Miho Gjini: ADIO XHULIA R.

Ajo e ndali makinën te këmbët e mia, fare afër trotuarit në sheshin “Omonia”dhe më vështroi ngultas, sikur të më peshonte. Për një çast mbeta i palëvizur e mbajta frrymën pezull. Kisha dalë pa aguar mire se mos më merrte për punë ndonjë pronar grek. Të ‘shisja krahët’ dhe unë, si gjithë të tjerët.

-Për punë? -ndjeva të më vinte deri aty, zëri i një gruaje, pas uljes automatike të xhamit të përparm, ng krahu tjetër i timonit.

-Po zonjë!

-Eja!… Futu brenda!

Hypa me drojë dhe tërhoqa derën.

-Nuk e ke mbyllur mirë!

Ajo u përkul dhe e mbylli derën me dorën e saj ngarkuar me byzylykë e unaza ari e me thonjtë e lyera me një rozë të errët. Aty për aty, më pështolli tërë shtatin parfumi i saj dehës.

Pas pak, kaluam përpara Monumentit të Kollokotronit dhe dolëm në Sintagma, si i thone grekët sheshit të ‘Kushtetutës’, disa metra largë Hotelit ‘Megali Bretania’, ku punoi si kamarier që 18 vjeë djalë, derisa vdiq, xhaxhai im, ikur nga fshati ynë në Shqipëri, qyshkur Zogu rrëzoi qeverinë jetëshkurtër të Nolit. “Ik dhe ti qerata,-më tha im atë, pasi u shëmb shteti i shtrëngesës së egër. Se për shkollë nuk ishe i zoti. Ik e puno në Greqi, “ha veten me dhëmbë” e mase bënë prokopi edhe ti si i ndjeri im vëlla, që i mbetën aty edhe kokallat”!

Si kaluam Parkun e Madh të Zapios, zonja e preu timonin nga autostrada ‘Vulagmeni’, në drejtim të Glifadhës. Ishte tepër e qetë, kishte qejf të parakalonte makinat që i delnin përpara dhe vija re se gazin e shkelte me majat e këpucëve të zeza llustrafinë që përfundonin me takat e tyre të holla. Edhe çorapet të holla e të zeza i kishte e s’dihej se nga përfundonin, poshtë një fundi tepër të shkurtër në ngjyrën e kaltërt, si të detit që u shfaq papritur.

E hoqa shikimin prej andej si i zënë në faj dhe po sodisja me nge anëdetin, me llamburitjet e tij dhe gjithë ata trupa thuajse lakuriq që prisnin me padurim të merrnin rrezatimin e parë të pranverës. Kaluam Varkizën, Aju Marinën, Lagonisin dhe, pa e kaluar një orë, makina preu nga një luginë e mbushur me vila të fshehura nën pemët e shumta, dredhoi nëpër kodrinën e gjelbër dhe frenoi para një porte të madhe hekuri, të një vile dykatëshe, nga ku dukej krejt gjiri i bukur Saronikos.

“Mbërritëm”,- tha ajo, e kthyer për herë të parë nga ana ime, ndërsa fundi terital me pala, iu mblodh deri në rrëzën e kofshëve të saj, duke pritur të hapej plotësisht dera, me anë të një kompjuteri, drejtuar nga xhami i përparm. “Sa-ro-nidhë, quhet! E di ti”?

-“Jo zonjë”-thashë unë, duke tundur kokën prej një hutimi të beftë që s’dija se nga më erdhi…

Po ajo shkeli gazin përsëri dhe frenoi në fundin e oborrit të shtruar me pllaka graniti të bardhë, përbrenda bordurës së nje kopshti me limona, portakalle e mandarina dhe unë do ta humbja fare ‘pusullën’ e mendjes, si kisha zbritur nga makina e vështroja i magjesur vendin përrallor, ku më kishte sjellur kjo zonjë e bukur e perifane që s’mi hodhi fare sytë, gjatë gjithë asaj rruge të gjatë që e bëmë bashkë! Po mua, ç’më duhet e gjithe kjo, o badalla i dreqit,-i thashe vetes… ti merri paratë e ik në hallin tënd që të ka ‘zënë këmbët’!

– E tëra kjo,-tha zonja ,-duke rrëfyer me majat e gishtave dhe me një hark rrethor që vizatoi në ajër, – duhet pastruar mirë e bukur… Barin që do korrësh, grumbulloje atje përtej, ku është më i hapur vendi dhe do ta djegësh… Po me kujdes. Se, tani në verë, djegia e barit është si djegia e barutit…

Papritur ajo pa orën. Si të ishte kujtuar për diçka tepër të rëndësishme, u kthye me vërtik nga ana e shtëpisë, hapi derën me shpejtësi, më bëri shenjë me dorën tjetër që ta ndiqja dhe u ngjit fluturimthi drejtë katit të dytë. Zilja e telefonit të brendshëm të shtëpisë gjëmonte, sikur donte të alarmonte gjithë qytezën e atjeshme. Ajo e shtyu derën me nervozizm të pazakontë e gati u hodh për ta rrëmbyer receptorin. Nxorri një ofshamë të thellë e nisi të flasë me nxitim e gati pa e thithur ajrin që i duhej, me një vargëzim fjatësh që sa vinin e binin në ‘shtratin’ e nje mërmëritjeje të mekur nate. Dhe vetëm kur e vendosi receptorin tek vendi, u kthye nga unë, si të ishte kthyer nga beteja. “Është im shoq, -tha ajo, pa e pyetur askush. – Flasim në të njëjtën orë, me minuta e sekonda. Njeri i përpiktë e kështu më do edhe mua…”.

