Haris Vongli: Unë të dua…

Unë të dua nga lumturia, me sytë plot lot.

Unë të dua nga pastërtia, e sytë plot lot.

Unë shtrihem në damarët mes qafës e duarve të tua e kam frikë,

Se bota ime larg atyre pëllëmbëve të mëdha

Do coptohej e bëhej thërrime a pleh një ditë,

Pak nga pak, me krenari të sëmurë nga njëçikë;

Do shndërrohej në gjithçka ndofta, kush e di?

Ndofta në pemë ulliri, ndofta në limonë a qershi,

Mbase në kodra, mbase erë furtune a liqen me shi,

Përveçse në paqen madhështore të shtratit tonë

Ku tërë jastëkët ia marr përbri trupit të ngrohtë

Që kokën të struk në krahët e tu, me dhe pa lot.

E ku ka si krahët e tu?

E ku ka si damarët e tu?

E ku ka si lotët e tu?

E si shpirti yt prej zjarri e integriteti, ku ka?

Tërë personalitet çdo gjymtyrë e jotja.

Unë vdes për to.

Gjymtyrë që më falin mijëra jetë ku më duhet gjithnjë të zgjedh,

Dhe unë zgjedh ty

Sot, nesër sikurse dje,

Lëvizjen e duarve të tua gjithfarë filozofi.

Unë të dua nga lumturia, me sytë plot lot.

Unë të dua nga pastërtia, e sytë plot lot.