Gjergji Mihallari: Duheshin

Ata duheshin,

vuanin errësirën që i rrethonte, buzët e mavijosura

të agimit.

Ata donin njëri-tjetrin

dhe ndanin puthjen e tyre me lulet e urta të oborrit,

lulet e heshtura, që zvogëloheshin nën peshën e trupit

dhe këmbenin dhe ato puthjen dehëse të lumturisë.

Ata i druheshin hënës,

atij medalioni të verdhë dyllë, varur tek dega

e kumbullës,

ku dora e butë mëndafsh rregullon cullufet rënë

mbi sy.

Ata donin njëri-tjetrin,

pakufij, marrëzisht, thellësisht…

si dita që do rrezen e diellit, bari i gjelbër ujin,

si bregu i latura valën majoshe,

kur lëpihet këmbëve e kofshëve të bardha shkumore.

Ata donin njëri-tjetrin,

në të gjitha llojet e format e dashurisë,

kjo është e rëndësishme,

ata e donin njëri-tjetrin…