Nexhat Halimi: Zjarri apo vetmia

Zemra e ndarë shtatë copë në kornizë

të njëjtës udhë mësynë për ujë në krua

ndoshta në fund pylli me takon mua

unë kaherë vdekur në pritje te `i drizë.

Kohë ka ikur e s`të kam parë në sy

kaq vjet ndërsa të nis letër pa përgjigje

me ag i nis delet në kullosë në brigje

e të njëjtën shkrim prapë e latoj për ty.

S’është ky shkrim është gjakshkrim

zjarr i pashuar veç dritë e vetme ylli

e çdo gjë ik në pritje të kotë pa kthim

e fund ëndrrës zë flakë e ridigjet pylli

unë krye sonetit të parë vdes kaq vjet

jeta mes dy stacionesh gjakut rrëshqet.

Jeta mes dy stacionesh gjakut rrëshqet

e diçka ashpër te unë lëviz prej gurit

e shkoj e trok i zemrës ec urës së drurit

zjarr shfaqet në frëngji kaq vjet pëlcet.

Pëlcet etja për ty me shtambë në dorë

unë radhis gjakshkrimin deri në vrasje

tashmë as ti as unë në hi s’kemi qasje

ëndrrës vijmë e ikim me zjarr arbëror.

Ah koha në asnjë mënyrë s`ndalet dot

ora trokon dhe zemra natyrisht e vrarë

ti fshin lotët të të mos hetoj se ke qarë

mbështjellë kokën me natë e pres kot

i vetmuar pikas yllin nga shfaqet lehtë

a ka tjetër zjarr a çarja pasqyrës zbret.

III

A ka tjetër zjarr a çarja pasqyrës zbret

shfaqet hija e prapë ti humb në lumë

kot e shtrij dorën të të prek në gjumë

veç zbrazësi bie vërdallë e gjë s`ngjet.

Ndoshta hija kaq kohë të kthen hirit

ndoshta dhembja e vret etjen e vjetër

bie vetëtimë e verdhë ëndrrës tjetër

fryn ashpër e i vërtit gjethet e ullirit.

A të kujtohet vdisnim ndez në ëndërr

a të kujtohet na kapte flakë me prekje

a të kujtohet pse çdo gjë qe veç etje

trungu ende me degë var` në zgjëndërr

ende jallisë ik kali gjok e bie puhizë

rrënja i jep dritë pemës e gjethi lëviz.

Rrënja i jep dritë pemës e gjethi lëviz

rrënjës pik uji i kroit e zgjohet veriu

në zgërbonjë ik të mos më prek shiu

në trung e vizatuar zemra me shtizë.

Kujtimi s’vdes le të bjerë shi e borë

le të digjet gjithësia e mbetur në dorë

të zgjohet ndërmjet etja me kurorë

ti e unë në pikturën e gjakut Fedorë.

Ja unë vij e shkoj ende ndër asfodele

poezisë një poete zgjohet në kangjele

agu bie kuqërremtë gjithnjë në jalli

ç’ka ngjarë ngel sado të bie vetmia

sado të ec tashmë krejt `i hije tjetër

i zgjidh nyjat e zgjohet malli i vjetër.

I zgjidh nyjat e zgjohet malli i vjetër

krejt e irnosur lakuriqe shfaqet jeta

kopshtit të Edenit ha mollë e shëtit Eva

mua më ndjek kaq kohë etja e fjetur.

Në shkrep guri zgjoi fyellin me mall

befas pëlcet zjarr i dashurisë më vret

në zemër të bie hija e gjallë me vjet

i vdekur ndjej sesi më qan e më kall`

Rizai e zgjoi nga prita vrasjen e vjetër

vrasësi i vogël i dashurisë së tretur

ti kot pret ta dëgjosh fyellin në jalli

veç në legjenda përmendesh fedorë

mua m`kanë harruar varrit bie borë

ajo që shihet s`është e njëjtë gjithnjë,

Ajo që shihet s`është e njëjtë gjithnjë

etja është etje malli mall e zjarri zjarr

kot kërkon ta gjesh koha ç` ka marrë

e vetmja e njëjta ajo s.vjen përsëri.

Vragat ia kujton e lotët të pikin në sy

të dhemb e kot shpella e shpirtit bosh

e kaq kryeneç ndizesh kaq kodosh

veç hi i kujtimit e tregon zjarrin aty

nis gjakshkrimin pse zemra të thërret

s`ndalet rrota në asnjë mënyrë kaq vjet

e ngjet udhëtimi ja dhe ura ndërmjet.

Ka diçka magjike diçka mistike në hi

poezitë i mat me trok kohe në vetmi

pena xinë thyer pikë gjak e ilaç për ty.

VII

Pena xinë thyer pikë gjak ilaç për ty

e fusha me asfodela të shfaqet në natë

apo engjëlli të prek mes yjesh gjatë

e pret të vijë fajkoi zemrës në frëngji.

Me sy të hapur gjithnjë në Dumnicë

flokët gjatë m’i shpupuritë nëna hatë

ylli në frëngji shfaqet befas për fat

unë pi me vrull qumësht në Kalanicë.

Jeta s’është veç ç’shihet ka kthesa

kot qaj gjakshkrimit për ty e mua esa

ndër ecje pritje bërrylash e shtresa

ndoshta s’pajtohesh me kaq vonesa

rrëfim i dhembjes është ky gur i fjetur

ora e zallit rrjedh rinis kohën tjetër.

VIII

Ora e zallit rrjedh rinis kohën tjetër

a ka kohë të verbër gjysmë të etur

a ka dashuri të harxhuar hi të tretur

zjarr gjak të shuar kuptim i vjetër.

A do ta arrij të vdes për ty vallë

t`i ndaj përmes fushat me trëndafila

kroi rrëzë kodrës rrjedh me currila

e në mua ende zjarri për ty gjallë.

