Rifat Ismaili: UNË DHE BABAI

Tani ku të shkoj më unë nuk kam. Mugu i hirtë po bie ngadalë. Dielli duket si i zënë në kurth dhe largohet i tërhequr nga rrjeta e errësirës. Ngjan si një peshk i kuq mes flokëve të shpupurisur të reve.

I zvarris hapat në rrugën drejt shtëpisë. Më ngjan vetja një njeri që ka fat të mjerë. Jam zemëruar me tim et dhe në raste të tilla shtëpia më ngjan e huaj. Dua të iki, ti braktis të gjitha! Kjo ide, pra mendimi për t’u ndarë prej gjithçkaje, më bën të vuaj shumë. Vërtitem rrugëve, pa vendosur dot të kthehem në shtëpi.

Prej disa ditëve më kishte humbur fletorja e vjershave. Aty ishin vjershat për Majlindën, shoqen time të klasës. Shpesh ajo më ishte afruar dhe më ftonte të shkonim nga kodrat e blerta. Dhe nuk i vinte drojë fare prej meje. Ishte gjithnjë fytyrëqeshur dhe e dashur. Unë nuk kisha shkruar kurrë më parë. Një ditë duke shëtitur buzë detit, Majlinda më pa më gjatë se herët e tjera dhe më puthi.

– Kam shkruar një poezi për ty- i thashë i zënë ngushtë, që bujarisë së shoqes sime, nuk dija t’i gjeja një shpërblim të bukur.

– Nuk e prisja kurrë- tha ajo e lumtur.

– Nesër ta sjell në klasë- i thashë me një ton të vendosur.

Sapo u ndava prej Majlindës, mora një libër me vjersha të Dritëroit dhe doja të kopjoja njërën prej tyre, që t’ia jepja asaj, sikur e kisha shkruar unë për të. Një çast më vonë kjo gjë mu duk e pandershme, prandaj vendosa të shkruaja vetë ndonjë vjershë, por ajo nuk doli aq e bukur sa e doja unë.

Të nesërmen nuk munda t’ia çoja, sepse fletorja me vargjet për Majlindën, mungonte në xhepin e palltos sime ku e kisha fshehur.

I thashë shoqes sime që po priste vjershën me padurim, që do t’ia çoja pasdite. Ajo u mërzit pak, megjithatë, nuk më tha asgjë. Pasi u ktheva nga shkolla, nisa të kërkoja sirtareve. S’ po e gjeja dot. Dhe nuk shkova ta takoja atë pasdite nga turpi Majlindën time të bukur.

As të nesërmen nuk shkova në shkollë.

Duke u vërvitur rrugëve, ndeshem papritmas me një shok të babait, që punonte shofer. Ai më mori në makinën e tij, dhe meqe bënte mjaft ftohtë, u rrasa thellë në sedilje.

– Hë, ç’ kemi? – më pyeti ai, me një nenqeshje provokuese.- Të bukura, a ha ha, të bukura vërtet, ato vjershëzat e tua. Më tha yt at që im bir është bërë shkrimtar…

Ngriva në vend pa ditur si t’i përgjigjem. Gjersa më zbriti nuk i fola më. Më ishin veshur me mjegull rrugët, gjithçka dhe më dukej sikur të më kishin lidhur sytë me një shami të zezë.

Kur zbrita, shoferi që ishte një burrë i moshuar, më rrahu shpatullat: “Mëso, mëso një çikë, se aty janë mikeshat”. Dhe u ndamë.

Kur u ktheva në shtëpi, nuk kisha dëshirë të flisja me njeri. As me motrën e vogël, që më hidhte fshehurazi ndonjë vështrim. Isha i papërqëndruar, duke kujtuar ç’ më kishte thënë ai shoferi, mik i babait.

– Baba, di gjë ku ndodhet një fletorja ime me vjersha?- e pyeta i turbulluar.

– S’ di asgjë!- mu përgjigj ai, duke më vështruar sikur të mos ishte fajtor. – Për ç’fletore vjershash e ke fjalën?

Tani kjo gjë më dukej tepër e rëndë. E pata humbur krejt kontrollin dhe u largova i zemëruar nga shtëpia. “Më mirë të jem një lakuriq nate, mendoja,- mjafton që babai të mos më mërzis më”.

Isha ngatërruar kaq keq me mendime, saqê nuk e ndjeva që kisha arritur në shtëpi, pas disa orëve i larguar.Shumë gjëra më vërtiteshin turbull, vështrimi i Majlindës, shoferi, një mjegullim i lëbyrtë përpara syve. Hodha çantën e librave në një karrike dhe u shtriva në shtrat pa i hequr këpucët.

Më rrinin në mendje vargjet e dashurisë sime të parë, të cilat nuk i kujtoja më edhe aq mirë. Atë ma kishin shkelur me këmbë, sapo kishte nisur të lulëzonte. Filizi i brishtë, nuk di nëse do të ringjallej përsëri. Në ato vargje ishte mikesha ime, në sfondin e një dashurie të pashuar si yjet, me plot përqafime që akoma nuk i kishim bërë.

