Artan Kajtazi: DRITA E FTOHTË E HËNËS

n’mesnatë n’lug pas rrushi
qielli fort ka ngri
një yll i thyer ra përbri

tre net për ta vrarë
retë ranë mbi gardhë
siluetë rruga e lavdisë

prerje dashurie
një zë i heshtur u dëgjua
po, Zot, po

e, n’shpat, të gëllënjat
trumza e egër e malit
kishte qel lule t’bardha.