Syri im kishte rrëshqitur nga cepi ku isha ngrirë i tëri, drejt shtratit bashkëshortor,- vështrim që ajo e kapi dhe e ‘këputi’ në çastin e duhur, vetëm me një lëvizje të dorës, për ta ndjekur në ballkonin që e hapi katrash. Renda pas saj mbi tapetin e trashë të sallonit e dola edhe unë në ballkonin karshi gjirit të detit, me vilat dy-tre katshe, të zhytura në gjelbërimin e përtjetshëm, të cilat përfundonin tek velat e panumërta të jahteve të bardha, skafeve e varkave të peshkimit që shiheshin si në pëllëmbë të dorës.

-Dhe tani më dëgjo më mirë! Ja ku e ke punën për sot,-tha ajo, duke më vëzhguar edhe një herë, nga koka e deri te këmbët e duke bërë edhe një ecejake elegante nëpër ballkonin e gjërë. – E bënë dot deri ne orën tre mbasdite?… Sigurisht që e bën… Do korrësh barin me kosë, deri në një pëllëmbë, do ta mbledhësh e do ta djegësh… Po jo. Zjarri është i rezikshëm. Më mirë futi togjet e barit nëpër thasë najloni e shpjeri te vrndi i plehrave jashtë…

Më vështroi përsëri, sikur të më peshonte në ‘kandarin e saj’, ndërsa unë tundja kokën, me qëndrimin ‘gati-tu’, si të isha një paraushtarak i bindur në zboret që na bënte Kapter Malua. Ajo hapi krahët, për të thënë se biseda kishte mbaruar e unë të bëja ‘prapa ktheu’! Por unë kisha shushatur aty, përpara në gruaje të bukur që më jepte ‘urdhëra’ si të kapter Malos…

-Atëhere nisu!… Oreo!… Prit pak… Kur të jetë kthyer im shoq nesër, proi-proi (herët në mëngjes!), dua që ta pimë kafenë aty poshtë, tek tenda blu… Fijite tora! (Ik tani)!

As që pyeti fare kjo qëne, nëse e doja ndonjë kafe apo jo, ‘tëmën sëmës’! Dhe u vara mëtëposhtë shkallëve të mermerit, duke u hedhur, si atlet që isha… Nuk kisha mbaruar dot as tri vite në Institutin e Fiskulturës, pa e marrë diplomën e asnjë para në dorë,-“Kot që e bëre, më tha im atë, atë shollë, si hyre e dole e, ja ku je tani, si ‘hu gardhi’. – As si mësues gjimnastike fshati nuk të vunë”!… Kështu më tha! Dhe, ja ku më lypset që t’i pastrojë rrëzat kësaj ‘Tundu-shkundes’ që ka frikë nga burri i saj, medemek edhe ‘e përpiktë’ në orë, minuta e sekonda!…

Sakaq u gjenda poshtë asaj tendës ku qe tavolina e madhe, prej dru arre dhe disa karrige druri në trajta shezlongu. Nga limoni vareshin akoma disa kokrra verdhacuke të mëdha, që mendova se ishin qitro e kundërmonin nga erërat e vendit tim. Kam edhe unë një të tillë, limon shtatë herësh!… Po nuk kisha nge soditëse, se ajo ‘vroma’ qe akoma në ballkon e m’i kishte ngulur ‘projektoret’ e saj. Ndaj rrëmbeva kosën bishtgjatë, pashë ku bari qe më i dëndur, krijova harkun e duhur dhe u dhashë duarve një forcë… Ç’farë tmerri!… Nuk kisha prerë asnjë fije bari. Nuk kisha punuar asnjëherë me vegla të tilla. Nëna ime e korrte grurin me drapër dore, babai priste dru në pyll me një kosor të madh, po unë vetëm i kisha parë. E pastaj më shpunë në shkollë në Tirane, sepse më ishte ngrohur truri të bëhesha sportist i dëgjuar, “nga ata që u vijnë vetë paratë tek dera, po ta mbajti bytha”,- më kishte thënë im atë…

