Rifat Ismaili: BURRI ME KITARË

Jeta e tij e gjatë mund të përmblidhej shkurtimisht në njē ëndërr, sepse një jetë e gjatë dhe një ëndërr janë e njëjta gjë. E shihnin shpesh kur dilte nga shtëpia, me kostumin e tij të vjetër dhe të vetmin dhe një kitarë që s’e ndante kurrë nga dora, të drejtohej nga rruga buzë detit, për tek Currilat. Pranë bregut, ai prekte me gishta telat e kitarës, ashtu siç preket edhe uji, tek lëshonte tinguj të lehtë e të shurdhët, sikur shoqëronin një çast vallëzimin e valëve që luhateshin, tundeshin e përkundeshin si balerina të raskapitura por edhe plot gëzim nga një vals i pambarimtë.

Njerëzia pyeste shpesh; “Po ç’është ky lloj njeriu, që mban gjithmonë me vete kitarën, por që s’ kemi dëgjuar kurrë as edhe një melodi prej tij? Bile, as që e prek me dorë që t’i bjerë”!

“Në botë ka kitaristë pa kitarë- i përgjigjej dikush tjetër. Por ata në vend të kitarës lodrojnë me letrat e bixhozit,sikur duan t’i bëjnë të shushurijnë, të tjerë me sirtarët, me linjat e tendosura të tezgjahut. Por ka edhe njerëz me kitarë, ashtu si sot ka ngado njerëz me qentë pas vetes, njerëz me tatuazhe, gra me flokë të llakosur e fytyrë të pudrosur, me ato çantat e tyre që i marrin ngado me vete dhe nuk e kam kuptuar kurrë se për çfarë u hyjnë në punë”.

Burrit me kitarë i vinin shpesh në vesh copëzat e bisedave që bëheshin për të, si të gjymtuara, pa jetë, ashtu si ajo anija që kishte mbetur prej vitesh në rërë, po nuk e prishte qetësinë.

Mbante kitarën pranë gjunjëve dhe ulur mbi një gur, shihte anijet që iknin e vinin, diçka që i hynte në shpirt si një dehje. Askush nuk mund ta dinte sekretin e tij, madje, as edhe ai vetë. Pastaj çohej dhe shkonte në shtëpi, mbyllej në një dhomë plot lagështi dhe mobilje të vjetra, të ngrëna nga koha, shtrihej në krevat duke lënë pranë kokës kitarën dhe zhytej në mendime.

Të gjithë librat janë një libër i vetëm, tha me vete. Të gjitha pjesët muzikore janë një e vetme, mbretëri absolute ku hyn e humbesh. Dhe e gjithë kjo muzikë që vjen nga jashtë dhe unë e marr, apo ajo muzikë që buron brenda meje, si një bilbil i përjetshëm, ka bërë folenë në gjoksin tim. Ndër libra është historia e njeriut. Pra, edhe historia ime… Nëpër tinguj është fshehur gëzimi dhe vuajtja e njeriut. Pra, gëzimi dhe vuajtja ime. Që kur mendoj që duke mbajtur pas vetes gjithnjë kitarën, nuk më besohej qe edhe duke ndenjur bashkë, mund ta humbja lidhjen me të. Nuk më besohej se tamam duke ndenjur bashkë ditë për ditë, pothuajse e kam humbur mundësinë që t’i bie ndonjëherë. Gjithçka në atë vegël me shpirt më duket aq e virgjër, saqë kam frikë se me gishtat e mi të shtrembër do t’ia lëndoja zemrën që fshihet brenda saj. Por kam jetuar çdo çast me muzikën që do të  bëja duke i rënë një ditë kitarës dhe kjo më jep ngushëllim…

Ai burrë, pas ngurtësisë së tij në dukje, fshihte një zemër që thërmohej si një grumbull dëbore nga një rreze e sapo dalë dielli. Edhe pse me kitarën ai ndodhej në gjendjen e të dashuruarit që s’merr akoma përgjigje për dashurinë, prapë vazhdonte ta donte njëlloj për të gjitha ato herë kur ai kishte vënë re tek kitara ca buzëqeshje të fshehta e të ndritshme, ashtu si dinë të bëjnë veç gratë me ato buzët e tyre të bukura, por s’kishte asgjë për t’u habitur apo për të qeshur. Atij kitara herë pas here i buzëqeshte, ishte si një ftesë.

Dhe ai me atë tentativën naive për t’u çliruar nga naiviteti apo bllokimi i tij, e merrte në dorë, i përkëdhelte lehtaz telat me gishtërinj, por menjëherë zemra i gufonte, i merrej fryma nga emocionet dhe detyrohej ta shtrinte atë kitarën si një nuse mbi shtrat, pa mundur tia hiqte dot, fustanin e bardhë nusëror.

10- 8- 2000 Firence.