Cikël poetik nga Brahim AVDYLI

IKJE NGA DHEMBJET

(Panoramë tjetër e përgjithshme vargjesh)

ZANAT E DETIT

Sa të ikë

përtej ujërave

nga bota çmendurake

lëkundjet e ujit

i dridhin

brigjet e këngës

e llapërçitem

mendimeve të degëdisura

me etjen e gjërave

që nuk mund t’i them,

as për lotët e tharë

në bebëzat e kohës!…

Befas

degëdisen sirenat

deri te bregu i këngëve

apo përpëlitjeve

të pakuptim

sizanat e valëve

e qeshen

me mendiet e tretura

nëpër fishkëllima vargjesh

syzanat…

Zana uji

e zana të valëve

si zana të këngëve

me lotë,

që përplasen kurdoherë

nëpër dallgë shpirti,

e nuk e di

a do të më marrin me vete

ndonjë ditë

e të më shpien

përgjithmonë

në detin e pafund të këngës!…

Hurden/SZ, 28.05.2020.

CETRIFUGA E TOKËS

Sikut të mundja

të zhvesh trupin

nga materia e tokës

do të liroja shpirtin

nga këto pranga

të botës së përkohshme

do të fluturoja

nga gëzimi

për të mos e ndrydhur

atë zhishkë drite

me zemër

e nuk do të kisha lindur

tjetër herë

që të më ngrehë

centrifuga e tokës

me gabimet njerëzore!

Park, në rrugën kryesore, Rapperswil-Pfäffikon, 11.07.2020

FORTIFIKATA E ZEMRËS

U zgjua hidra antike

nga shekujt paraprakë

sikur të mos e kishin

Herkulin

papritur në pritë,

dhe harruan me qëllim

se para tij qëndronte

kulla e lashtë mijavjeçare

e shqip

nëpër bedena

ua priste

kokat e errësirës!…

U ngjallën me etjen e demonëve

shtatë koka i patën

sikur shtatë palë tokë,

Herkuli

me fuqinë e pazakonshme

të dragojve të Dritës

ua priste kokat

e qeshej me to!

Mjaft e kanë mbajtur

errësirat e pafundme

të mileniumeve

duke ua prerë

fatin korbave,

ai merrej me të keqen

kur përpiqeshin ta shprishin

shqiptarinë,

zemra e vogël është

por e mbanë Dritën

në vete

e kthehet

në fortifikatë Dielli!

MBI SUPET E MIA

Po arrite

të dalësh

në natyrën imagjinare

ose në miniaturë

i vetëm

nëpër lule, barë e gjethe

ato mugullojnë e rriten

me gjelbrimin

e lisave të mendimit

kah kaltërsitë!

Harron për një qast

dhembjen e mbylljen

nga pandemia,

në maje të rrembave të gjelbrimit

guguisufat të bartin

papriturazi

të gjallë

në pengun e mijëvjeçarëve!

Dikur

lotët e vetmisë

i trembin zogjtë

me cicërimat pranverore

e Dielli

pas kodrave të dhembjes

buzëqesh frikshëm

nëpër tandjet tua!…

Nuk dihet

nuk dihet befasisht

ku degdisen mendimet

nëpër dy botëra!…

Je Njeri

përmasat e tjera

i njeh shpirti,

lule-shëngjegji

shelgje e lisa

ka sa të duash

mali i shekujve

të freskon

deri në përjetësi!…

Kështu

dyndet natyra

mbi supet e mia!…

29 prill 2020, Park, në Hurden/SZ.

IKJE NGA DHEMBJET

Derisa meditoja

për botën tjetër

liqenin parasyve

nuk dua të shoh

të qetësohet

nga vibrimet e brendshme

e nga largësitë

ulem përsëri

mbi suprinën e gjelbërt.

