Cikël poetik nga Beatriçe Balliçi 

Nuk duhet asnjëherë të trishtohesh,

Së paku për mua

Në mos për veten tënde.

Duhet të jetosh sa më shumë,

Së paku për mua,

Të jetosh deri në frymën e fundit

Tani që i mundëm barbarët.

Duhet të qëndrosh në këmbë

I dlirë e i fortë si pelegrini që vështron

Veç faltoren e zotit.

Shpirtpastër të ndjehesh si fëmijë

Për fjalën e ashpër në revoltë

Për fjalën nganjëherë të pambrojtur,

Jo për fajin tënd

Por për frikën e të tjerëve

Që s’qëndruan dot

Dhe u përbaltën

Që kurrë s’të zgjatën një dorë miku

Në çaste vetmie e rreziku.

Sfidant ke qenë dhe je përsëri

Me gjithë luftërat që kurrë s’i deshe,

Goditjet pas shpine s’të lëkundën nga kodi yt i burrit e i burrërisë,

I mikut e i miqësisë.

Shpirt i pagjumë, i paqetë

Për të ikurit e tu shpirtplasur,

Për të vdekurit e tu pa varr,

Qetësohu, ka një gjyq hyjnor që s’fal!

Miku im, ti kurrë s’i tradhtove shokët

Edhe kur të tradhtuan,

S’i braktise ëndrrat

Bohem i lirisë e i dashurisë,

Aspiratë ishte gjer dhe frymëmarrja jote..

Në duart e tua fytyra ime

U rrethua me qiell, me pafundësi,

Të mrekullueshme kanë qenë ditët tona me diell,

Dhe perëndimet të ndritshme, gjithsesi!

Mos u ndje në faj

Me zemrèn e copëtuar në duar

Mos më bëj të qaj.

Është cikël dashuria

Dikur vdes dhe ajo

Si një trumcak në dëborë.

Mos qaj

Tani që po ikën rrugës ku

Veç vije.

Dhe mos u përpiq

Të gjesh njè shkak

Jo çdo përfundim e ka një përgjigje.

Është cikël dashuria

Si një zjarr i madh

Flakëron deri sa digjet.