Leon Lekaj: NATA E PANJOHUN E SHËN VALENTINIT

E dija që do të vinte. Ishim takue tek vendi ku shiheshim zakonisht, një vend i mshehtë, larg syve të njerëzve dhe ajo më kishte habitë me vendosmërinë e saj.

-Do ikim! -më tha dhe një masë e turbullt, si një mjegull që msheh bukurinë mbas saj, ia bani sytë edhe ma të shndritshëm.

Në krye mendova se qe nji prej atyne çasteve, tek të cilat ajo shpërthente ma mbrapa në nji dënesje me dridhje supesh. Ktheu kryet në njenën anë, por unë i vuna dy pëllambët e duerve tek tamthat e saj, që vazhdonin me rrahë me forcë dhe e luta të më shihte në sy.

-E ke mendue vazhdimin?

-Nuk më intereson dhe as që due me ditë ma. Do ikim! Të premten në darkë në orën shtatë do më presësh tek parku. Një mikja ime më tha se mund të na strehonte për pak kohë. Ma vonë shohim.

Vetëm kaq më tha e ndryshe nga herët e tjera, më ktheu shpinën e iku pa më dhanë përshëndetjen e zakonshme.

Të tria ditët që pasuen kishin marrë përmasat e tre shekujve. Asnji kontakt tjetër, asnjë mundësi takimi. Më Lirën isha njoftë krejt aksidentalisht. Një lëvizje e pavullnetshme e kambës sime kishte rrëzue mbajtësen e partiturës dhe fleta e saj e hollë, kishte fluturue drejt spektatorëve. Ajo, e gjendur në rreshtin e parë, ishte ngutur ta merrte. Kur më zgjati objektin, pata kohë të mendoja se në qytetin tim rriteshin vajza të bukura.

Mandej erdhën takimet e mshehta. Ma mbrapa ndodhia me tim atë dhe kalimi i menjëhershëm në botën tjetër. Në atë të skllevërve.

Por Lira mbeti e lirë edhe pas asaj ngjarjeje. I burgosuni isha unë. Kur të gjitha fijet e gëzimit u prenë, për mue ajo mbeti gjaja më e shenjtë. E shkoja ndër mend siç mbahet në duer një vazo kristali, të cilën ke frikë se mos të thyhet. Ajo mbushte gjithë kufijtë e andrrës sime. Të gjitha dimensionet e të ardhmes kishin profilin e saj dhe emni i vajzës që doja, qe i lidhun me ekzistencën time.

Mbas do kohësh në jetën e saj hyni ai. Them në të sajën, se me mue u përball një herë të vetme. E më tha:

-Largoji ato thonjtë e tu të infektuem prej saj, nëse don që të mos i bash shoqni atit tand, atje ku asht.

Këto isha duke mendue në pritje të orës shtatë, që nuk po vinte kurrë. Ose ndoshta që nuk doja të vinte kurrë. E dijsha krejt mirë se çfarë më kishte ndodhë. Shihja ma andej asaj ore, që ajo më kishte vu si kufi të fundit. Ma andej javëve të mikes së saj. Lexoja me sytë e banalitetit që jetoja, rrënimin e saj, ditët e trishta të saj.

Tek vendi kisha mbërritë pak pa shkue ora shtatë. U msheha mbas nji peme të trashë, kur ndigjova hapat. Trëndafili që kisha në dorë, një trëndafil Janari, për të cilin isha kujdesë që të çilte në Shkurt, mu drodh. Bashkë me të edhe dora. E ndoshta bashkë me dorën edhe pema.

Lira qe vetëm pak hapa larg. E më priste. Prej atij vendi të padukshëm për të, ia lexoja shqetësimin. Çanta që mbante në dorë i bante lëvizje të çrregullta. Dukej sikur tanë derti dhe ankthi i mujeve të fundit qe grumbullue brenda atyne kapakëve prej lëkure.

Filloi me ra shi, nji shi i hollë me pika si maja gjilpane, që filluen me më goditë vazhdimisht në faqe, që tashma nuk ishin të thata. Sytë i kisha mbyllë fort, si të kisha dashtë me largue skenën e ecejakeve të saj. Në atë gjendje, gati të nji andrre të keqe, fytyra e saj me flokët e laguna e të rame mbi sy, nuk më linte për asnjë çast të qetë. Qe koha kur ma shumë se kurrë ideja se nuk mund ta baja të lumtun po më mbështillte nën një terror të pamëshirshëm. Qe koha e një jo-je, e cila zmadhohej me përmasat e nji orteku shkatërrues. Nji jo-je e cila ndali krejt papritur, e ngrime, si nji sekuencë filmime në kohën kur rrotat e nji biçiklete u ndalën tek kambët e saj.

Ishte ai.

Përballë meje zhvillohej nji pantomimë trupash të pandriçuem mirë. Nuk e di se sa zgjati ajo lojë e heshtun gjestesh. Kujtoj vetëm fundin, kur duert e tija mbështollën rrypin e çantës së mbushun me ankth, hapat e ngadaltë të Lirës, të shoqnueme me kthimin e kryetit mbrapa, e mandej zhdukjen e tyne drejt rrugës kryesore.

U ktheva mbrapsht.

Në shtëpi më priti shqetësimi i nanës. Nuk iu përgjigja pyetjeve të saj të nji pas njishme, por hyna drejt e tek kthina e vogël që na shërbente si dhomë pritjeje. Në nji gotë të vogël me ujë vuna trëndafilin e kuq tue mendue, se lulja nuk më kishte asnjë faj, e se ai gjindej tjera kund.

Kur u ndërrova po më priste tek porta. Më tha:

-Sa shumë i ngjet babës tand! As ai nuk harronte kurrë që ditën e Shën Valentinit, të më bante dhuratë një lule. Gjithmonë fshehtas, që të mos e diktonin.

Kaq tha ajo dhe i mori lotët me vete, si ta dinte se mue më mjaftonin të miat. Nuk i thashë asgja, por mora gotën me trëndafilin e kuq dhe e vendosa në parvazin e dritares.

Jashtë vazhdonte të binte shi. Për nji çast qielli u zbardh prej nji vetëtime dhe në oborrin e shtëpisë përdhese ku banoja hija e nji objekti mbërriti deri tek dritarja.

Lëvizi edhe hija e gotës me trëndafilin e kuq. Në atë natë të panjohun të Shën Valentinit.