Prapa kurrizit qëndron

parku i ëndërrave

me rrethin e gjelbrimit

ngrihen përpjetë

kah qielli i hapur

drunj të lartë

verrat e fëmijërisë

me shelgjet e buta

që i kthejnë krahët e bukur

teposhtë

e me to

ngjyroset pikëllimi!…

Ulsja ime

ndihet e shqetësuar

në qiellin e ndjenjave

disa re të bardha

lodrojnë

qengja në hapësirë,

e shtëpitë e bukura

rreth bregut të sipërfaqes

së kesaj mrekullie

qëndrojnë të patundura,

ndoshta

me mjete të paudhësisë

i kanë ndërtuar

këto përrallësi!…

Atëherë

sindromat e epidemisë

më pickojnë në kujtesë,

përditë vdesin

pak nga pak

pa pritur e pa menduar

e ngushllimet janë

provë e dhembjes!…

Njerëzit

nuk duan t`i ruhen vdekjes

të shpëtojnë

familjet

nga lufta biologjike,

gënjehen nga fetë

e nuk i ruhen sëmundjes,

ata që mendojnë

se janë më afër Zotit

u shkon pranë Xhebraili

apo Engulli

dhe i merr

në jetën e përjetshme!…

A jam këtu

apo nuk jam

nuk luan rol,

ikje e çasteve të dhimbshme

është ikja e beftë,

por zogjtë e thejnë trishtimin

me nga një cicërimë,

kalojnë pa pushim

anije të vogla e të mesme

andej e këndej qetësisë

hallet e mia

padukshëm lozin

të vetme në park

dhe konsiderohem

tërësisht i përkundërt

me freskinë!…

Ndonjëherë mbi lisa

Dielli më buzëqesh

sikur e lozë syrin

mespërmes gjelbërimit

e zgjohem

prej ëndërrimeve të vështira

sa e pështjelloj

të vërtetën,

a janë të miat

mrekullitë

apo vegime të kota janë,

dihet

asgjë nuk më ka mbetur

në botën reale

as shtëpi ku të vdes

as atdhé

apo dhé tjetër

që të mbullohem!…

Plas nga këto

vegime drite,

prore ushqehen

me dhembje-

zemrën e kam të ndjeshme,

lojërat pa mend

janë këtu

pas urës së mallit,

shpesh ikë

e dal edhe përtej vetes…

dikur qetësohem

me përplasjet e pandalura

në ishullin tim

ku shpirti lëviz

me botët paralele!

Ikë nga njerëzit

që pak më duan

se i shohin xhepat,

nuk iki nga vdekjet

e Koronës së fshehtë,

ndoshta

do të më marrë

në një dimesionin tjetër

e padukshmja

atëherë

afër do t`i kisha

përherë

engjujt!

10.

Nuk është aspak

“Ikje nga vdekja”[1]–

vdekjes së papritur

nuk i druhem,

është ikje e vërtetë

nga tjetërsimi!…

[1] Din Mehmeti, “Ikje nga vdekja”, Rilindja, Prishtinë 1978.

BREGORJA E VETMISË

Asgjë nuk peshohet me dëshirat e plota

asgjë nuk barazohet me ëndërrat e mia

nuk përshkruhet me vullnete të mira

nuk kullohet me membrana të dashurisë

nuk ngritet aq lartë prej synimeve të mia

e nuk barazohet në peshoren e fjalëve!…

Kush e di në cilin mjet maten ndenjat

a është bota e kallur e zemrës së viteve

çuditërisht kam mbetur në bregoren e vetmisë

zërin e këngët i ndjej

përtej shpirtit të vargjeve

e sillen vetëm

rreth një pishtari të Dritës!…

PARADOKSI IM

Kur ikë nga njërëzit

më rrokë vetmia

për fyti

e nuk mbetet vend për këngë!

Kur afrohem te njerëzit

më ikin të gjithë nga sytë

e më lënë

të lidhur me trishtimin e fjalëve!

A ka vend tjetër për Këngë

pos flakës së fjalëve

të digjem

në mesin e qenieve

duke kënduar!

Rapperswil, 21.07.2020.

CEPI I DIELLIT

Dielli im është i valë

nga vëshfërimet e brendshme

përherë shndërrohet

në dritë të madhe

midis botës së vet,

dhembja ime është e vjerrur

në cep të Diellit,

pa dyshim

e gjëj nga një cep

për t`i vjerrur lotët

e kur të dojë

mund t`i përdorë

për ta flladitur pak

flakën e zemrës

në mes të përpëlitjeve!

Edhe kur nuk duket

në qiellin e mendimeve

ai është në qenien time

midis shpirtit e shtron

sofrën e vet të zjarrtë

e nëntë ciklet e Zotave

i ulen pranë,

dhe pijnë

nga një pikë katrani

nga dhembja e pafund!

Ai cep i Diellit

më pret

sa ta mbaroj sprovën e fundit

nëpër dherat e tretjes

tërësisht do të kullojë

edhe dhembjen time!…

Rapperswil, 11.07.2020.

Please follow and like us: