Cikël poetik nga Nexhat Halimi

 

 

 

Gjurmë e humbur     

Ti je larg në natë e unë bri ulliri te deti

I vetmuar i mbytur ëndrrës vetë i dyzeti

Ja pushoi së lehuri dhe njaj qeni minak

në mol vetëm `i dritëz e hënës pik gjak

E tej dritares fluturon pavdekësia e fjalës

apo  gjithnjë më përhitet hije e ngjalës

Përmbytet shfaqet e rrëshqet për të dy

Të majtës së shpirtit çelet qielli në plagë

E kaltërsisë së etur dridhet ylli në dallgë

Ti je larg e unë në litar prek vetmi në ujë

zgjoj në gur gjurmën e humbur të dikuj`

Gjithë pa frymë të shkruaj letër në poezi

Ti je larg shpirti e unë te ulliri buzë deti

I vetmuar e i këputur në nyja për ty treti

 

 

Udhëtim në ëndërr

 

Ja, arritëm vogëlushe me gjak e fanfare.

Do ta kthejmë në tërësi të vet Ilirinë,

Me rrënjë e varre e zogj e thurim mëvetësinë.

Preke me dorë, kjo është Toplica nën borë,

Ja Malësia e Madhe nga ndrit në dritare,

Preke flakën, Çamërinë e pashuar në  dorë.

E ti dhe unë udhëtojmë kaq vjet robër fare.

Udhëtojmë etjes,ëndrrës me Mollë të Kuqe,

Ndoshta do të arrijmë te ajo burbuqe!

Ja, i pikin petalet gjak të ngjitemi në Rumi,

Ti me gur të rëndë e me diell shpërthyer në sy

Unë me kaq rrugë botës, me gjarpër në gji.

A do të arrijmë në vetvete në një kurorë,

Ja, të flijuarit ëndrrës digjen qiellit meteorë.

 

Hija e Halit Tullarit

 

Ti del nga shtëpia e merr të ikësh në treg

kalon fushën e gjelbër e arën me grurë

Shkel udhën me pluhur e trupon për breg

Te jallia me lule të egra afrohesh në urë

Mendon ca, kanë ikur njëqind e dyzet vjet

dera e shtëpisë pemishtja ka ngel shkret

oh zot kaq ashpër shpërthen vetmia vret

jallisë përhitesh, e ecë, zbret gur më gur

shkel lumin Tullar ngjitesh ëndrrës qiellit

dikush megjithatë në varre ja i bie fyellit

Ti ec e tjerr mendim ka vjet baba i vdekur

Unë qaj me dhembje guri me të prekur

hijes vijnë fëmijët e natyrisht dalin në urë

Ikin zjarrit të vetmuar të ëndrrës në cicë

Çdo gjë ka ndërruar ti njëjtë në Dumincë

e përsëri lëviz rrugës së vjetër në Toplicë.