Gjenevë 1924/Kur Fan Noli befasonte mediat ndërkombëtare me erudicionin e tij

Lidhja e Kombeve si organizatë ndërkombëtare u themelua më 10 janar 1920 në Gjenevë, Zvicër, si rezultat i Konferences së Paqes, që përfundoi Luftën e Parë Botërore. Ideator i saj ishte Uillson, i cili parashikonte që Lidhja të kishte mandat të dyfishtë: të vendoste paqen dhe të korrigjonte pa- rregullsitë e saj.

Lidhja do të mbikëqyrte paqen dhe mirëqenien e përgjithshme, duke mbështetur të dobëtit dhe kur të ishte nevoja, të ndeshkonte të pabindurit.

Shqipëria, në vitin 1920 hyri e ngarkuar me problemin e pazgjidhur të statusit shtetëror dhe kufijve të saj. Konferenca e Paqes, nuk e kishte zgjidhur këtë problem, prandaj mbeti që për fatin e Shqipërisë dhe për kufijtë e saj, të vendosnin Konferenca e Ambasadorëve në Paris dhe Lidhja e Kombeve.

Pas dorëheqjes së Qeverisë së Sylejman Delvinës më 14 nëntor 1920, pas katër ditësh, më 19 nëntor 1920, u krijua Qeveria e re me kryeministër Ilijaz Bej Vrioni, një nga detyrat më të rëndësishme të politikes së Jashtme të qeveris së re të Vrionit, ishte njohja e Shqipërisë në Lidhjen e Kombeve.

Kështu, qeveria shqiptare mori vendim që të kërkojë pranimin e Shqipërisë në Lidhjen e Kombeve. Ishte rasti i vetëm që një shtet me kufij të pa caktuar dhe qeveri të panjohur nga shtetet e tjera, kërkon të bëhet anëtare e Lidhjes së Kombeve.

Një muaj përpara çeljes së Asamblesë së Lidhjes së Kombeve, më 12 tetor 1920, delegacioni shqiptar që ishte në Konferencën e Paqes, me në krye Pandeli Evangjelin, i paraqiti sekretarit të përgjithshem të lidhjes Drummond, kërkesen e qeverisë së Tiranës, për pranimin në Lidhjen e Kombeve, mirëpo kjo nuk u miratua, pasi u kundërshtua nga përfaqësuesi francez Viviani, që fliste ne emër edhe të fqinjëve ballakanikë të Shqipërisë, andaj u la që çështja e pranimit të Shqipërisë në Lidhjen e Kombeve, të diskutohet në seancën e ardhshme të Asamblesë.

Më 15 nëntor 1920 do të çelej në Gjenevë, Zvicër, e para Asamble e Lidhjes së Kombeve.

Për të shfrytëzuar sa më mirë këtë mundësi qeveria shqiptare dërgoi në Gjenevë, një delegacion të posaçëm, të kryesuar nga Fan Noli dhe të përbërë nga Pandeli Cali, Dr. Adhamadhi dhe Hil Mosi. Në cilësinë e kryetarit të delegacionit shqiptar, Fan Noli i drejtoi Lidhjes së Kombeve memorandume, me të cilat kërkonte respektimin kombëtar dhe territorial të shtetit shqiptar, mbi bazën e vendimeve të Konferncës së Ambasadorëve të Fuqive të Mëdha, që u mbajt më 1913 në Londër, e cila nga ana e saj e pati njohur pavarësinë e popullit shqiptar.

Njëherësh, Noli demaskoi Traktatin e Fshehtë të Londrës të vitit 1915 dhe kërkoi nga ky forum, që Shqiperia të pranohej në këtë organizatë. Me fjalimin e tij, Fan Noli i befasoi të gjithë, nuk vonoi shumë dhe e pagëzuan si Demosteni shqiptar, kurse fjalimit të tij, shtypi i huaj i dha një titull simbolik “Bomba e Peshkopit Shqiptar”.

Pranimi i Shqipërisë në Lidhjen e Kombeve u kundërshtua nga fqinjët ballkanikë: Serbia, Greqia, si dhe nga Franca, që me anë të përfaqësuesit të saj Vivianit, e kundërshtonte pranimin e Shqipërisë në emër të fqinjëve ballkanikë. Sipas tij, Shqipëria nuk i plotësonte kushtet për pranim, pasi nuk i kishte kufijtë e caktuar dhe nuk e kishte të zgjidhur çështjen e statusit, andaj ai kërkonte të shtyhej pranimi.

