Cikël poetik nga Mustafa SPAHIU

 

 LAVDI MARRISË

 

(Vargje të serta me thartirë)

 

 

Gjysmerrësirës vegon i zhangërlaftë

Plot marri s’më duhesh i egër sakaq,

I mjerueshëm si qenie mishzdërlaftë

Me surrat të përlloçur në varr e paq’.

 

Në trupin tënd e shoh mnerin t’errët

Mëndjen e ke me kuje dhe mallkim…

Ëndrron se je një piroman i mnerrët

Flutur duke vdekur dënes n’fluturim.

 

Pakokë,emri yt është cirk i mallkuar,

Shpend zindjellës vdekjes i këndon;

Ngjok gjarprin si kudrën e tërbuar, e

Shprish bretkocën e qelbur sqepon…

 

Si Ambrozio çdo gjë do për ta shemb,

Duar i zgjatë shtizë deri atje ku arrin.

Dhembja e të tjerëve ty nuk të dhemb

Palcën e eshtrave me ëndje e shkrin…

 

Ndaj  çdo gjëje që lëviz: rri shastisur,

Gardhohesh bashkë – fatin që e pret!

Je i tërbuar, i çmendur, fare i krisur –

Syve të kalimtarëve farmakun ua qet.

 

Furtunave të zjarrta fare s’të gërgas

Ndërgjegja ime morgun ty ta gdhend,

Diç t’urtë dot s’gjejë, n’kalim s’të flas;

Fill mjerimi i mizortë rrugës të çmënd.

 

Nëpër nofulla zgërdhihesh syprishur,

Gatitesh aligator theket të bëhen gur,

Të godasish si bakrin e ndryshkur, se

Shpres’e uritur kënaqësi s’të jap kur!

 

Thellohu mërisë ose plas nga vrerimi,

Barte vetveten mbi shpinë ngarkuar…

Shorti më ra për hise krua frymëzimi

Me mirakënde ndizet gjaku i kulluar…

 

 

E shtunë, 11 korrik 2020, në, Dardaninë Ilire.

 

 

 

AS EGJËR, AS GJAKZI – TARE ÇMENDURI

 

Martin CAMAJT (1925-1992)

 

Si vë duart në  zjarr për sy të ballit,

Të pa vërtetën se stolisi me iftire…

Gjeja vetes caratët e uncat e hallit!

Postullat janë ruaj dy gishta fytyre.

 

Pezm i murrizët turp futu nën dhé,

Ate që një ifrit gojën se kishte tkurë

Kishte derdhur breshër nga çdo ré –

Absurdin ia veshe nën lëkurë, unë

 

Kullota tufën me “Nji fyell ndër male”,

Kopés me blegat fill duke i ngrahë –

Me Baco Plakun ishim të një fjale, e

Pjalmi e stuhia shpesh na kanë rrahë

 

“Amanet ju mos prozhmoni

Dhe në kjoft se gjeni shkak

Fjalët e këqija gjithmonë droni

Pse i lajn’ burrat pror’ me gjak.”

 

A ka ndonjë njeri që rreptas flet,

Që fjala si peshohet as me flori…

Fjala e vrerë-rrufe kombin e vret;

Në një qind vjet lind nga një gjeni.

 

Dukagjini e ka katundin Temal,

Emrin djalit Martin ia ngjitën,

Lindi në verë – si lulet në mal,

Që si lulja të kishte rritën!

 

Unë dymbdhjetë vjeç- fëmijë

Trastë buke – me dy libra gëzim

“Kanga e vërrinit” si me magji –

Gurrash e krojesh gjeta frymëzim.

 

Më shitoi fjala më se e fuqishme

Për poetin me prush të mërgimit,

I çmenduri me fytyrë të trishtshme

Leh qençe dhe i vërsulet Martinit!

 

II.

 

“Pse njerin’ rrethana e jet’s helmon,

Rinisë tij ndeshtrashat i ndodhnin, e

Martini diturinë librash ai e kërkon –

Kërkimet akademike dot se lodhnin.

 

Albatros qiellit s’ndalej nëpër botë,

Short poetësh, o mos qoft’e thënë!

Çdo varg i shkruar kjason me lotë

Si qumësht guri picak t’tokës nënë.

 

Druzhe[1] Auron Tare na dole novator,

Nëse i ndihmon dikujt para krimit,

Me ferman e tapi je bashkëpunëtor –

S’ka dilemë UDB-ist je prej fillimit!

 

Po nëse i ndihmon orëzi pas krimit

I ke dy role: je prokuror dhe Avokat,

– Rrënjën katrore ia nxjerr fitimit

Je arlekin, menaxher dhe asignat!!!

 

UDB-a e Sigurimi t’paskan gozhduar;

Vallë, ndër shqiptar ka njerëz të mirë?

Po s’lamë asnjë gjeni pa e përgojuar,

T’vdekurit nën dhé qofshin xhevahirë!

 

Ti, marri kombëtare kërko pendimin!

Ku ishe? Sot kullot si lopët mbi varre…

Një ditë truri yt se gjenë as shpëtimin,

T’urtit thonë: “Turp! Jetofsh me marre!”

 

Me dritë jeshile shërbeji pra armikut,

Serviset ty në piramida do të ngrehin

Blozaja emrin,veprën vëllait e mikut…

Pas diabolikut paçka se qentë lehin!