Duke ndenjur shtrirë, mu bë sikur më foli dikush.

“Ej mik”- më shkëputi zëri i hollë nga bota e harrimit.

Unë ktheva kokën dhe më ngjau se zëri i përkiste një fluture disi të përgjumur, që rrokullisej nëpër murin e bardhë.

“Poetët janë si ne”! – tha ajo flutura dhe u zhduk.

E ndjeva që isha në ëndërr dhe u zgjova. Ai zë i ëmbël ëndrre më futi të dridhura të lehta në trup dhe ndjeva ftohtë.

U ngrita dhe nisa të përshkoja dhomën me hapa të mëdhenj siç bëjnë burrat e menduar. S ‘mu durua më, por u sula për në raftin e rrobave në dhomën e gjumit të prindërve dhe i kontrollova xhepat e xhaketës së tim eti. Fatmirësisht, ajo fletorja ime ishte aty, e mora me rrëmbim dhe e fsheha.

Pastaj hapa librat dhe po bëja sikur mësoja, por në mendje kisha vetëm Majlinden. Tani mund t’ia jepja vjershën që i pata shkruar dhe ajo do të më  puthte përsëri, mbase edhe do më përqafonte, dhe do shkonim rishtaz kodrave që na pëlqenin, ku kishte aq shumë qetësi dhe blerim.

Pasdite erdhi dhe babai, që si gjithnjë, nuk ka dëshirë as të më përshëndes, kur hyn në shtëpi. Ai zhvishet dhe shtrihet i lodhur. Por mund të mos jetë dhe kjo.

Kur u ngrit, ai rrinte përsëri më i heshtur se më parë dhe ndjehej se s’kishte dëshirë të më fliste. Të dy i rrimë njëri- tjetri shumë ftohtë. Babai lyen këpucët me bojë, ndërsa unë bëj sikur mësoj. Gjer në darkë më duhet t’i mbaj librat kot në dorë. Mami kthehet në orën dhjetë e tridhjetë të natës, nga turni i dytë në repartin e qilimave ku ajo punon. Në shtëpi jemi vetëm unë, babi dhe motra e vogël, Keti.

– Nesër është e dielë- e theu heshtjen babi. – A shkojmë për peshk?

– Mirë- i them me zë të përgjysmuar.

Të nesërmen ne shkuam të gjuanim për peshk, siç bënim zakonisht të djelave dhe po të mos ishte në mes ajo fletorja e vjershave, edhe kësaj here, do ta kisha pritur me kënaqësi. E kisha harruar fare që e kisha pushim dhe po prisja që një orë e më parë t’i jepja vjershën Majlindës sime.

Liqeni i vogël është pas një kodre, ku unë shkoja shpesh atje me babanë, po dhe kur s’ shkoja me babanë, merrja me vete Majlindën…

Teksa vendos kallamin në ujë, mendoj ato ditë të bukura bashkë me Majlindën, tek rrinim në këtë breg liqeni të gjoltë dhe hidhnim gurë të vegjël në ujë. Asaj i ishte afruar një bletë dhe vërvitej rreth fustanit plot ngjyra, pastaj mbi kokën e saj, mbi flokët e verdhë…

– Kujton se ti je një lule- i thashë atëherë Majlindës  duke qeshur dhe vrapuam të dy të lumtur rreth e rreth liqenit.

Gjithë kohën që ndenjem duke peshkuar, s’mendoja asgjë tjetër. Nuk më vinte inat, që nuk zura dot asnjë peshk, ndërsa babi kishte bërë një varg plot.

– E ke mendjen tek peshku, apo te diçka tjetër? – më qesendisi ai.

– Ku tjeter ta kem mendjen? – i thashë i mërzitur.

Edhe pse loja e të dyve ishte zbuluar, ne vazhdonim të hiqeshim sikur s kishte ndodhur asgjë, edhe pse nuk donim të grindeshim bashkë.

– Të pyeta ashtu kot- buzëqeshi ai. – Si thua, shkojmë?

Me këtë bisedë u mbyll edhe peshkimi i së dielës. Babai kishte triumfuar. Ai kthehej me plot peshq, dhe me buzë në gaz, mbase duke menduar “Ai im bir është kokëshkretë, do dhe të bëhet shkrimtar…”.

Ndërsa unë eci duke e ndjerë veten ngushtë, thuajse isha fajtor për vjershën që kisha bërë. Por dashuria për Majlindën ishte më e fortë dhe çfarëdo lloj gjërash që të ndodhnin, unë do të doja të shkruaja përsëri vjersha për të.

Tani mamaja ndodhet në shtëpi, por mbase babi nuk i ka treguar gjë për vjershat e dashurisë. Rri pranë sobës dhe arnon disa palë çorape leshi dhe flet here pas here për punën e saj, apo për ndonjë shoqe që ka pasur ditlindjen, ose që i është sëmurur djali me kollë.

Babai rri dhe mendohet duke pirë një gotë raki me peshkun e skuqur që peshkoi vetë. Ndêrsa unë mendoj Majlindën dhe vihem sërish në mendime duke pritur çastin e takimit.