Me gjithë kundërshtimet e Vivianit, falë kontributit të jashtëzakonshëm të delegacionit shqiptar në Asamblenë e Lidhjes së Kombeve, si dhe me përkrahjen e madhe nga përfaqësuesit e Dominioneve Britanike të Afrikës së Jugut dhe Kanadasë, përkatësisht Lordi Robert Cecil dhe N.W.Rowell, të cilët ishin avokatët më të vendosur për pranimin e Shqipërisë, në seancen e 17 dhjetorit 1920, ku Asambleja e Lidhjes së Kombeve e pranoi Shqipërinë si anëtare të saj, me shumicë votash.

Në fjalën e tij, Lordi Cecil e ngriti lart patriotizmin dhe ndjenjën kombëtare të popullit shqiptar. Ndjenja kombëtare, – tha ai, – në Shqipëri është po kaq e gjallë sa edhe kudo gjetkë, sa edhe në Francë, në Zvicër ose në çdo vend tjetër, prandaj duhet bërë drejtësi dhe i duhej dhënë e drejta popullit shqiptar. Ky fjalim nga Lordi Cecil, ndikoi që shumë vende të ndryshonin mendimin dhe të dilnin pro pranimit të Shqipërisë në Lidhjen e Kombeve.

Rol të madh pra, në pranimin e Shqipërisë në Lidhjen e Kombeve, luajti Anglia, që e mbështeti pranimin e Shqipërisë në këmbim të së cilës, qeveria shqiptare e Vrionit t’i jepte shoqërisë vajgurore angleze “Anglo Persiane” të drejten për të kërkuar dhe shfrytëzuar vajgurin në Shqipëri, gjë që e pranoi qeveria shqiptare. Antarësimi në Lidhjen e Kombeve i solli Shqipërisë shumë përfitime, ndonëse e vonuar, ajo u njoh nga pjesa më e madhe e botës, si një shtet i pavarur.

***

Kulmin e saj oratoria e Nolit, në Lidhjen e Kombeve e arriti me fjalimin aq të debatuar që mbajti në Asamblenë e Pestë të Lidhjes, më 10 shtator 1924. Shtypi ndërkombëtar e pasqyroi si një ngjarje jo të zakontë në aeropagun e diplomacisë botërore. Disa nga mediat më të mëdha të kohës do të shkruanin kështu për Nolin:

Mezzogiorno: “Fjala më e kthjellët dhe më e mençur”.

Gazette de Lausanne: “Fjalë pa masë e zgjuar dhe e hollë”.

Daily Telegraph:“Fjalë të drejta. Bombë e peshkopit shqiptar”

New York Times: “Peshkopi Kryeministër Fan Noli i Shqipërisë i bëri delegatët e Lidhjes së Kombeve të mbeten gojëhapur, kur u mbajti një nga fjalët që bëri bujë dhe pa dyshim një nga fjalët më piktoreske”.

Nga mbledhja

Kryetari M. Motta: Kërkoj leje t’i drejtohem Asamblesë duke njoftuar se folësi i fundit, është Imzot, Fan Noli, i pari delegat i Shqipërisë. Kam nderin ta përshëndos si kryeministër dhe kryetar të qeverisë shqiptare. Shqipëria si dhe Zvicra, janë shtete të vogla, dhe përfitoj nga ky rast të shtoj se tërë shtetet anëtarë të Lidhjes së Kombeve janë të njëshme para ligjit.

Fjalimi i Fan Nolit

Kam frikë se më i nxehti paqedashës, po t’i hedhë një sy veprës së kryer nga Lidhja e Kombeve gjatë këtyre 5 vjetëve, do t’i ngrejë duart drejt qiellit nga dëshpërimi dhe do të bërtasë : “ Oh! Më mirë luftë sesa të gjitha këto llomotitje të mërzitshme për paqen!” Ç’kemi bërë për paqen? Çfarë bëjmë tani në këtë çast në këtë Asamble? Ajo që është bërë këta 5 vjet të shkuar pushon qetë-qetë në paqen e përjetshme, mbyllur fort, varrosur në dosjet e vdekura të Sekretariatit, të ruajtura me kujdes prej atij fort të ndershmit e të shquarit xhentëllmen, që është Sekretari i Përgjithshëm i Lidhjes së Kombeve. Është e vërtetë që Lidhja e Kombeve ka bërë disa shërbime të vogla për paqen në përgjithësi dhe në veçanti nuk lejoi copëtimin e Shqipërisë, duke siguruar kështu paqen dhe rendin në Ballkan.

