Cikël poetik nga Mustafa V. Spahiu
AKTRIM ME VETMINË
Vetmia e godet vetminë me qëllim,
Doli sheshit margaritari i guacës…
Mbrëmjes e shohin sytë e macës;
Rolet e tjera bëjnë vetëm zbukurim.
Prore në udhëtime ardhja e vonë,
Këmishë gjarpërinjsh gjeta n’djep!
Sorkadhet e ëndrrave lart në plep;
Aktrimi vetmitar s’gjeti dot jehonë!
Thellë çudirave ai m’i pafajshmi,të
Përhënët gjazë i mësojnë brigjet,se
Peshqit e gjakut i zhveshin shtigjet;
Qanë në mesditë më i përvajshmi!
Në këtë vend – dita me patetikë,
Kridhem ku bën gjumë thellësia…
Vallëzuese belhollë është vetmia,
Profilit të ditë(s) gjendet estetik!…
Aktrim vetmitar – sa rol i pështirë!
Skena është gjithnjë lëvizëse,Pro-
Zerpinë me dritëzat terratisëse, e
Kapa fatin bardh’e zi – hiçe ngjyrë!
E shtunë, 9 kollozhék 2021, në Dardaninë Ilire.
LOTI I FUNDIT S’ËSHTË HESHTJE
Shkyqe vrik flakën pa u bë kryeneç,
Ëndrrën e paëndërruar mos e trego
Me ylberesh në dorë mos maratono
Syri i gurtë s’është në vend fatkeq.
Loti fundi s’është heshtje e trilluar,
Kalo urën e jetës dhe ec symbyllur
T’fajësuarit mengenesh janë mbyllur
S’fisnikërohen zjarrit të përcëlluar!?
Heshtja hap shtigje të ngatërruara
Vetmitë majen s’e zëvendësojnë,e
Lëngatat e djeshme si trashëgojmë,
Fluturat e shpirtërave të shëruara.
Se duan balsamin rrin n’pikëllim,si
Para këngës, si para zjarrit në jetë,
Para mëngjesit koha diku ka mbetë
Të gjitha heshtjet t’i përjetoj shqim!
Heshtja, vetmia e krijojnë mëshirën!
S’di cili shekull n’shtatë bukuri flen?
Njerëzit pyesin çfarë magjie do vjen
Duke shumëzuar me vete mënyrën.
Heshtja s’është përrallë e trilluar, si
Vijë dor’e zbuluar thellë n’shuplakë,
Grua fshehur e shartuar n’hi e gjak;
S’therret kurbani pa ndjesë t’flijuar.
Ygdyli vrapimit kërkon rregulla lirike,
Kësaj vetmie ku t’i gjejë vend n’gotë?
O, tëra urat nuk thehen nëpër botë,se
Heshtja ime himn – apoteozë poetike.
E enjte, 7 kollozheg 2021, në Dardaninë Ilire
QORTIM NDAJ VETVETES
Tri vjeshta pa shkëputur bëj qortime
Ndaj vetvetes po ju them me zemër, e
Hapi dryrin heshtak – çelësi paemër –
Dhe vetë tretëm erërash n’vështrime.
I vetes, o, i dashur pse besë ke zënë,
Shumë deri në gjunjë je futur në hi?
Dridhur nga lotët’kanë rrjedhur n’gji;
Ke lënë vetveten – tri ditë pa ngrënë!
Me dorë në zemër qartas po ta them!
Ti more burrë mos belbëzo si përrallë;
Je bërë sy e vesh ç’po rrah n’qepallë,
Vetvetes o tjetrit do t’i kërkosh ujem?!
Qortimet i nisi në adresën e gabuar?
– I “çmenduri” veten shanë si n’lojë…
Vetmia qenka lodër lidhur me tojë,pse
Kaq shumë tjerëve iu kam BESUAR?
E hënë, 4 kollozheg 2021, në Dardaninë Ilire