Mora inat, pështyva duart si bënte babai kur priste dru, i fërkova e i dhashë kosës më me forcë… Asgjë! Kisha parë në një film rus, sesi Konti Tolstoi kishte qejf të madh të kosiste barin në pronat e veta, bashkë me fshatarët e tij, thjeshtë për t’i ndihmuar ata, por unë thoshja me veten time se ky njeri, kont hesapi, i cili shkruante edhe libra, qe paksa i ‘rrjedhur’… Një aristokrat që korrte bar! Pashë se mos qe akoma zonja aty e më shihte, po jo, qe largur. Barin sa e kisha shtrirë përdhe, sikur t’a kishte shtypur këmba e ariut… “Ja more të keqen”,-do më tallte nëna… Provova edhe një herë. Po ashtu! Kujtova se nuk priste tehu i kosës dhe e preka me gishta. Jo, jo. Priste që ç’ke me të. Vura re që maja e kosës qe si e kthyer. Atëhere i krijova dorës një kënd tjetër dhe tufa e barit u pre e ra përdhe! Mora frrymë, pashë edhe një herë nga ballkoni, pa njeri fare atje lartë, pështyva pëllëmbët e duarve, si im atë dhe ia vesha kosës, si ai rusi me mjekër të dëndur që shkruante edhe libra, po që edhe këndonte me bujqërit e vet, ca këngë të shtruara që i merrte era e stepës së paanë…

Pas dy orësh e ca kisha bërë tërë atë punë. Ndjeva mpirjen e krahut të djathtë. Po edhe uria më griu… S’më dha as kafe e as ndonjë sufllaqe, ‘tëmën e sëmës’! Nuk më përfilli si ai konti rus, me mjekrën e dendur, që aq bukur e kishte shkruar romanin për “Ana Kareninën”. Edhe ajo e kishte burrin me pozitë të lartë, nga ata të përpiktët fare, ministër, po ja që Ana, filloi ta ‘dridhte’ me atë oficerin e ri, që dinte aq bukur të kalëronte, të vringëllinte shpatën, po që ‘aman o Zot’!, ishte i pari edhe në ballot e salloneve të asaj kohe… Nuk e bëra më të gjatë, pashë që zonja qe larguar, me gjithë makinën e saj dhe u hodha menjëherë në rrugën e  ‘mbytur’ nga ca pemë të larta,që kishin krijuar një farë tuneli të gjelbër. U vara mëtëposhtë rrugës, derisa më zuri syri një ‘Ëmbëltore’ që shërbente si ‘Furrë buke e çmbëlsirash’, po edhe si “Mini-market”. Në banak qëndronte një vajzë e re, brune, mjaft e lezetshme. I kërkova një franxhollë, duke gërmuar xhepat e duke kërkuar fjalët e duhura në gjuhën e tyre, po ajo e kuptoi se ‘ç’farë plaçke’ isha dhe më foli menjëherë shqip e më ofroi njëfarë buke qe e quajti ‘Horjatiko’. dmth bukë fshati.

– Nga më njohe?

-Ne shqiptarët njihemi ngado,-tha ajo dhe u shkri gazit me hutimin tim.

-Nga jeni?

– Tironase. Punoj këtu bashkë me burrin.

Ndërkaq u shfaq pas perdes ndarëse burri i saj, thuajse moshatar me mua dhe më pa ngultas. Ngrita dorën ta përshëndetja me një të qeshur ‘vesh me vesh’. po ai i ngriti lart duart që i kishte me brumë e s’ma bëri të gjatë, po u zhduk përsëri pas pedes, me një buzëqeshje si me pahir, si të donte të më thonte: “I ziu ti, ç’do heqësh akoma”! Vajza më zgjati franxhollën, brenda një qeske letre e u kthye nga ana e blerësve të tjere që kishin ‘mbirë’ aty, sa të hapje e të mbyllje sytë. Dola jashtë, hyra në lulishten karshi detit e u ula në një nga stolat, duke e shqyer bukën me duart e mia të lerosura. Qe ende e ngrohtë. Mirë do qe të kisha dhe ndonjë copë djathë e dy ullinj, po ja që s’bëhen asnjëherë dy të mira bashkë. Nuk priste puna, o njeri! Isha i uritur e më mire se kaq nuk bëhej. Bir fshatari isha edhe unë, po ja që s’ia shkrepja fare për kësi punësh. Të lozja me top, po, isha i pari. Që i vogël lozja zbathur e me topa leckash në ‘Sheshet e Konde’, derisa më gjakoseshin këmbët. Vetëm babai që thoshte se ‘ishte miqësuar me kazmain që i vogël’, më përsëriste shpesh se, s’je për gjë fare, po një ‘koqe dembeli që nuk e ke shokun’! Sportin që e doja unë, ai nuk e quante ‘punë të hajrit’!