 

I erdhi kombit keq për fëndën-fjalë,

U krekose kinse e thæ të vërtetën!!!

Shqip në vatër kur mos të leftë djalë,

O, fatprerëlubi, ja shkurtoje jetën…

 

 

E enjte, 9-11 korrik 2020, në Dardaninë Ilire

 

[1] Druzhe, serbisht shok.

 

MË VJEN ZËRI I KËNGËS

 

Çdo kokërr kripe zjarrit kur pëlcet,

Thikëpërpjetë e nxjerr melodinë…

Kape metaforën e çastit ore poet,

Si bulthi që cërcërron në lëndinë.

 

Një gjethe, një pendël,një lahuri

Lëshohen barit’ blertë pa hetuar

Patjetër duan të lindet – poezi –

Të këndohet shtruar – shtruar.

 

Palombar kridhem idilës trime,

Zemra më grafullon në krahëror;

Me diell të verës mbi bubullime –

Kërkon fjalën e re nëpër meteor.’

 

Më vjen zëri këngës buzëqeshur,

Kënga kërkon madhështi jete…

Sa ësht’ e brumët duhet ngjeshur;

Dhe rimash me shpejtësi komete.

 

Kënga do lëng, ngjyrë pranverore,

Dallgë oqeani, deti – dallgë liqeni…

Mos të shkrihet si gjurmë dëbore –

Shpirt e zemër ngjatjetime vendi.

 

 

E hënë, 13 korrik 2020, në

Dardaninë Ilire

 

 

 

 

 

VARGJET POETË VARGJET…

 

 

 

Do t’i them vargjet pa ngurim

Me metafora qartë e më qartë!

Çdo rimë të lulëzon frymëzim

Dhe behar i përndezur në kartë!

 

S’dua asnjë këngë të harrohet,

Qofshin jehonë në shtrëngatë

Secila rebeluar të hakërrohet

Fytas me penë, ose me shpatë!

 

Do këndoj me maturi në kokë,

Do këndoj se më zu dhe gryka!

Për florë e faunë në këtë tokë –

Nga shklet nepërka pika-pika.

 

T’ia marë perlën që ka guaska,

Gjithë zjarrin ku ndezet zjarri…

Dhe çdo rreze që vargje paska;

Mbi ylbere ku lartësohet bari…

 

Këngët mëkojnë plagë gjakimi,

Gjejë motive maleve e në shpat.

Poeti ka shtatë damarë rebelimi;

E kap çastin pa u futur në mat…

 

Në lojën e cicmicit të del pusia,

Nëntë kokërrat e kanë sekretin!

Bum dhe cak nuk duron poezia,

Parandjenjat ngacmojnë poetin…

 

 

E diel, 12 korrik 2020, në Dardaninë Ilire

 

FACULETA E NANËS

 

Dyzet vjetë para sysh më shkiste,

Faculetë dasme që mbajnë gratë.

Nga duart shpesh më rrëshqiste –

E qëndisur me fije penjsh të artë…

 

Nana ikte n’vegim fshihte fytyrën,

E tundte faculeten kristal dëbore

Ia dalloja dantelat, erën e ngjyrën,

I printe valles – zemër burrërore…

 

Çekmezës këmishat paq i përziej;

Më djeg një flakë, prush i pasosur!

Duarsh e mbaj – me ofshe psherëtij

E vë n’faqe faculetën me lot palosur.

 

Cepit e kishte yllin sërm të dukur,

Faculeta e nanës – behar i ndezur

Nuses i gdhelte ballin hën’ e bukur

Vetullash gonxhet jeshile te çelur…

 

 

E diel, 12 korrik 2020, në Dardanine Ilire.

 

UNË, BIR I TOKËS

 

Truallit shputa ngado më shkel

Këmishëblertë luadhi rri qeshur

Pas ferkemesh nga një lule del,

Unë, fshatarisht krejtë i veshur…

 

Fshati i lashtë n’ ngrykë më merr,

Mocët e plakur thonë ku je, o vëlla?

Të ndërmendim stinësh përherë!

As në dasma s’na vjen, or Mustafa!

 

Mos më ngani se plasa nga malli

Nuk ka det që ma shuan dashurinë

Edhe ferrparajsën me zjarr e kalli;

Të vij të kuvendojë me njerëzinë…

 

Unë, bir i tokës – endem vetmitar,

Më braktisën – qindra smirëzinjë!

Zemërçelur poende më guximtar,

Shpirti im se braktisi kur poezinë.

 

As vendlindjen, s’ jam mendjelehtë,

Mos pandehni se ngjajë në tjetët!..

Tungjatjeta, fshat të them ty përjetë

Prehërit më ke kur mërzitem tepër…

 

Imazhet kur fshatit nisin rrëshqasin,

Brengë pas brengash kur s’mu shua!

Motivet bjeshkëve ujëvarë buqasin:

“Jetën e desha, prapë unë e dua!..”

 

Hungurima gomer t’egër sa dëgjoj,

Drejt meje tufane yshtën pa pushim!

“Veçse të shtrenjtën lirë s’e lëshoj.”

Zërin e bretkosave s’e kap veshi im!

 

Poezia! Famën asnjë dot s’ma zbret,

Vazhdoni sharjet, mllef e përçmim…

Unë, jam poet e fshatit – dora e vet,

Çdo këngë ka firmën e emrit tim…

 

 

E hënë, 13 korrik 2020, në Dardaninë Ilire