ajovë

Për ndarjen e shpirtit nga trupi yt nënë

 

E kanë mbajtur fshehtë nga unë çdo fjalë

M`i jepni këpucët të dal ta pres birin poet

Ai s` më lë të pres në vetmi kaq larg me vjet

Gjallë apo vdekur vjen të jetë dhe i çalë

 

Te dera këtu në Amerikë me kohë e pres

Kurrë s` do të vdes pa e parë është kot

Natyrisht humbur dhe e sëmurë s` vdes

 

-Erdhe të falesh me mua, bir, të pish cicë

T`i vrasësh netët e ftohta në sy me lot

-Do të bart plakë të jetosh veç në Dumnicë!