Dielli afroi kupën e qiellit dhe gati përcëllonte me rrezet e etij të forta, kur unë e kisha mbaruar korrjen. Avulloja edhe unë e, në vorbullat e syve, m’u krijua një si perde, të cilën mora ta fshija me cepin e këmishës. Në një vend më të hapët ndeza një krahë të tharë bari, me pakëz të njomë përsipër dhe doli një tym i bardhë, trazuar me jeshil, që u përhap me shtëllunga. E kokën ma pështolli një vorbull tymi e nxehtësie. Më digjnin gropat e syve përsëri. Pranë mbaja lopatën, cfurkun e barit dhe zorrën e ujit, për çdo të papritur. Frika e gjitonëve, e kalimtarëve, që mund të njoftonin policinë, po edhe porosia e asaj zonjës së bukur, mund të m’i ‘digjnin’ edhe ao pesë mijë dhrahmi që do të mirrja prej saj, që ishin megjithatë, gati sa një rrogë mujore në fshatin tim të Bregut, kur edhe ato pak të holla që përmenda nuk i kishim të sigurta. Më kishte pushtuar paniku, sepse aty u bë pirgu me hi ‘sa një mal’ e brenda hirit ndrisnin shkëndijat e zjarrit! E hoqa fare këmishën e ngjitur në trup dhe e hodha në një degë limoni më përtej. Pata një ndijesi çlirimi dhe mendja avulloi përsëri tek ajo tironsja e bukur që gjithsesi më buzëqeshi. Ndofta nuk isha ndonjë djalë i keq, po atje humbiste njeriu e shkonte për ‘dhjam qeni’! Po ama, nga ata djem që bien menjëherë në dashuri, sikundër rrashë edhe unë me Dianën, vajzën bukuroshe të një Sekretari të Parë Partie Rrethi, në ato konviktet tona të studentëve (ku i’a ërrcisnim mbrëmjeve të vallzimit çdo të shtunë!), po ç’e do, sa ra në veshin e tij, atë e hoqën prej andej, ndërsa mua më përjashtuan nga Instituti që në vitin e tretë, me motivacionin: ” I padisiplinuar, me tendeca borgjezo-revizioniste”! I pafat në dashuri e të ‘rroftë trupi’,- më thoshin,- që e ke si artistët e kinemasë! Kështu që, edhe unë rashë në dashuri me një artiste filmi, me Xhulja Roberts, sa e pashë në ekranin e Athinës, që në 91-in, pasi kisha ardhur, duke ecur me këmbë nëpër male, shteg më shteg e rrugë më rruge dhe kisha mbërritur deri këtu, bashkë me Spiron, që i dinte mirë udhët e aratisjeve… E më dukej se unë e doja më tepër atë, Dianën, se sa Riçard Gir atë prostitutën e bukur! Dhe kjo ishte edhe arësyeja që e mbaja fotografinë e artistes së bukur, tek koka e krevatit tim në lagjen ‘Peristeri’ që këtu u thonë pëllumbave, ku flija bashkë me Spiron që tallej me mua! ‘Je një dashnor platonik’, më thoshte ai… Mirëpo, sa dilja nga deriçka jonë, e asaj binaje mbi tarracë ku flinim, delnin edhe pëllumbat nga folet e tyre rradhazi, sikur donin që të më përshëndesnin…

Djersët më vanë çurkë, më keq se atëhere kur hapnim tarraca e digjnim shqopet, dafinat e egëra, cimartet e ferrat, karshi detit, me diellin pingul mbi kokë. Qe ende dhjetëditëshi i fundit i majit e dielli përcëllonte pamëshirshëm! Mora përsëri këmishën nga dega e limonit e fshiva ballin që më përvëlonte… Po ç’do bëhej vallë gjthë ky pirg hiri? Menjëherë m’u raviëzuan në ‘ekranin e mendjes’, buzët e kuqe e të shtrëmbëruara të zonjës dhe thonjtë e duarve të saj, që sikur rriteshin të më ngecnin përreth qafës sime! Më kot i thirra Perëndisë për ndihimë, ngaqë befas kuptova se, gjithë këtë masë inerte argjilore, që përvëlonte akoma e mund të shtirej kështu, deri te nesërmen, nuk e hoqa dot deri në orën tre që më tha zonja. Edhe përçapja e parë që bëra të mbushja thesin plastik, qe një idjotësi e gjallë, sepse thesi u rrudh e u shkri i gjithi, duke lëshuar një si tymnajë të hollë e me erë të keqe. Po pastaj bëra atë që duhej bërë, ‘i thirra nevojës’, -sikundër thonë, kur të gjitha shtigjet mbyllen! Hapa rubinetën e ujit dhe përmes tubit të llastikut uji e shndërroi gjithçka në një masë argjilore, e cila, brenda gjysmë ore, falë një karroce dore që ndodhej në këndin e oborrit do të përfundonte e gjitha në kazanet e plehrave të rrugës. Isha akoma i djersitur e i mpirë nga muskujt, kur do të sajoja një shi natyral, me një manikotë dushi me vrima, që e hodhi ujin si shi, mbi gjithë agrumet e barin e prerë një pëllëmbë dhe menjëhere do të vraproja ne drejtim të detit zemërgjërë. Se, nuk kishte Perëndi që ta hiqte nga trupi im zhulin e ngjitur për dreq!