Siç e dini, Shqipëria ishte një kaçkë e fortë për t’u thyer dhe më e rëndë për t’u ndarë, kështu që Lidhja e Kombeve me mençuri vendosi ta lërë Shqipërinë të qetë, të lirë, të lagur nga valët e Adriatikut. Por, ju lutem, zoti Sekretar i Përgjithshëm, përse refuzoni t’i jepni Shqipërisë një hua që do t’i lejonte të ecte vetë? Ne nuk na duhen më tepër se 300 milion fr. ar. Apo më shumë? Atëherë po bëj gjestin elegant të zbres në shumën modeste prej 200 milionësh. Ju tundni kokën. E po jam gati të hyj në bisedime për një shumë më të vogël, p.sh., për 100 milionë. Më falni, mos pretendoni se nuk më keni takuar kurrë dhe, pra, nuk jeni i predispozuar të më jepni asnjë dhjetëshe? Atëherë merreni këtë kërkesën time dhe varroseni në dosjet e vdekura të Sekretariatit, kyçeni mirë dhe mbyteni fort përpara se ta futni nën akropolin tuaj, sepse mund t’ju dalë nga varri. Ndoshta, Sekretari i Përgjithshëm ka dashur të thotë se ai nuk dëshiron që të hyjë në bisedime për një hua me një qeveri kryengritëse, që nuk ka parlament, një qeveri si ajo që kryeson i përunjuri prift që po ju flet. Po a e dini ju se ç’është parlamenti? Pa dyshim e dini. Por do të keni një ide më të qartë kur t’ju them ç’mendoj për të. E, pra, parlamenti është një sallë ku mblidhen politikanë pa shpirt për të bërë prova operate (vivisectionner) në trupin e gjallë të rracës së tyre, një sallë plot me gazra helmuese, gazra mbytëse, gazra që shkaktojnë lot dhe të qeshura dhe gjithë gazrat e tjera që u përdorën gjatë luftës së fundit për t’u dhënë fund gjithë luftërave e për të vendosur paqen, atë paqe për të cilën po flasim. Por, pasi ngulni këmbë, ne nuk refuzojmë të bëjmë zgjedhje të reja e të thërresim atë plagë, atë fatkeqësi të madhe, atë bestytni të shëmtuar, që është parlamenti, pasi të kemi bërë dy ose tre vjet qeverimi atëror. A do të pranoni atëherë, z. Sekretar i Përgjithshëm të më jepni pas tre vjetësh atë huanë prej 400 milionë fr.ar., për të cilën ramë dakort para disa minutash? Ju përgjigjeni prapë “Jo”. E dija. Mirë, pra, le të flasim për paqen. Më duket se nuk ka gjë tjetër më të keqe se sa të bëjmë këtë. Them “më duket” – I guess – sepse dua që ju të gjithë të dini se unë kam banuar për shumë vjet në Amerikë, në Boston, një qytet që ndodhet diku në Irlandë dhe që është i mbushur me O’ Connors, O’ Connells dhe Fitzgeralds, të gjithë folës të mirë, folës fort të shquar, të cilët, bashkë me irlandezë të tjerë të ardhur nga qytete të tjera irlandeze, marrin përsipër gjithë barrën e të folurit në fushatat elektorale amerikane. Do të doja që kolegët tanë të nderuar, përfaqësuesit e Republikës së Irlandës, të sjellin këtu disa nga këta oratorë të mbaruar për të na mbytur me fjalime për paqen. Nuk është aspak për t’u çuditur që amerikanët, gjermanët dhe rusët nuk kanë fort dëshirë të hyjnë në Lidhjen e Kombeve. Duket se nuk e çmojnë elokuencën