Vargje poetike nga Nexhat Halimi
Zogu sjell lajmin në liman
II
Ai zog vjen qiellit sfondit të gjakut për flakë
Vigmës së vet jehonë e amshuar në flamur
Me krahë mbi valë mbi zemra e pemë e gurë
E sjell lajmin për shpirtin vrarë në liman
Njëqind vjet vetëtin mbi det e digjet në ty
Të arrij në bedena e të qëndrojë në stuhi
Sa të ketë kroje e male e njerëz me mitan
Me puplën e shtatë të riprek thellë në gji
E zemra jote copëzuar zë shtrirje në hapësi`
Ka vjet i rrah krahët i këputur ndër valë
E përhitjes së lirisë zgjohet i ndezur në ngjalë
Ai vjen me shpirtin e flijuar me zjarr e mall
Gjithë kohën e rojës sime gur nën këtë ulli
Ja e sjell lajmin për atdheun e lashtë këtu aty
E çilen dritaret e vjetra e bedenat lagen në shi
E i njëjti zog njëmijë vjet i përgjakur e i gjallë.
Fluturimi i kumrisë
Vetmia shfaqet ndërmjet ëndrrës e zjarrit
Vjen bishë e tërbuar herë tjetër në zinxhirë
Asnjëherë nuk vjen në të njëjtën mënyrë
Kafshon thellë zemrën me dhëmbë të arit
Kotesh në kujtime për ditët e ikura të mira
Ndjen dhembje hijes së tretur me bilbila
Herë lidhur ulërimës vjen e thyer në bërryla
E ty natyrisht të irnoset shpirti dhe fytyra
Shfaqet e çakorduar bie në vetmi të ullirit
Zbret në gurë buzë detit me katër këmbë
Mushkë e hutuar para hijes së vet në gjëmë
Herë humb udhët herë tjetër ik zgjuar hirit
E ti sillesh rreth asgjësë së fjetur gjithësisë
Me gisht e mat në gur fluturimin e kumrisë.
Fotografia e vjetër
Nata derdhet e vetmuar në drurët në pullazet
Fije fije bie për dritare të hapur e aty vetëtin
Mendja befas më ik te ti e mallëngjimit ndrin
E një mushkë është ndalur buzë uji me tallaze
S`është e njëjtë asgjë e argjendtë apo e gurtë
E dritat në qytet derdhen tërësisë së purpurt
E udha humb kaq e gjatë ngel bisht i shkurtë
E mushka e njëjtë është ndalur te kënga e urtë
Është ndalur kujtimi lëvizja e ritmit të botës
Kurrsesi të sillet rrota për Ulqin të arrij në Shtoj
Në dorë të ngrirë ik kot pamja e thyer e gotës
Bëj peizazh të përgjakur në hapësirë me tho`j
Vetëm të zgjohet fotografia e vjetër në vetmi
T`i përjetojë çastet e ikura të gjimnazit përsëri
*
Vetëm `i gjinkallë s` pushon të dëgjohet në gur
E hija jote ik e ik e ik e s` vjen kurrë në urë
Koha dhe hapësira ngarendin thellë te ti në gji
Vetëm ta shohësh fotografinë e fundit në hi.