Poezia e Kostas Varnalis vjen në shqip nga Arqile Garo

Në krye, larg e shumë më përpara turmës së tmerruar, ecën

duke kërcyer e duke kënduar dikush që ka lajthitur.

Kisha grua dhe cangadhe,

kisha Lenon cicëmadhe,

po nuk bëra prokopi.

Në ç’harem vallë ka qëndruar,

në ç’jastëqe prehet shtruar,

nga po ha e ku po pi?!

Por veç sa të kthehet rrota

e të hyjmë mu në Stamboll,

skllave plot edhe hanëme,

rreth e qark do kemi boll.

Aj! Jevgjiti me gërnetë,

dajres do t’i bie vetë,

hapuni më bëni vënd!

E vura festen mënjanë,

mengadalë, të heq sevdanë,

të hedh një valle të rëndë.

Bëje thagmën damixhanë

me rakinë zinxhir,

bëju çezmë e më rri pranë,

porsi çupë e mirë!

Qofshi mirë, paçi shëndet,

me çapraze, me gajret,

ju, oxhaqet e mbëdha,

goxhabashë edhe bejlerë,

më dhespotë e kadilerë,

-gaz e lodra, hokada!

Ah, të kisha njëmijë duar,

të pushtoja mikun,

dhe dy brirë or të uruar,

të trembja armikun!

Të mbajë gjatë e të marrë dhenë

masakra, mbani shëndenë,

o ju dijetarë të penës!

Lartësoni emrin tonë,

lani lavdet me jehonë,

dhe hallall qumësht’ i nënës.

Të kishim një kumandar,

diell që verbon,

ta kish lafshën një kandar,

zërin si trompon!

Ti merr fshatrat e Moresë,

Rumelinë lidhe me besë,

t ’i gëzosh e me shëndet!

Veç andej nga Dardanelet,

ku gëlojnë peshqit si delet,

është i imi vilajet!

Jam mavri e brekëçjerrë,

një gisht zhuli mbi xhaketë,

morri përmbi kanatjerë,

zhgalur flokët për ibret.

Po kam mënde të ndriçuar!

Në sofa të shënjtëruar,

seç u shtrova seç u trasha,

porse barkun e ndjej bosh,

veç që fryhet sa një kosh,

-më bëhet ushqimi hasha!

Shkëlqen dielli, ndrin dita,

e unë jam një bukurosh!

Dhe një mi që kollofita,

Zot i madh, ti rrofsh e qofsh!

Mishi, kockat, duart, sytë,

në baltë do treten një ditë,

o Atdhe, qofsh i bekuar!

I ke të tutë afendikonjtë,

armiku le të kthejë patkonjtë,

ti, do rrosh i lumturuar!

Për haraçin, për fëminë,

e gjen vetë kararin,

tjetër është ta falesh tinë,

tjetër të ta marrin.

Fallco qënkërka kjo botë.

S’ rrojta˙ ëndërrova kot,

Një jetë porsi zabërhan,

por do t’ ju gëzoj, Liri,

e Vërtetë e Dashuri,

sapo të kaloj Matanë.

Të kishim një kumandar,

djall, shejtan e puft,

të ashpër e kokëtharë,

të na bënte luftë!

Të lëshohesha atëhere,

të sajoja ca xhuhere,

e me mënden përmbi re,

t’ i bashkoja që të tërë

pa kufij e në një vlerë

po ti ndarjen ku e pe?!

Ta shoh botën këmbë përpjetë

vëllanë, hasëm e zuzar,

hasmin ta kem vlla përjetë

e padrejtësisht të vrarë.

Një gjyle në çaçkë të kokës e shpuri direkt Matanë, në mbretërinë

e Lirisë, të Vërtetës e të Bukurisë! Nuk arriti ta shohë botën me

këmbë përjetë.