tonë, punojnë me mend. Për emrin e Perëndisë, z. Kryetar, pse nuk i jepni fund këtyre llomotitjeve dhe pse nuk më jepni atë hua prej 500 milionësh fr.ar., që më premtuat para se ta merrja fjalën? Dhe tani që iu përgjigja pyetjes së parë: “Ç’ka bërë Lidhja e Kombeve këta 5 vjetët e fundit?” , më lejoni të vij te pyetja e dytë dhe e fundit: “Ç’të bëjmë ne tani në këtë Asamble?” Përgjigja është shumë e lehtë. Do ta gjeni te Shekspiri: “Fjalë, fjalë, fjalë” , dmth erë e asgjë më tepër. “Është një përrallë e dhënë prej një idioti plot me bujë e tërbim, pa kurrfarë kuptimi.” Cili është përfundimi i gjithë këtyre bisedimeve të mençura e të thella mbi çarmatimin dhe traktatet e arbitrazhit? Këto çështje iu dhanë për shqyrtim një komisioni, që do t’ia kalojë një nënkomisioni, i cili do t’ia parashtrojë konkluzionet e tij një konference që do të mblidhet së shpejti, dhe kjo konferencë do t’ia dërgojë përsëri këto çështje një komisioni, pastaj një nënkomisioni, i cili do t’ia referojë komisionit që do t’i dërgojë një raport konferencës. Konferenca do të votojë njëzëri një rezolutë dhe kjo e fundit do t’i jepet për shqyrtim Këshillit të Lidhjes së Kombeve. Këshilli, nga ana e tij, do t’ia kalojë këtë rezolutë Asamblesë së ardhshme atje lart në qiell. Dhe kur këto çështje të kenë bërë këtë cikël poetik zvarritjesh e kundërzvarritjesh, raportesh e kundëraportesh dhe mendimesh konsultative, atëherë do t’i dërgohen së fundi Sekretarit të Përgjithshëm të Lidhjes së Kombeve, i cili do t’i mbyllë me kyç mirë e mirë dhe do t’i varrosë në dosjet e vdekura të Sekretariatit, ku do të mbahen brez pas brezi. Dhe kjo do të thotë, natyrisht, se e gjithë kjo histori ka mbaruar siç mbarojnë flluskat e sapunit. Por ç’fjalime, ç’fjalime të bukura, të fryra e të stërfryra do të shoqërojnë këto rezoluta e këto dëshira! Sa fort i dua! I dua “me atë erën e keqe të moçaleve të fëlliqura, si kërma të pambuluara që helmojnë ajrin ku marr frymë.” Por ja, përse jua drejtova fjalën sot. Dhe meqënëse po flasim për flluska sapuni, a mund të bëj disa vërejtje lidhur me flluskën më kolosale që ka nxjerrë historia moderne, dua të them për planin Daues (Dawes). Por a është vërtet një flluskë? Jo, është një kombinacion flluskash, kombinacion hipokrit, i ndërlikuar, djallëzor, infernal. Nuk është një flluskë ordinere, është një supërflluskë. Por është e kotë të trembeni. Do të mbarojë edhe kjo fatalisht si të gjitha flluskat e vogla që ne lëshojmë këtu. Është tepër e ndërlikuar që të mund të ketë sukses; ajo mund t’i sigurojë ndonjë post nënpresidenti autorit të saj të shquar; por kam frikë se nuk do të dalin prej andej veçse shumë pak miliarda raparacionesh për Francën dhe Belgjikën. Këto të dyja vërtet t’i marrin. Nuk është aspak qëllimi im që t’i mërzis, por ky është fati. Kjo superflluskë e gjeneralit Daues do t’i përcillet, në fund të fundit, Lidhjes së Kombeve.

