Silvana Begaj: Brenga e një emigranti!

I dashur baba!

(Ajo që e vuante mosbindjen time si fëmijë ishte mami. Por le të jetë kjo letër vetëm e jona. Vetëm e ne të dyve).

E di, nëse unë të shkruaj një letër, ti do mendosh se dua të të kërkoj diçka dhe mënyra më e mirë për të të bindur është kjo. Kështu kam qënë gjithmonë! Lajkatare! Por këtë herë, është thjesht një letër malli! Një letër brenge, një letër me shumë lot brenda. Një letër pendimi, një letër me shumë kërkim falje. Por më shumë mendoj se është një letër dashurie. Dashuri nga ato të pafundmet. Dashuri emigranti. Se emigranti do ndryshe. Ai do me dhimbje sepse nuk është aty të ndaj kohën që fluturon me prindërit apo me familjarë të tjerë. Koha. Kjo tradhtare e moçme, që nuk e kapëm dot kurrë!

Ti më the baba! Më the se në jetë duhet të kesh një talent dhe shtatë punë që të arrish diçka. Doje të më mësoje durimin. Por unë, unë doja të pushtoja botën. Do bëhesha doktoreshe, princeshë, politikane dhe mbi të gjitha do isha gjithë jetën me ty. Sepse ti do ishe gjithmonë aty me mua, për mua. Koha nuk do kishte efekt tek ty sepse ti do ngeleshe i ri, kurse unë do rritesha. Por unë nuk u bëra dot kurrë si ti dhe sa ti. Ti i mbijetove dhe fitove çdo luftë që të solli jeta, vendi, shoqëria e kudo. Unë jo! Isha unë që u dorëzova dhe ika, jo ti. Ika për veten, kurse ti, ti sakrifikove çdo gjë për mua. Ndoshta kjo është të jesh prind. Lë çdo ëndërr për fëmijët e tu!

I dashur baba! Më mësove si të mos dorëzohem. Më mësove si të mos trembem, si të kem guxim, si të mbroj atë që mendoj të drejtë. Më mësove si të përkulem ndaj moshave më të mëdha, si të respektoj këdo dhe ndihmoj këdo në nevojë. Më mësove si të mbjell mirësi, si të mos tregohem superiore, si të jem njëri i thjeshtë, si të punoj me ndershmëri, si të mos bëjë gjëra që më vonë të ul kokën. Më mësove duke më përgatitur për jetën, por unë nuk e kisha planifikuar jetën kështu. Unë e dija që në jetën time është një babi që më fal çdo gjë, që më do çdo herë dhe një derë që rri hapur gjithmonë. Ndoshta kjo është të jesh fëmijë. Të ndjehesh gjithmonë se ke një shtëpi të ngrohtë që të mbron dhe të do.

Më keni falur aq shumë gjëra. Ndoshta prandaj po të shkruaj. Sepse ndoshta kam një mall aq të madh sa s’di ta përcaktoj nëse buron nga dashuria e padiskutueshme dhe e pafundme ndaj teje dhe mamit apo nga mirënjohja që kam ndaj jush. Kjo është të jesh larg nga dashuria e pafundme.

Dashurinë për librat e kam nga ty. Aty të gjej ty.Ti më mësove të dashuroj leximin dhe më shpalose para syve një botë tjetër ku nuk duheshin bileta avioni për të qenë aty. Por ti nuk më the që pjesa më e madhe e shoqërisë nuk lexon dhe në atë rrugëtim do isha pothuajse vetëm. Kam marrë disa gjëra nga ty, por unë nuk u bëra dot kurr sa ty dhe si ty.

I dashur baba! Ndoshta kjo është të jesh emigrante. Të kesh gjithmonë diçka që të mungon në shpirt. A e di pse këtë letër po ta dërgoj ty dhe jo mamit? Ajo është e ndjeshme dhe do preket. Më mirë lexoje vetëm ti. Dhe sepse ti, ashtu si ke zgjidhur çdo gjë në jetën time, do më shpëtosh dhe këtë herë. Punë heronjsh që vetëm baballarët i dinë.

E ndoshta pavarësisht se kjo është letër vetëm për ne, e jona, unë e di që është letra e çdo emigranti. Por pavaresisht çdo gjëje, le të jetë kjo letra jonë. Letra e dashurisë së pafundme, letra e një emigrante që thjesht ka mall.

Sepse aty, diku aty, në një kënd të Shqipërisë ose në çdo kënd të saj është nga një baba që ndjen po të njejtin mall e brengë për fëmijët në emigrim.

Sepse aty, diku aty, në një kënd të botës, ose në çdo kënd të saj, është nga një fëmijë që ndjen po të njëjtin mall e brengë për prindërit në vendlindje.

Sepse aty, diku aty, në një kënd të botës, ose në çdo kënd të saj, është dikush që nuk do ndjehet më kurrë se është në shtëpi.

Por, pavarësisht çdo gjëje, le të mbetet kjo letra jonë! Letra e ne te dyve! Dhe mamit mos ia lexo!

Me një dashuri të pafundme,

Vajza jote.