Xhevat Mustafa: Eh, sa shumë njerëzve, u mungon, o Pjetër Rodiqi!

Si sot, një vit më parë, më 16 korrik 2019, në mesditë, në Tiranë, pushoi së rrahuri zemra e Pjetër Rodiqit, njeri, bashkëshort, prind, shok e mik shembullor, atdhetar dhe intelektual i shquar dhe i përkushtuar me vepra ndaj kombit dhe kulturës kombëtare. Ndërsa 24 orë më vonë, po në Tiranë, u bë ceremonia e varrimit të tij.

Pjetri ka lindur në Vjenë të Austrisë më 26 dhjetor 1936. Pasi mbaroi shkollën pedagogjike “17 Nëntori” në Tiranë, nga viti 1954 deri më 1959, punoi si arsimtar në Kavajë dhe Mirditë. Në vijim, mbaroi studimet e larta në Fakultetin Histori-Filologji të Universitetit të Tiranës. Për shumë vite ka punuar në funksione drejtuese në disa ndërmarrje tregtare në Tiranë, si në Dhomën e Tregtisë, në NTI, Implastreg, etj. Më 1963 u martua me këngëtaren e mirënjohur Vaçe Zela. Prej rreth 22 vitesh ai ishte me banim së bashku me familjen, bashkëshorten e paharruar, këngëtaren e madhe kombëtare Vaçe Zela dhe të bijën e mrekullueshme, Irma, në Bazel të Zvicrës. Për të kuptuar se sa zemër të madhe kishte Pjetri, se sa shumë e vlerësonte si këngëtare bashkëshorten e tij dhe se ai nuk e njihte cmirën, mjafton edhe një detaj. Edhe pse kishte një emër, personalitetet dhe dinjitet të njohur edhe vetë, asnjëherë nuk ndjeu dhe shprehu pakënaqësi, që e identifikonin dhe cilësonin plot njerëz, edhe publikisht, “burri i Vaçe Zelës”. Në Bazel, prej rreth 20 vitesh Pjetri ishte një bashkëpunëtor dhe këshilltar elitar dhe i devotshëm i Qendrës Shqiptare për arsimim dhe këshillim të migrantëve shqiptarë e nga vende të tjera të botës, në Bazel (ABSM). Edhe këtu ai ishte shembull edukate qytetare, emancipimi bashkëkohor dhe atdhedashurie.

Pjetër Rodiqi u shqua edhe si publiçist dhe përkthyes nga gjuha gjermane në gjuhën shqipe. Prej punës së tij afatgjatë, të palodhur, të përgjegjshme dhe cilësore profesionalisht, kemi nëpër libraritë dhe bibliotekat tona tre libra. I pari është libri i mirënjohur i albanologut të shquar austriak Johann G. von Hahn, “Nëpër viset e Drinit dhe të Vardarit”, shkruar prej tij më 1867 dhe përkthyer mjeshtërisht prej Pjetrit më 2006. Për të kuptuar dhe dëshmuar lidhjen dhe dashurinë e tij me Kosovën është shumë domethënës dhe emocionues teksti i shkurtër dedikues i Pjetrit, në faqen 4 të: “Përkthimin e këtij libri ia kushtoj: Gjyshit tim, Dragotin Rodiqi, nga Janjeva e Kosovës, i cili mbas shpalljes së Pavarësisë, si kryetar i Gjykatës së Shkallës së Parë në Shkodër, krijoi dhe organizoi të parën gjykatë të mirëfilltë shqiptare, dhe prindërve të mi, Marianne dhe Daniel Rodiqi, që veç të tjerash, u përpoqën të më edukonin me frymën e përkushtimit e të dashurisë për Atdheun”.

Libri i dytë i përkthyer po nga Pjetri, me të njëjtin seriozitet dhe skrupulozitet intelektual dhe gjuhësor, është “SHQIPËRIA”, me autore Christine von Kohl, e mirënjohur ndërkombëtarisht si gazetare dhe eksperte për problemet e Ballkanit pranë Federatës Ndërkombëtare të Helsinkit për të Drejtat e Njeriut në Vjenë. Edhe ky libër është botuar më 2006 nga e njejta shtëpi botuese ”Rozafa”. Po nga kjo autore dhe shtëpi botuese Pjetri na ka dhuruar librin e tretë të përkthyer mjeshtërisht prej tij, “Ballkani, Faktor qëndrueshmërie apo pështjellimi në Evropë”.

Pjetri, si njeri i mirë, kishte shokë e miq shumë kudo, në Shqipëri, Kosovë, Mal të Zi, Austri, Zvicër dhe vende të tjera me komunitete emigrantësh dhe diasporë shqiptare masive. Ai gëzonte respekt tek të gjithë me të cilët e kishte lidhur puna dhe jeta, edhe pas dhjetra vitesh. Sepse kishte pasur si qëllim parësor në jetë dhe ia kishte arritur të bënte vetëm të mira e të kujtohej vetëm për të mirat. Prandaj, vdekja e tij u prit dhe u përjetua si një humbje dhe dhimbje e madhe jo vetëm për Irmën dhe njerëzit e tjerë të shtrenjtë të familjes. Kjo u shpreh edhe në faktin se në ceremoni kishte pjesëmarrje masive, edhe nga miqtë e tij shqiptarë në Zvicër dhe në Kosovë, se arkivoli i tij u mbulua me flamurin kombëtar dhe se varri i tij u mbulua deri rreth 1 metër lartësi me kurora dhe tufa lulesh.

Jo për sentimentalizëm, por për vërtetësi: mungesa e Pjetrit është ndjerë fort e thellë jo vetëm nga e para, Irma e tij e mrekullueshme, por nga të gjithë të afërmit e tij të familjes, shokët, miqtë e shumtë… Sa herë që më bie rasti të kaloj para Bar-Restorant Kafe SEAZON, tek Pazari i Ri, e kuptoj dhe ma shprehin se miqtë e tij të vjetër Osman Biba, Sadik Struga, Beqir Derhemi, Fatmir Mëneri, Besnik Dizdari…e ndjejnë përditë e më shumë mungesën apo boshllëkun që ka lënë në zemrat dhe tavolinën e tyre Pjetër Rodiqi. Pothuajse për ditë karrigia, ku ulej Pjetri mëngjeseve, për kafenë e parë, ruhet bosh, por ata e përfytojnë po aty, pranë e përballë tyre. U duket sikur u buzëqesh, sikur u flet, sikur ua lehtëson hallet dhe shton shpresat dhe besimin për ditë më të mira, me fjalët e tij mjaltë e melhem… Po kështu mungesën tënde e ndjejnë shumë edhe miqtë e tu të vjetër në Bazel, Skënder Nikoliqi, Ali Nikoliqi, Nazmi Jakurti dhe të tjerë në ABSM, në qendër e në Gjakovë…

Edhe sot, në përvjetorin e parë të vdekjes së tij, të gjithë të afërmit dhe miqtë e tij të shumtë ngushëllojnë familjen dhe njëri-tjetrin: U prehtë në Parajsë shpirti i Pjetër Rodiqit tuaj dhe tonë! Qoftë i përjetshëm kujtimi i tij!