I dashur Sekretar i Përgjithshëm, përgatitni, ju lutem, një kënd të thatë, një kënd shumë të thatë në varrin e dosjeve të vdekura, sepse ju e dini se z. Daues është amerikan dhe se Amerika është një vend i thatë, megjithëse nga koha në kohë, me rrugë të nëndheshme, ajo njomet vetëm sa për t’u zbavitur, falë përpjekjeve të kontrabandistëve. Duke folur për flluska, përsëri më vjen në mend ajo huaja e bekuar prej 600 milionësh, të cilën i nderuar Kryetar i kësaj Asambleje, si dhe i dashur Sekretar i Përgjithshëm, më premtuan për Shqipërinë disa minuta më parë. Kjo hua është një flluskë paqeje, një flluskë paqeje fort konsistente. Por jo, nuk është aspak një flluskë; ajo që doja të thosha është se kjo hua mund të përgatitë paqen në Ballkan, ajo mund të lehtësojë realizimin e konfederatës ballkanike; por ia vlen të flitet për të?

Sekretar i Përgjithshëm, merreni dhe atë dhe futeni në varrin e dosjeve tuaja të vdekura, futeni në nekropolin tuaj. Pasi iu përgjigja dy pyetjeve që shtrova, më mbetet tani të nxjerr konkluzionin, të cilin do ta diskutoj në trajtën e dy pyetjeve të tjera. Para së gjithash në dritën e fakteve që u përmendën, a e vlen barra qiranë që të kemi një Lidhje të Kombeve?
Së dyti, në rast se e vlen, cila duhet të jetë metoda për t’ia arritur qëllimit, që është paqja universale?

Pyetjes së parë do t’i përgjigjem në mënyrë pohuese. Edhe sikur Lidhja e Kombeve të jetë një ëndërr, një utopi që i bën skeptikët të tallen e të shtrembërojnë buzët, ajo duhet të qëndroj aty si një ideal që interpreton aspiratat më fisnike të njerëzimit, ajo duhet të qëndroj aty si një sfidë kundër lavdisë groteske militariste. Ajo duhet të qëndroj aty si një pohim solemn i vullnetit universal për paqen, ajo duhet të qëndroj aty derisa bukuria e saj, fisnikëria e saj, shpirti njerëzor i saj, nevoja e domosdoshme e qenies së saj të kuptohen nga e gjithë bota. Sepse, fundi i fundit, me gjithë të metat që ka sot, ajo meriton të pritet me këto fjalë: “Verweile doch, Du bist so schon!” ( “Oh, megjithatë qëndro, ti je kaq e bukur”! )

Përse të jemi kaq pesimistë? Aspiratat për paqe i kemi kudo dhe për këtë s’ka asnjë dyshim. Përndryshe, ne nuk do të kishim as komedinë e flluskave e superflluskave, që po na mbulojnë. Dhe pikërisht sepse popujt duan paqe, burrat e shtetit, politikanët u servirin atyre kohë pas kohe flluska arbitrazhi, flluska çarmatimi, flluska sigurimi dhe superflluska raparacionesh. Por paqja nuk do të vijë prej traktateve; këto janë të destinuara të hidhen shpejt a vonë në shportë. Paqja do të vijë nga edukimi shkollor. Duhet t’u mësojmë fëmijëve tanë se vrasjet me shumicë janë po aq krim sa edhe vrasjet me pakicë. Duhet t’u mësojmë se ka vetëm një perëndi që duhet t’i shërbejnë, Perëndia e njerëzimit, i njëjtë për të gjithë tributë. Duhet t’u mësojmë të bëhen anëtarë të ndershëm të supershtetit që do të përmbledhë të gjitha tributë, të bëhen qytetar fisnikë të federatës së përbotshme, që është në realizim e sipër dhe që do të realizohet me siguri.

Kur fëmijët tanë të kenë mësuar këto të vërteta të thjeshta, atëherë nuk do të kemi vetëm çarmatimin moral që do t’i paraprijë çarmatimit material, do të kemi gjithashtu bashkëpunimin e vërtetë të të gjitha racave të botës për sigurimin e paqes, progresit dhe prosperitetit ndërkombëtar. Të gjitha të tjerat sillen rreth kësaj. Këtu qëndron thelbi i çështjes. Por përpara se të vijmë aty, duhet të pranojmë njëherë se jemi të gjithë tribu të egra, derisa i bëjmë kurbane njerëzish Molohut të tribusë.

Oh, vritini, varini, ndiqini, në të katër anët e botës këto hyjni barbare e antropofage, që e kanë mbushur historinë e njerëzimit me kaq vuajtje e urrejtje, me kaq rrëfime, me kaq gjak, me kaq tmerr! Vështroni sytë e njerëzimit që vuan pas shkatërrimeve të luftës botërore. Nuk ka dhembje që të mos krahasohet me dhembjen e tij; asnjë sakrificë nuk do të ishte tepër e madhe për t’i shpëtuar fëmijët tanë nga luftëra të reja dhe lot të tjerë.

Përpara, o shokët e mi! Bota është gati për Ungjillin e ri. Flamuri i Lidhjes së Kombeve është më fisniku që është ngritur deri më sot. Ushtarët e saj janë më trimat që ka nxjerrë bota ndonjëherë. Qëllimi i saj është maja e përparimit të njerëzimit. Shpirti i Uillsonit, ati dhe profeti i saj, na udhëheq. Vështirësitë janë tepër të mëdha, por shtrini kurajën tuaj deri në pikën e fundit dhe mundimet nuk do t’ju venë kot.