Dallgët thuajse ishin fashitur fare, tek u krodha si një delfin, duke lëshuar një ulërimë të lehtë. Nuk dita se ku i zhvesha e i hodha rrobat e trupit e isha gati të hiqja edhe të brendshmet, tek nuk më zuri syri njeri të gjallë, në atë gji shkëmbor të vetmuar, po rashë në atë vagëllim uji me freski të jashtzakonshme, që më përmendi e sikur ma hoqi tërë lodhjen e asaj ditë pune të çuditshme. U zhyta edhe një herë në thellësi, preka kumin e bardhë e u dhashë këmbëve për një ngjitje vërtik mbi ujë. Bërtita prej një kënaqesie të rrallë dhe pastaj i rashë me not-pash, paralel me bregun shkëmbor. Notova kështu jo më tepër se 30 metra, kur dallova mbi rërë një siluete femre… me trup lakuriq, shtrirë mbi rërë. Nganjëherë kërshëria i nis njerëzit në drejtimin e gabuar, po dhe sepse nuk përben aspak , gjithsesi, le ta quajmë ‘mëkat’, soditjen e trupave gjysmë lakuriq, pjesërisht a krejt lakuriq në vendet ‘kapitalisto-revizioniste’!,- sikundër na kishin thënë atje tek ne, nëpër mbledhejet e ‘Frontit’ , si edhe në auditoret e shkollave! Dola në breg, i ziu e mavriu unë dhe i lashë sytë që të shlodheshin paksa, mbi atë trup gruaje, si të derdhur në mermeret e hershme të këtij vendi, i cili edhe para shtatë mijë e ca kusur vitesh, prezantonte skulpturat e mrekullueshme të Fidias e të Praksitelit, që i linte pa mendje njerëzit për elegancën, freskinë e përsosjen e formave femërore, që derdheshin në mermer, si të gjalla! Sido që ishte shtrirë përmbys kjo grua e panjohur, me një përthyerje reviste mbi kokë, me tufën e flokëve të verdha, lëshuar shkujdesur mbi supe, si edhe, në vendin e rrypit të recipetave tek ravijëzoheshin shenjat e vijave të tyre e që, paksa më poshtë, syri im i pafajshëm, do të ‘fotografonte’ edhe mbathjet e kaltëra të banjës, të tërhequra lart, tek këllqet, duke lënë të dukshme rrëzët e kofshëve që posa e kishin marrë rrezatimin e dëshiruar diellor. Ajo sikur e ndjeu praninë e një njeriu tjetër aty në vetmin e saj e u kthye menjëherë, si të ishte një fërgëllimë gjetheje…

O Perëndi! Ishte zonja ime… Jo imja, të më falni: Padronia!… Punëdhënësia… Mbetëm shtang që të dy. Po ajo nuk u mundua t’i mbulonte gjinjtë pak të varur, po ende të plota, të freskët e me thithka të kërcyera, si t’i kishte rrëmbyer nga shtatoret e grave të lashta të Fidias e të Praksitelit që sapo i përmenda. Një nur i pazakontë i ra befas kësaj gruaje. Befa më ngjau se m’u shfaq ajo, aktoria që unë dua aq shumë, Xhulia Roberts…

-Mbarove?

– Po.

-Nga e mësove që jam këtu?

-Erdha rastësisht zonjë. Të më falësh, zonjë. Isha bërë ‘katran me bojë’, si i themi ne shqiptarët, dhe nuk dija si e ku të lahesha e të dlja para jush, si ‘Shejtani i Përroit’! Nuk dija asgjë për ju… Aq më tepër se ku ndodheshit. Mendova se, kur ju thirrën në telefon, ikët diku …puna juaj, zonjë e nderuar!… Mua nuk më intereson… Im më, më dërgoi këtu, që të nxjerr bukën e gojës, pa le të më bjerë brretku në punë. Asgjë më tepër, më besoni zonjë, – u shfajësova unë, si gjynahqari më i madh i botës…

-Ulu, ulu. Mos rri në këmbë. Ai që telefonoi në mëngjas ishte burri im, kupton? Telefonatë nga Kreta. E di ku është Kreta? Jo? S’ka gjë, nuk mundesh t’i dish të gjitha përnjëherësh këtu tek ne. Po aty kemi edhe një hotel të vogël, shumë më të madh se sa vila që i pastrove bahçen. Kishim lënë ‘randë-vu’ pikërisht në atë orë. Përpikmëria është një nga dobësitë kryesore të burrit tim…

Zonja buzëqeshi hijshëm, për të treguar se ishte e kënaqur për korrektësinë e saj me burrin. Unë dëgjoja si ‘hu gardhi’, pa guxuar të ulesha pranë saj; e provova të buzëqeshja, ndërsa ajo vazhdoi të fliste akoma për rëndësinë që ka përpikmëria në jetën e njeriut e ku di unë se çë. Qe herët akoma ta mësoja gjuhën e saj! Ndësa sytë e mi, krejt të pafajshëm, ishin hedhur vjedhurazi mbi gjinjtë e saj të mrekullueshëm. Ato vërtet vareshin paksa, po më tej rrumbullakoseshin, diku ngriheshin nga majat në mënyrë provokuese. Një rrëqethje e ëmbël më pushtoi shtatin, që ajo e vuri re. Tha një ‘ç’ke që u stepe’ dhe u ngrit në këmbë. Pak rërë rrëshqiti nga trupi i derdhur dhe sakaq, sikur e pështollën rrezet e diellit me një mantel kristail. Silueta e saj tani u shkri me kaltërsinë e detit, u bë si diçka fluide, e pakapshme, e largët dhe mua më përmëndi vetëm zëri i saj që tha se dushin mund ta bënte në shtëpinë e saj, të më jepte hakun e punës dhe të me shpinte përsëri në Athinë… Ajo hodhi mbi vete një mantel të lehtë plazhi, gati transparent, me një ngyrë blu të thellë dhe e pështolli trupin lakuriq, duke shtrënguar paksa brezin, që e bëri fjongo. Kofshët mbetën zbuluar. Eh, kjo shkujdesje marramendëse!