Befas shkruaj letër një ty një mua

shkrimit ti ende zbret për ujë në krua

me shtambë të shkruar me gjarpër

rrëzon kokë në ujë hije me drapër

e vetëtima më degëzon për fytyrë

vetmia çel vinjeta flakë në pasqyrë.

Vetmia çel vinjeta flakë në pasqyrë

larg diku humbur dikush luan në shi

natyrisht zjarri nis e shuhet në vetmi

mbi kotësinë e ëndrrës jehon `i lirë.

E lexoj prapë e prapë letrën e vjetër

ndoshta kurrgjë s’kam lënë sekret

çdo fjalë çdo mendim egër më vret

gjaku degëzon kurmit etjes i fjetur

më rizgjon molla mbetur në parvaz

heq syzet fërkoj sytë mbushur maraz

të qartësoj nga vjen me lule në jalli.

S’vjen më zotIm te kasollja e drurit

s’ke faj ka ngelur veç pragu i gurit

era e sjell rreth ëndrrës mallin në hi.

Era e sjell rreth ëndrrës mallin në hi

gjithçka merre me mend në rrënjë fle

jallisë ka vjet i njëjti gjok vjen pa fre

Dumnicës gjithmonë bie i njëjtit shi

për jalli gjithnjë rrjedh i njëjti lumë

mendimit fluror ik kokës i ndrit plisi

hapësira me kaq lule me yll narcisi

tek uji plaku as zgjuar e as në gjumë.

Si ta kalojë lumin me varën e vjetër

ç’do të bëj me lakrën ujkun e dhinë

t’i bart një e një të ngelin të paprekur

qe ky prej zoti besimi më i vështirë

qe zgjidhja më e përkryer për lirinë

tjetër dritëz bie tjetër shi e tjetër lirë.

Tjetër tis tymi bie tjetër shi e tjetër lirë

buzë uji hija yte mbush shportën mollë

përhihet kujtimit në këmishë të hollë

e zjarri i largët vjen e bie për pasqyrë.

Kaq vraga e rrudha lëvizin në fytyrë

tjetër udhë ec tjetër vetmi bie tjetër shi

s’je tashmë e çdo gjë ende është veç ti

zogu vjen detit e s’sjell asgjë të mirë.

A të ka arritur letra ime e fundit Fedorë

këtu tashmë pandërprerë bie dëborë

gjithnjë më përhihet kthimi i ushtarit

kujtoj vrasjet e fshatit e tufat e zjarrit

pres të shfaqesh e më dhemb në gji

metafora e pafundësisë gjithnjë ngel ti.

XII

Metafora e pafundësisë gjithnjë ngel ti

e nisur udhës në flakë etur mes pyllit

ndërmjet gurit të zotit zjarr në ujë e yllit

shfaqet dhe zogu mitik i zgjuar në hi.

E jeta përplaset kohës e shkruar stralli

ndërmjet dy gurësh të kullot buallica

e shtrirë të fle me ty në varre dumnica

të vij dhe unë aty i djegur prej malli.

Zbrazësia ka sy mungesa ka gojë s`flet

veshët s’dëgjojnë dot kot më thërret

ja pse jeta ka veç dy stacione nën borë

një ardhje e shkuarje lëvizje me dorë

veç një udhëtim veç një frymë të mujit

iluzion i flatrimit apo e valës së ujit.

XIII

Iluzion i flatrimit apo e valës së ujit

apo zjarr etje e trëndafilit e gjithnjë yll

shpirtit ndërsa zgjohet prapë në prill

e drita e kuqërremtë i takon gjithkujt.

Ti tashmë më kërkon ndërmjet hirit

gur i harruar frymës së rrezes në gjak

zgjim i liqenit të oso kukës në flakë

e s’më gjen dot në asnjë fryt të ullirit

e kalaja fle në tre mijë vjetët e valës

e shtrihem në pikën e gjakut të fjalës

e për breg të bunës del në shëti ora.

Ndoshta ka thyer mendje dhe Fedora

besimi vjen e më ik gjithnjë kunjit

art i zgjuar në unaza frymës së Mujit,

XIV

Art i zgjuar në unaza frymës së Mujit

vjen për zemër e çan etjen e ngrirë

tjetër udhë ec tjetër shi bie e tjetër lirë

e prapë nuk rrjedh te kroi pikë e ujit.

Paepur ik dhe vjen me plagë Arbërisë

të shpon për zemër vdekja e Toplicës

të rikthen në vetvete ëndrra e Konicës

me `i thes letra me gjak të dashurisë.

Ja vetëm me dhembje për ty unë vdes

veç i përgjakur ende te kroi të pres

në asnjë mënyrë tjetër kurrë s’të dua

kaq egër vetmia nga të shpon shtizë

në asnjë mënyrë të mos jepesh grua

zemra e ndarë shtatë copë në kornizë.

Magjistrali

Zemra e ndarë shtatë copë në kornizë

jeta mes dy stacionesh gjakut rrëshqet

a ka tjetër zjarr a e çara pasqyrës tret`

rrënja i jep dritë pemës e gjethi lëviz

i zgjidh nyjat e rizgjohet malli i vjetër

ajo që shihet s’është e njëjtë gjithnjë

pena xinë thyer pikë gjak e ilaç për ty

ora e zallit rrjedh e rinis kohën tjetër.

Vetmia riçel vinjeta flakës në pasqyrë

era e sjell rreth ëndrrës mallin në hi

tjetër udhë ec tjetër shi bie e tjetër lirë

metafora e pafundësisë gjithnjë ngel ti

iluzion i flatrimit apo e valës së ujit

art i zgjuar në unaza frymës së Mujit.

Please follow and like us: