Eden Babani: Unë dhe lufta e klasave

Tri poezi, qepur me një fill 

 

Liria

Xhaxhait tim, Sedat Babani,

rënë dëshmor në Krujë,

në shtator 1944.

 

Tri fije fati mund të kishe zgjedhur:

Kolltukë të kuq

me pllanga gjaku shokësh i llangosur;

armik, nga vetë shokët i damkosur,

a ndoshta veteran, në ndonjë kafe, i harruar,

kokulur, ëndërr-varrosur

 

Por, pastërtisht,

ashtu siç pastërtisht jetove,

ashtu siç pastërtisht lirinë ëndërrove,

në Krujën e Fatosit Skënderbe,

përmbi altar të Kombit,

qerpiku pa t’u dridhur, emrin shkrove.

 

*  *  *

 

   Demokracia

 

Gjyshit tim, Mehmet Babani,

pushkatuar si “armik”

në Korçë, më 1948.

 

Ndoshta një shok i tët biri

të kyçi në birucë.

Ndoshta me armën e tët biri të qëlluan.

Po, mirë e di, zemra s’ta ka pranuar

të ishin shokët e tët biri

ata që të qëlluan.

 

Kupën e helmit s’e pive dot deri në fund.

Si ëndrra e tët biri,

dhe ty, në mes, një ëndërr t’u këput.

S’na le as varr…

S’na lanë as të të qanim,

as emrin tënd stërnipër të ta mbanin.

 

*  *  *

 

 

            Diktatura

 

Për veten time,

lindur në Korçë,

më 1935.

 

Një jetë mes dy gjakrash…

Një gjak i derdhur për lirinë,

një tjetër për demokracinë.

Një dyfish-nip i ndjekur, i përhumbur,

në zyra kuadri gjithë i përbuzur,

sado që mund të mburrej me biografinë.

 

S’di kush ma pati fajin,

gjaku i parë, derdhur pastërtisht,

apo i dyti, vjedhur tinëzisht.

Apo, mos vallë, e pata fajin vetë,

që s’dita njërin lart ta ngre,

siç ngrihet lart në Krujë Lapidari,

dhe tjetrin ta groposja thellë në dhé,

që tok me gjyshin, mos t’i gjendej varri?…

 

Tiranë, janar-shkurt, 1991

 

Botuar për herë të parë në gazetën “Republika”, një ditë pas rrëzimit të shtatores së diktatorit Enver Hoxha.