Zëri i saj sikur më shkundi, kur tha ‘Hë de, vishu”! Dhe ishte vështrimi i saj që tani ra mbi mua, mbi llërët e mia të plota, mbi gjoksin e kërcyer pakëz konik, që e kisha si peshqeh nga sporti i mundjes, i cili më pëlqente aq shumë në ato kohë të vështira, kur s’më dhanë kurfarë pune, meqënse e ‘prisha biografinë me atë vajzën e Sekretar Arifit…” dhe që diploma më mbeti pa e marrë… Oh… U hodha përpjetë nga vështrimi i zonjës e u sula të gjejë rrobat e mia të lerosura e të tymosura, më përtej shkëmbit tjetër, këtë herë si një atlet që xheç kishte fituar, për herë të parë: buzëqeshjen e një gruaje, të një zonje ‘tepër korrekte’. Hipa në sediljen e pasme e dhjetë minuta më mbrapa ne do të ishim tek vila e saj. Sapo frenoi, isha unë tani që të rrëfeja shkathtësinë time prej atleti. Dola nga makina vetëtimthi e i hapa derën.

“Merci beaucoup”, – falenderoi ajo në frëngjisht. Prisja të drejtoheshim nga ana e bahçes, po ajo as që e kërkoi fare këtë, duke rrëmuar me nxitim në çantë për çelësat e shtëpisë, pasi pa edhe orën e dorës. Më bëri shënjë që të veja pas saj, të ngjiteshim shkallëve të mermerit, të më rrëfente për t’u ulur në kanapenë e sallonit dhe aty të prisja, duke më folur vetëm me gjeste e me mimikën e saj, si të ishte edhe ajo një aktore, si Xhulja ime, sa të shplante ujin e kripur e pataj të pinim një kafe… Më duhej t’i bindesha. Se edhe një kafe m’a donte shpirti, pa pretenduar për vaktin e drekës, kurr zorrët kishin filluar të më kërrcisnin e të demonstronin urinë e zakonshme. Duke e ditur edhe proverbin që thoshte se ‘i ngopuri nuk pyet më për të urriturin’! Po do duroja sa të veja deri në kthinën time, në taracën e pallatit të Zotit Dhiamandopullos, ku me priste Spirua dhe Xhulja e kolisur në murin përball meje…

Në këto e sipër, Zonja u shfaq papritur, para meje, me flokët e mbledhura ‘topuz’, e veshur me një rob de shambër dhe me një ecje si fëshfërimë e lehtë dhe e parfumosur…

-Si të quajnë, pedhimu, – pyeti befas ajo, duke ardhur fare pranë meje…

– Marko!

-Eja Marko, Çohu, – tha ajo me një butësi që s’e kisha dëgjuar më parë. Të përgatitemi të ikim si njerëz. Shplahu nga pluhurat që të kanë ngjitur në trup e nga kripa e detit… Ja ku është banja! Aty i ke të gjitha ç’duhen. Ç’ke veshur, hidhi te koshi në qoshen e banjës, se do të të sjell të tjera, të pastra. Sa të bëjë kafetë, Marko, endaksiiiii? (Në rregull?)

Nganjëhere fjala bëhet e tepërt, kur vendin e saj e zë etika e përsosur, begenisja e buzëqeshja, si ajo e Julia Roberts, që më përcillte mua çdo mëngjes nga fotografia e murit. E gurgullima e ujit të nxehtë derdhej mbi trupin tim muskuloz mrekullisht. Aty përbri qe edhe vaska ku ishte larë edhe zonja pa emër fare, sikundër qe larë edhe Julia, kur vajti aty nga trotuari i rrugës e i natës.. Po nuk doja të merresha më gjatë më ëndërrimet e mia të skaduars dhe e mbylla ribinetin. Pikërisht në këto çast u hap dera e hyri zonja nxituar, me disa rroba të palosura ndër duar dhe me një ton familjar, tha një ‘signomi’-(të më falësh) që kishte hyrë pa trokitur, duke shtuar edhe fjalët: “Mi drepese pedhimu! (-mos ki turp, more djalë,-po merri këto rroba e vishu”,-përfundoi ajo, ndërkohe që unë kisha mbuluar me te dyja duart ‘veglat e mia’! Ajo doli po me nxitimin rrufe që hyri, duke më lënë fare pa frymë, u fshiva me të shpejtë me peshqirin e madh që më solli dhe u vesha me rrobat e burrit të saj që më solli, pa guxuar të parfumosem e dola, pa i krehur fare flokët e dredhura që kishin marrë së koti përpjetë, si në kokë të budallait,-si më thoshte Nauni!

