Vera Kurti: Pa aguar mirë…

 

Është mëngjes

pa aguar mirë

nën driten e abazhurit

dhe heshtjen e ftohtë të natës

shkruaj për fëmijët.

Çudi,

para pak çastesh

një mjegullnajë e ftohtë

më kaloi shpirtit.

Jam mësuar me zgjime të hershme

nën melodinë e orkesterimit të këngëve të zogjeve

tash, është dimër

e zogjtë nuk di ku i zë nata

e ku i zbardh dita.

Dhe vazhdoj të shkruaj

Befas,

a thua se e pa mjegullnajën

që më kaloi shpirtit,

një cingërimë e lodhur zogu,

ia behu në kopshtin,

që sheh nga dritarja e dhomës

e fika abazhurin

që t’i shquaja trupin

shihja veç terrin e natës

përshkuar tej për tej

prej cicërimës së zogut.

Vallë,

kur rrugën e gjatë nisën,

ta kenë harruar

ta kenë lënë vetëm

të jetë i pafuqishëm për udhëtime të gjata

e tash s’di ku të shkojë

…

Ah,

natë e dimërt,

edhe mëngjesin e ke të vonë,

edhe dritën e ke të grinjtë,

edhe floket i ke te thinjte…

Dhjetor, 2017-të

Përsëriten mëngjeset