Isha bërë flakë i kuq në fytyrë kur dola nga banja e qëndrova tani para saj, me rrobat e të shoqit, që nuk më rrinin keq, derisa ajo më ftoi të ulesha në kolltukun karshi e të pija kafen që e kishte përgatitur me merak. M’u drodh filxhani i kafes në çastin kur syri brodhi lirshëm në të çarën e robdeshambrit që kishte rrëshqitur e zbuluar shalët, deri në afërsi të mistereve të një gruaje. Po ajo, tek rrufiste kafenë, më pyeti nëse më pëlqen Greqia apo jo dhe unë do të tundja kokën si njeriu më i lumtur në botë, se kishim shpëtuar nga mizerja e injorimi i vetvetes.

Po ajo tha se “ardhja e shqiptarëve këtu i ngjante një vërshimi lumi malor që s’mund të përballohet dot”.

“Është etja për jetën zonjë, – thashë unë. – Se, gjatë kohës që ju kishit ecur 30 vite më përpara, ne po bënim 50 vite më mbrapa”.

“Okej, vazhdoi ajo, mizerabiliteti është një faktor, po ndërsa ju erdhët këtu për të punuar e mbijetuar, femrat tuaja, mbushën bordellot greke”…

“Nuk di se sa e saktë është kjo, po një shoku im që shkoi e u vendos në Florida të Amerikës, më shkrun se prostitutat më të shumta aty, janë greket”…

Zonjës sikur nuk i pëlqeu kjo shprehja ime e u ngrit për të lënë filxhanin mbi tavolinë dhe tha, pët ta zbutur bisedën që morri shkarazi se: “Aluzioni që bëra unë nuk është dhe aq i goditur e se,- azhdoi ajo,  e di që realiteti shqiptar është rrëqethës, me keqarrdhje. Dhe e gjitha kjo i ngjan këputjes së zinxhirit, ku hallka u këput, mjerisht! Ndryshimi qe i shpejtë, thuajse marramendës”, përfundoi ajo, duke u ulur tani afer meje, krejt rastësisht e shkujdesur, duke u kujdesur vetëm të më ngrinte me dorën e sajë një tufë flokësh të rëna mbi ballin tim të gjerë….

“Oh, sa të bukura i paske flokët! Nuk t’i kisha vënë re! Po pak parfum përse nuk hodhe, pedhimu? Një minutë të lutem..,”, tha ajo e u ngrit përsëri. Rrëmoi në rraftin e saj përkarshi, mori pej andej një shishe të vogël, e shkundi në pëllëmbën e dorës, i fërkoi të dyja duart dhe erdhi përsëri para meje, fare pa ndrojtje e më fërkoi flokët e pakrehura, fillimisht me shpejtësi e, pas pak, më ngadalë e lehtësisht, me duart elegante që hynë në ‘pyllin e dendur’ të flokëve të mia, gishti tregues i rrëshqiti natyrshëm mbi samarin e hundës e u ndal mbi buzët e mia, paksa të hapura, prej habisë e emocionit që lindën befas e që më krijuan në ato çaste, mjegullnajën ëndërruese të zgjimit, kur të gjithë ‘ujqërit e botës’ e humbasin qetësine e tyre dhe dalin nga strofullat…

E qe ajo që tha diçka për buzët e mia të bukua, pastaj mbyturazi ‘manari mou’, qengji im, e u hodh nbi mua si njeëpanterë! Buzët tona ngjitën me një rënkim të thellë e trupi i zonjës u ngjesh tek i imi, përvëluar nga epshi ndjellës, Ajo u shkëput një çast të vetëm, sa shkopsiti rob de shambrin, e flaku tej e u shfaq befas me të gjitha të fshehtat e një hyjneshe, tunduese, pa përtuar aspak që të shkopsiste e gati t’i shqepte bixhanat e të shoqit mbi trupin tim që pritën e duruan edhe nguljen e thonjëve të saj. Dhe vetëm kur ramë të dy , si një trup i vetëm, mbi sixhaden e trashë persiane, prej atij fërkimi të pazakontë trupash të ndezur, do na dukej se përreth nesh qenë mbledhur të gjitha xixëllonjat e botës, që nga koha e Adamit dhe Evës. Për një çast tjetër, do të isha unë përmbi ‘perëndeshën mitologjike’, padronen time të ditës së sotme dhe e ndjeva veten me fat që po zotëroja një bukuri të rrallë e të gjallë të atyre statujave greke, që pata parë gjithandej, në këtë qytet-shtet me dy kate. Poshtë ballit të saj të gjerë shkëlqenin dy sy të zinj, me qerpikë të dendur e të gjatë, me zgavrat ovale, që i ndan në mes hunda e drejtë, thuajse si një vazhdim i ballit të lëmuar e qe përfundonte në buzët e mëdha e të trasha, buzë sensuale të përkryera. Ç’moshë kishte vallë? E ç’më duhej mosha, kur tërë energjia e saj u shpalos para meje, me një ekstazë të papritur, dehëse?

Befas ajo pa orën. Një refleksion i menjëhershëm sikur e shkundi të tërën. Ajo u shkëput prej meje e u ngrit vërtik në këmbë. Rëmbeu dorezën e telefonit në njerën dorë e me tjetrin, krijoi numërin e bashkëshortit në Kretë me një shpejtësi të hatashme. Ora ishte pikërisht tre! Pëpikmërria qe e plotë, e palëvizur, as edhe një minutë më pak e as më tepër!…

-Sapo mbarova, i dashur, tha ajo, duke më shkelur syrin e bukur. – Olla kalla (Ç’do gjë shkon mirë). Po, po. Mos u bëj merak. Bahçen e pastruam për merak dhe, për gjysmë ore, jo më tepër, do të nisem për Athinë… Oh, manari mou (qengji im!), pa merak, nuk do të eci shpejt, Te jesh mirë dhe ti. Filaqia! (Të puthura)!

Ajo uli receptorin e telefonit dhe mbeti një çast, një çast të vëtëm, ashtu e palëvizur. Kthimi nga ana ime ishte gati e bafasishme. Sytë e saj tani, u bënë pak më të errët. Një hije seriozitetii i ra në fytyrë, si një tis i hollë, i tejdukshëm. Papritur e pa veten lakuriq dhe rrëmbimthi rrëmbeu peshqirin e madh, për ta mbuluar… ndërkohë që edhe tek unë ishte ‘këputur’ befas filli i padukshëm… Po edhe kafeja mbi tryezë nuk u pi e gjiths… Ndërkohë edhe pasioni u fik çuditërisht, prej një hije frike, ardhur nga larg. Ajo hapi çantën e saj, nxorri portofolin prej andej dhe numëroi disa kartmonedha… Buzëqeshi si me pahir dhe pastaj pyeti:

-Sa të bënë haku?

-Sa të dëshironi ju zonjë!

– E po mirë. Ja, shtatë mijë dhrahmi për punën… Ja edhe pesë mijë të tjera nga unë… për kënaqësinë time… – tha ajo me zërin e sytë e ulur përdhe, duke i hedhur kartmonedhat mbi tryezë, pa guxuar të më shihte.

Se si më errdhi aty për aty… M’u prishë gjaku e m’u duk vetja përsëri në dush, nën një rrjedhë uji të akulltë. U rrëqetha e më erdhi në fyt një zëmërim mbytës. Isha i tejskuqur i tëri. Se me duhej të vishja tani rrobat e burrit të saj e të shtija ndër xhepat e tyre paratë që më dha e shoqja e tij korrekte, e përpiktë në oraret e përditshme, në orë, minuta e sekonda. Me një vendim po aq të shpejtë, duke i kthyer pesëshen e kënaqësisë, që nuk e bitisi, ashtu si e ka thënë vetë Zoti me episodin e Adamit me Evën, ashtu si e guxuan edhe vetë ata, duke e ‘ngrënë mollën e ndaluar’!

Vështrimi i saj u bë më i butë. Gishtrinjtë e dorës patën një dridhje të lehtë, tek i shtyu paratë!

-Jo, zonjë, jo Nuk duhet më tepër! Ne shqiptarët nuk e paguajmë kënaqësinë. As e blejmë me para! Ndryshe nuk do të ishte më një kënaqësi, por më ndjeni, zonjë! U jam mirënjohës…

Mbi mua tani ra vështrimi i saj i ftohtë, i akullt, me një dozë zemërimi brenda, M’u duk kejtësisht ndryshe tani, ajo ‘statujë perëndie greke’, zhvendosur e zbritur nga Olimpi, si trill perëndish. Unë i futa vetë tani, gishtrinjtë e dorës, nëpër flokët e mia të dredhura e bëra të dilja nga dera, pa e përshëndetur e pa e parë fare. Kryeneç kam qenë e jam përsëri i tillë! Po ajo më kishtë dhënë gjithçka kishte, edhe rrobat e burrit të saj! Befas më doli para e më bllokoi derën. Stepa. Qe e fyer… Ajo qe gati eddhe të qante. I hapi të dyja krahët, sa të zinte të dyja kanatat e derës së brendshme dhe m’u lut që, të paktën, të më përcillte deri atje ku më mori dhe ku kishte bërë dy rrotullime, sa më pikasi, si argatin që i duhej…

Diçka u thye përsëri brenda meje. E prita jashtë. Kur doli, vura re se kishte bërë një tualet fare të thjeshtë, kishte veshur një fustan po kaq të thjeshtë e të gjatë, që i vinte deri tek atletet e zakonshme. Në timon shihte gjithmonë përpara, nuk m’i hodhi syte asnjëherë direkt, po e ndjeva se gjatë të gjithë rrugës më sodiste përmes pasqyrës së përparme. Ndofta edhe mua, për këtë hollësi, m’u duk rruga tmerrësisht e gjatë, deri në ‘Sheshin e Shqiptarëve’, ku më mori. Frenoi po aty, doli ajo e para, u rrotullua nga përpara dhe qe ajo tani që m’a hapi derën. E përpiktë edhe në ndarje. Më dha dorën, mbylli sytë, si të ndërpriste prej andej një rezatim jete e u shkëputë rrëmbimthi! Hej, dreq o dreq, as emrin s’ia mësova dot! I mbylla edhe unë sytë një çast e më ngjau se nuk ishte më ajo, zonja që më mori, po një Julia Roberts edhe ajo… E për habi të dyja fytyrat sikur m’u afruan në një të vetme e unë do të thërrisia i trishtur, nën zë, nga brendësia e vetes: “Adio Xhulia R…”!